Standpunten, korte bochtenwerk en code rood (III)

De gebeurtenissen in Egypte schoven de communautaire problematiek een stukje naar de achtergrond. Reynders draait z’n rondjes, Milquet vindt nog altijd dat alle elementen op tafel liggen om een akkoord af te sluiten en op De Standaard Online lezen we dat de methode-Reynders “aanslaat”. Hij had “goede gesprekken” en hij werd door de Vlamingen “niet afgeschoten”. Dat moet in de Belgische context inderdaad al beschouwd worden als ‘goed nieuws’. De verlenging voor zijn opdracht ligt klaar, want een peiling van Vers l’Avenir naar de kiesintenties die voor N-VA plus 5% oplevert, zal de zin in nieuwe verkiezingen niet meteen aangescherpt hebben.

eenzame Vande Lanotte

Het meest opvallende nieuws van het Reynders-front lazen we onder meer op de webstek van De Morgen: “’Ik heb vastgesteld dat er diepgaande verschillen bestaan tussen de voorzitters van de drie Franstalige partijen, die ik donderdagochtend ontving, en de nota van Johan Vande Lanotte’.” Tja, het water is dus echt wel heel erg diep. Vande Lanotte liep blijkbaar verloren in het gapende niemandsland tussen noord en zuid. Zijn nota zat zelfs niet in de buurt van een akkoord. Had Tom Lanoye het in De Standaard (29 januari 2011) niet over “een forse en tot voor kort onmogelijk geachte, vooruitgang?” Die blijkt dus alleen te bestaan in het hoofd van de ‘believers’.

De nota-Vande Lanotte zou dan weer wel steun hebben gekregen van Yves Leterme. De Morgen kopt op de webstek (10 februari 2011): “Leterme: nota-Vande Lanotte was aanvaardbare tekst”. Dat zou Leterme gezegd hebben in Knack. Pas wie het webstekartikeltje leest, ontdekt dat hij het alleen over de financieringswet heeft. Wat staat er in Knack (9 februari 2011): “De nota van Johan Vande Lanotte (SP.A) was een verdienstelijke poging om een nieuwe financieringswet uit te werken, en voor mij zeker een aanvaardbare tekst.” Knack vraagt: “Waarom heeft uw partij die nota dan niet aanvaard als basis voor verdere onderhandelingen?” Leterme antwoordt: “Het hoofdstuk over de financieringswet was maar één onderdeel van de nota van Vande Lanotte. Meer wil ik daar niet over zeggen.”

Dat is natuurlijk een ander verhaal dan de kop in De Morgen insinueert. Leterme heeft het over een onderdeel, maar de indruk wordt gewekt dat hij het geheel “aanvaardbaar” vindt. We laten de code rood hier achterwege, omdat het artikeltje zelf wel wat correcter was, maar kort door de bocht was de manipulerende titel natuurlijk wel.  

sterke leider

Met Yves Desmet moeten we trouwens beginnen opletten. Op 10 februari 2011 schrijft hij over het door onder meer ABVV afgeschoten sociaal akkoord (en daar aan gekoppeld ook over de politieke impasse): “Het ontbreekt duidelijk aan leiders met voldoende gezag om desnoods tegen die eigen achterban in toch nog een akkoord door te drukken”. Horen we hier een pleidooi voor een sterke leider? Maar waar haalt die leider het recht van spreken als die ingaat tegen de eigen achterban? Namens wie spreekt die dan, behalve namens zichzelf? Het is een standpunt als een ander, maar het klinkt toch vreemd in een zogenaamde linkse krant. Trouwens, waar blijf je als ABVV’er als zelfs de meest linkse krant van Vlaanderen niet meer opkomt voor de socialistische vakbond? We spreken ons niet uit over de houding van de ABVV-basis, maar de kloof tussen ‘la gauche caviar’ en ‘den arbaider’ is toch wel erg groot.

Dave Sinardet mocht zijn gedachten over de Belgische blokkering kwijt aan de Nederlandse De Volkskrant van 3 februari 2011. Hij verspreidt er nog eens de klassieke mythes die de basis vormen voor zijn pleidooien voor een federale/unitaire kieskring . “Aan de ene kant heb je Vlaamse partijen die zich aandienen aan Vlaamse kiezers en debatten voeren in Vlaamse media. Aan de andere kant heb je Franstalige partijen die zich aandienen aan Franstalige kiezers en debatten voeren in Franstalige media. Dat komt doordat België het enige federale land is zonder federale partijen en dat de kieskringen zo georganiseerd zijn dat die partijen enkel het electoraat in hun eigen taalgemeenschap bedienen. Allemaal worden ze echter wel verondersteld om een beleid te voeren in het belang van alle inwoners van het land. In theorie dan toch.” We hebben er al op geantwoord toen Koen Schoors uit hetzelfde vaatje tapte (http://bit.ly/hTiaB9). Duidelijk ‘code rood’ voor Sinardet die feitelijke foute informatie neerschrijft, want onze kieskringen zijn helemaal niet “zo georganiseerd dat…”. Hij tapt overigens ook op de nieuwswebstek De Wereld Morgen (10 februari) uit datzelfde vaatje.

het zwijgen van de anderen

David Van Reybrouck waarschuwt de De Wever-bashers in een artikel voor De Standaard (5 februari 20111, http://bit.ly/eochkN). “Maar wie nu al likkebaardt bij het perspectief van een post-De Wever-tijdperk in Vlaanderen begaat een grote vergissing. Want hoe zou die nieuwe politieke constellatie eruitzien? Ze zou vrijwel zeker extreem-rechts nieuw leven inblazen.” Een eerbaar standpunt, dat beweert dat De Wever het Vlaams Belang afblokt en dat zoiets een goede zaak is. Over zowel het eerste als het tweede lid van die stelling bestaan andere meningen (in het bijzonder, nemen we aan, bij Vlaams Belang-aanhangers voor wat de tweede bewering betreft), maar deze is het formuleren waard, het goede debat ten bate.

Maar Van Reybrouck schrijft ook: “Ook het andere messianisme is kortzichtig. Sinds de avond in de KVS, de Shame-betoging en het optreden van Tom Lanoye, die als orkaan Katrina door alle nationale media is geraasd, heeft de oppositie haar stem teruggevonden. Dat was nodig, want tot voor kort was de enige reactie op de vloed van nationalistische hatemails het zwijgen van de anderen, van hen die geen zin hadden om als verraders, slechte Vlamingen, retro-belgicisten of gewoon imbecielen te worden bestempeld. Voor een debat heb je twee stemmen nodig. Die tweede stem is nu duidelijker hoorbaar.” Kenden we tot voor kort alleen maar het “zwijgen van de anderen”, te weten de ‘slechte Vlamingen’? Hier verwijzen we graag naar een eerdere bijdrage in Doorbraak (http://bit.ly/gdfuPL). We bekeken daarin de opiniebijdragen die verschenen in De Standaard in de maand oktober 2011 en stellen met het rekentoestel in de hand vast dat ruim driekwart van de ruimte die daar besteed wordt aan meningen over de communautaire kwestie van de hand zijn van die “anderen”, “de slechte Vlamingen”.

Van Reybrouck beweert nu echter dat de Vlaams-nationale stem het debat domineert en dat de tweede stem tot voor kort niet aan bod kwam. Ook hier leren de cijfers dat de publieke opinie door Van Reybrouck op dat punt ronduit verkeerd wordt ingelicht. Dus ook hier een ‘code rood’ voor dat onderdeel van zijn opiniestuk.

de schilder

De weekendkranten liggen nog ongelezen, maar bij het doorbladeren van een interview met schilder Luc Tuymans in De Standaard (12 februari 2011) viel m’n blik toch op de passage: ““Als je hem (Bart De Wever) zijn gang laat gaan, breken we af waar mensen meer dan zeventig jaar voor gevochten hebben. Dan gaat de sociale zekerheid eraan.” Tja, als het debat op dat niveau gevoerd wordt? Tuymans slaat wel vaker op die spijker. ”Het oude spook van het separatisme is zo mogelijk nog verschrikkelijker dan het racisme, want dat gaat over het afbreken van de sociale zekerheid’’, wist hij al mee te delen aan De Morgen van 17 juni 2006. Als de argumenten op zijn, blijft alleen de onzin over.

Blijft de vraag waarom journalisten denken dat politieke meningen van kunstenaars, in een interview in de cultuurbijlage, een bijzondere meerwaarde bieden. Waarom wordt een goede bakker die lekkere koffiekoeken aanbiedt, niet gevraagd naar zijn mening over de politieke gang van zaken en een succesrijke schilder wel?

P.S.: Volgende bijdrage aan het volwassen debat willen we onze lezer ook niet onthouden. Acteur François Beukelaers doet ook een inhoudelijk interessante en fijnbesnaarde inbreng, die blijk geeft van veel respect voor andersdenkenden (www.youtube.com/watch?v=CdK_TGcFOug&feature=related). “En dan zitten ze hier te zeveren, echt te zeveren” (…) “wat is dat voor gezever, waar zijn die gasten in godsnaam mee bezig?” (…) “’t is een schande, ’t is een schande”.