Te koop: het hemd van Verhofstadt

Jean-Marie Pfaff veilt het shirtje dat hij van Maradona kreeg na de verloren halve finale op het WK van Mexico in 1986. Diego schreef er in 2016 nog een mooie boodschap op voor El Simpatico. Het shirt is het pronkstuk van zijn collectie. En een verdomd goede investering. Sinds Pluisje naar de eeuwige voetbalvelden vertrok, is zijn garderobe goud waard. Pfaff zou wel eens meer dan een miljoen euro kunnen overhouden aan de veiling.

Zijn beslissing

Niet dat het geld van belang is. Dochter Kelly liet weten dat Jean-Marie vooral wil dat het shirt een nieuw leven gaat leiden bij iemand die er even trots op is als hij zelf. Hij hoopte nog dat zijn kinderen er blij mee zouden zijn maar die lieten weten ze al genoeg sores zouden hebben met vaders persoonlijke voetbalprullaria. Die gaan ze altijd met liefde koesteren. ‘Papa zei dat wij mochten beslissen: het bijhouden of verkopen’, zegt Kelly,  ‘Niets van. Dit was zijn beslissing. Wij wilden niet die verantwoordelijkheid nemen. Hij weet dat wij meer waarde hechten aan zijn handschoenen en shirts.’ Mooi toch.

En dus verkoopt Jean-Marie het hebbeding. Al was het maar om te verhinderen dat zijn dochters er na zijn dood het stof mee zouden afdoen. Aantrekken zou helemaal idioot zijn. Diego was amper 1 meter 65. Doneren aan een museum kon natuurlijk ook. Maar welk museum dan? Er zou een oorlog uitbreken tussen cultuurtempels. Nee, Sotheby’s was de enige redelijke oplossing.

Staatska(n)s

Dat historische memorabilia dergelijke sommen geld kunnen opleveren, moet hoopgevend zijn voor onze staatskas. Wat zouden verzamelaars niet over hebben voor het hemd dat Guy Verhofstadt droeg toen hij de kerncentrales cadeau deed aan Chirac in de volle wetenschap dat hij België hiermee een vazalstaat maakte van Frankrijk? Compleet met authentieke zweetvlekken uit angst dat iemand hem op dat kritieke moment zou zeggen: ‘Maar enfin premier, dit is toch te stom voor woorden. Gaan we niet doen’.  Of de broek die Alexander De Croo droeg toen hij zijn slecht opgesmukte begroting naar Europa stuurde. Liep het er echt dunnetjes door toen hij de enveloppe dichtplakte voor verzending? Ontdek het bij Veilinghuis ‘Het Verpatserke’!

En zo kunnen we nog even doorgaan. De leesbril van vicepremier Johan Vande Lanotte waarmee hij de kleine lettertjes van de sale-and-lease-back-operatie voor overheidsgebouwen inspecteerde. Kon je daar echt niks door zien? Het mantelpakje van Sihame El Kaouakibi bij haar eedaflegging, gemaakt en gekocht door arme kindjes van Bangladesh tot Borgerhout. Het lege gezinspakket imodium dat op dezelfde dag op de Open Vld banken stond…

Koningshuis

De mogelijkheden zijn eindeloos. Ook voor liefhebbers van onze koninklijke familie. De DNA-test die koning Albert II liet afnemen in het kader van het vermeend vaderschap van ons aller Delphine? De scherven van de 19^de-eeuwse siervaas die Paola nadien op zijn hoofd kapot sloeg? Of recenter: het koninklijk servet waar ze op geschreven had op wie ze moest stemmen bij de jongste verkiezingen? Allemaal hebbedingetjes.

Ach, we moeten onszelf niets wijsmaken. Het merk-etiket van ‘Le coq sportif’ in de nek van Maradona alleen zou al meer opbrengen dan al die politieke rommel.

En toch zou ik in een plaats willen maken voor de hemden en blouses van al onze parlementairen die hun job willen doen: de regering controleren, confronteren met stommiteiten en als het even kan, ze verhinderen. Dat kan ons een hoop geld besparen wanneer de excellenties met de een of andere idiote koehandel aan komen zetten.

Parlementsvoorzitter

Hoe mooi zou het niet zijn als ze de krachten bundelen in dienst van wie hen verkozen heeft in plaats van in de pas te lopen van wie ze op de lijst heeft gezet? Ouderwets de scheiding der machten in een democratie respecteren, zeg maar. Dan had Verhofstadt – om er maar eentje te noemen – die stommiteiten niet zomaar kunnen doen.

Dat gaat niet ineens lukken natuurlijk. Kleine stapjes. Laat ons beginnen met iets dat niet al te moeilijk is: het parlement kiest voortaan helemaal alleen wie mag voorzitten. Dat kan bijvoorbeeld perfect ook iemand van de oppositie zijn. Het gemak waarmee onze parlementsleden en pers (de – nou ja – vierde macht) braafjes afwachten om de door de regering gezalfde voorzitter te mogen feliciteren, is volledig in tegenspraak met de opdracht van het parlement en pers. Het is zelfcastratie nog voor er moet gepaard worden. Dat levert zelden vruchtbare resultaten op.

Een parlementsvoorzitter verdient net iets beter zijn brood dan een premier. Een symbolische geste om duidelijk te maken dat het parlement in een gezonde democratie boven de regering staat. Al iets van gemerkt?

De hemden en blouses van de parlementairen die dapper hun eigen weg kiezen, zouden zeer zeldzame stukken zijn in de Belgische politieke geschiedenis. U zou er veel geld voor moeten veil hebben. Gelukkig is dat deel wel al geregeld.

En ja hoor, dames en heren volksvertegenwoordigers: u mag uw eigen rugnummer kiezen.