Brexit means Brexit

Brexit is verworden tot een gigantische kettingbotsing. En nog steeds knalt er van alles achteraan op de schroothoop. Deal, no deal? Backstop of niet? Uitstel, maar hoe lang? Of afstel? Thuis of Familie hebben meer heldere plotlijnen dan de Brexitsaga. Het laatste nieuwtje: de EU is bereid uitstel van de Brexit toe te staan tot 22 mei in het geval van een deal. 12 april is het bye bye Britain als het Lagerhuis het niet eens raakt over een ordelijk vertrek. Tot dusver het eigenaarschap van de controle over het lot van het Verenigd Koninkrijk.

‘Brexit means Brexit’, Theresa May heeft het bij haar aantreden in 2016 eigenlijk perfect samengevat. Niemand wist na het referendum wat er aan zat te komen, hoe het aan te pakken en, vooral, hoe het uit te leggen aan de bevolking. Daar zien we nu de pijnlijke gevolgen van. Het VK is een hopeloos verdeeld land. Politieke partijen blijven bestaan, meer uit traditie dan vanwege interne coherentie. Het schisma tussen Leave en Remain loopt dwars door families, programma’s, de hele gemeenschap.

Het valt dus te betwijfelen of de hele soap stopt na 22 mei dan wel 12 april. De afwikkeling van de Brexit zal nog jaren aanslepen. De binnen- en buitenlandse gevolgen op de lange termijn zullen zich nog ongetwijfeld laten voelen. Het is nog maar de vraag hoe de Britse economie de breuk met de EU zal verteren, en hoe bedrijven zullen reageren. De N-VA probeert in het federale parlement alvast zijn steentje bij te dragen aan een ordentelijke én positieve aanpak van de gevolgen van Brexit voor ons land. En Vlaanderen te bevoordelen met de economische kansen die daarbij voor het grijpen liggen. Onder meer door een wetsvoorstel van mijn hand dat afgelopen week nog werd gestemd.

Brexit is buitenland

Buitenlandse materie wordt doorgaans behandeld als een ver-van-ons-bed-show. Als we op onze media moeten afgaan dienen we vooral geamuseerd toe te kijken op de chaos over het Kanaal. De berichtgeving verwondert zich vooral over de meer exotische aspecten van het Britse parlementaire steekspel. Order iemand?

Verslaggevers geven grif toe ook amper nog te kunnen volgen. De half mislukkende pogingen om het helder uit te leggen krijgen meer media-aandacht dan de uitleg zelf. Jammer genoeg sijpelt deze mentaliteit ook door in het parlement. Zo lijkt men te denken dat ons land amper getroffen wordt door wat zich in het VK afspeelt. Niets is minder waar.

Brexit is binnenland

De meeste economische berichtgeving handelt over wat we dreigen te verliezen wanneer de Britten de EU verlaten. Dat is inderdaad niet min, zoals Gijs Degrande al aangaf. In het slechtste geval 28.000 jobs en 2,8% van het BNP. In het beste geval 1,8% van het BNP, het aantal verloren jobs is dan koffiedik kijken. Vlaanderen deelt daarbij het hardst in de klappen, vanwege de (eeuwenoude) gerichtheid op het VK.

Onder Michel I werden er verschillende initiatieven genomen om Brexit op te vangen. Zo was het N-VA minister Johan Van Overtveldt die de grote verzekeringsmakelaar Lloyd’s naar Brussel heeft gehaald. Na de val van de regering is dit werk grotendeels op de plank blijven liggen. De regering in lopende zaken blokkeert zichzelf, en dit heeft ook een communautair kantje. Onze Franstalige vrienden zijn niet geneigd de Vlaamse economie te beschermen op de bonnefooi. In cijfers: Wallonië staat in voor 10,23% van de Belgische uitvoer naar het VK, Vlaanderen verzorgt 86,82% ervan (cijfers 2017). Blijkbaar niet de moeite voor de Franstaligen om zich dubbel te plooien.

Door zulk gedrag lopen we veel kansen mis. Andere landen zetten veel sterker in op de opportuniteiten van Brexit. Duitsland probeert te kapitaliseren op de al aanwezige bancaire activiteiten. Ook Nederland heeft zich veel beter voorbereid en kan uitpakken uit met wat ze al hebben binnengehaald. Dat is een totaal andere attitude – zij zien Brexit als groeikans.

Brexit is een buitenkans

Nochtans hebben we met Brexit de perfecte aanmoediging in handen om een aantal dringende wijzigingen door te voeren en onze concurrentiepositie te verstevigen. En dat is nodig – kijk maar eens naar de ‘ease of doing business’-rangschikking van België. Buiten Luxemburg doen al onze buurlanden het beter. We moeten zelfs Wit-Rusland laten voorgaan. Digitalisering van overheidsprocessen, basisinformatie op overheidswebsites ook in het Engels aanbieden, flexibiliteit op vlak van arbeidsrecht, loonkosten aanpakken,… Maar het is ook een typisch Belgo-Belgisch probleem dat interne tegenstellingen weinig tijd overlaten om snel in te kunnen spelen op opportuniteiten, zoals Brexit.

Toch wil dit niet zeggen dat we bij de pakken moeten blijven neerzitten. Vandaar ook dat ik in de commissie Bedrijfsleven een wetsvoorstel heb neergelegd dat voorziet in een regelgevend kader voor ‘insurance underwriters’. Dat werd opgenomen in het wetsontwerp dat een ‘no deal’ opvangt. Kort samengevat: ‘insurance underwriters’ of ‘gevolmachtigde onderschrijvers’ zijn verzekeringstussenpersonen die in naam en voor rekening van verzekeringsmaatschappijen optreden. Een nichemarkt, dat wel, maar een belangrijke markt, onder meer voor maritieme verzekeringen.

Het kader dat ik heb voorgesteld vergroot de rechtszekerheid voor de makelaars. Daarmee maken we een inhaalbeweging ten opzichte van Nederland, Luxemburg en het VK zelf. Met de nakende Brexit zullen heel wat Britse kantoren voet aan wal willen krijgen op het continent. Te vaak nog wijken ze uit naar Nederland of Luxemburg. Nochtans, als we de havens van Antwerpen, Gent en Zeebrugge in het achterhoofd houden, is het zo klaar als een klontje dat we er bij kunnen winnen om deze activiteiten naar Vlaanderen te halen. Dankzij mijn wet werd het aantrekkelijker voor deze bureaus om zich in ons land te vestigen.

Flanders calling? Reken er maar op.

communautaire politiek

Sorry Leo, de grondwet is wel een vodje papier

Brexit is Brexit is Brexit

Het kan verkeren