Taaltesten in Brusselse scholen en andere achterhoedegevechten van links

Deze week werden de spectaculaire cijfers bekend van het Federaal Planbureau over de bevolkingsgroei in Brussel en in Vlaanderen. In Brussel zou de bevolking maar liefst stijgen met 315 000 mensen tegen 2060. In de steden staan sociale voorzieningen zoals scholen daardoor steeds meer onder druk. Intussen lijken sommigen zich vooral zorgen te maken over de taaltest niveau B2.

De cijfers van het Federaal Planbureau zijn op z’n minst spectaculair te noemen. In Brussel zou de bevolking  tegen 2060 maar liefst stijgen met 315 000 mensen. Voor Vlaanderen wordt in diezelfde periode een groei van 14 % verwacht. Daarmee stelt het Planbureau eerdere voorspellingen van bevolkingsgroei naar boven bij. De hoofdreden is de migratiedruk. Vooral in Brussel zou de niet-Europese bevolking snel toenemen.

Brussel kreunt vandaag al onder de bevolkingsgroei. Wonen in Brussel lijkt steeds meer een halftijdse job door de moeilijkheden om een school voor de kinderen te vinden, de verkeerschaos en het tijdsverlies door gemeentelijke baronieën. Elk jaar verlaten vele duizenden gezinnen met kinderen Brussel om zich vooral in de Vlaamse rand te vestigen. Het Groot-Brussel waarvan vele Franstaligen dromen wordt realiteit.

Intussen maken mensen als Wouter Van Bellingen (Minderhedenforum) of de partij Groen zich druk om een taaltest niveau B2 voor anderstalige ouders die willen genieten van de voorrangsregeling in de Nederlandstalige scholen te Brussel. Van Bellingen en Groen benadrukken dat vooral nieuwkomers met een sociaal zwakke positie de dupe dreigen te worden. Samen met Groen kant hij zich tegen de taaltest.

Het gevolg van een schrappen van de taaltest zou echter zijn dat men de aantrekkingskracht van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel ondermijnt. In mum van tijd zouden in vele scholen de kinderen van Nederlandstalige ouders een kleine minderheid zijn. De context om er Nederlands te leren in een kwalitatieve omgeving zou verdwijnen. De stadsvlucht van Nederlandstalige gezinnen met kinderen zou nog sterker toenemen, net zoals de dualisering. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit hetgene is dat men op het oog heeft.

De kern van het probleem zit dieper en heeft te maken met een fundamenteel blinde vlek bij partijen zoals Groen en sp.a. Ze zijn nooit het debat aangaan over de onmogelijke spreidstand tussen een sterk sociaal vangnet en het immigratieland dat België is geworden. Een immigratieland zonder duidelijk migratiebeleid. En links in de rol van de specht die de tak waarop hij zit lustig weg hamert.

Niet voor niets hebben socialistische partijen zich in een ver verleden vaak verzet tegen immigratie. Ze beseften dat dit de lonen en de sociale verhoudingen onder druk zou zetten. Vanuit een pseudoreligieus schuldgevoel wegens de eigen materiele inhaligheid, naïviteit en electoraal opportunisme, verzaakte links aan die historische rol. De gevolgen van deze houding zijn uitentreuren beschreven: links verloor een groot deel van zijn traditioneel kiespubliek.

Die combinatie tussen links en promigratiestandpunten is geen natuurwet. In Nederland stelde de uiterst linkse partij SP zich al van in de jaren ’70 erg kritisch op ten aanzien van migratie. De idee van de ‘terugkeerpremie’ stamt van de Nederlandse Socialistische Partij (SP). SP-voorzitter Jan Marijnissen, die er in 2006 in slaagde om met de SP zestien procent van de stemmen te halen, was altijd een uitgesproken voorstander van de idee dat migranten zich moeten aanpassen. Momenteel telt de SP bijna evenveel betalende leden als de sociaaldemocratische Partij van de Arbeid van Diederik Samson.

Bij links Vlaanderen waren kritische stemmen over migratie voornamelijk individuele standpunten van mensen als ‘papa’ Tobback. Veel gemakzuchtiger is het om tumult te maken over taalvoorwaarden voor ouders in overspoelde lagere scholen. Zoals zo vaak, laat links in Vlaanderen daardoor het initiatief voor fundamentele discussies over aan anderen.

De meeste Vlamingen begrijpen bij de cijfers zoals die van het Planbureau dat onze welvaartsstaat bij ongewijzigd beleid verleden tijd dreigt te worden. Dat het Amerikaanse model van een immigratieland met minimale sociale bescherming opdoemt. De survival of te fittest. Vermoedelijk zullen het niet de geglobaliseerde bedrijven zijn die daaronder het meest lijden. Hopelijk maken Groen en mensen als Van Bellingen zich daarover even druk als over de taaltest om de Vlaamse scholen in Brussel nog een beetje Vlaams te houden.

Chris Ceustermans is auteur en observator van het stedelijk leven in Antwerpen en Brussel. Deze zomer verscheen bij WPG- Manteau zijn roman ‘De Boekhandelaar’. Dit najaar verschijnt zijn volgende roman: ‘Koude Oorlogsdromen’.

Foto: © Reporters