Van mannen verwacht ik minimum minimorum dat ze een deur voor me openhouden en met een zacht duwtje in de rug aangeven: hey, ik sta aan je zij.

Ik bedoel bovenstaande vooral figuurlijk.
(Zeg ik even voor de duidelijkheid: je moet altijd heel erg duidelijk zijn, wanneer je tegen mannen praat.)

The inner world

Sommige mannen vinden dat ze moeten werken aan hun macho-uitstraling, ze zijn het niet, in wezen, maar ze gedragen zich graag zo. Vooral — uiteraard — tegen vrouwen.
Stoere binkie-boyzzz.
Zzzz.

Het bevestigt hen in hun eigenwaarde of zo.

Ze hebben twee levens: thuis zijn ze helemaal anders dan op kantoor. Thuis schrijven ze gedichtjes (…) en tonen ze softly de mildheid en genegenheid in hun ziel. Stoer op Twitter, een pantoffelheld thuis: zoals iemand me zei, – de definitie van hun emancipatie?

Op kantoor hebben ze een hekel aan mondige vrouwen die verbaal sterker staan. Oh, aanvankelijk vinden ze dat wel leuk – ‘jij bent niet op je mondje gevallen’ – maar die aardigheid is er snel af. Ze voelen zich aangevallen, ze worden plots kort aangebonden, wanneer je hen ad rem antwoordt. (glimlach)

Ook hier heerst een zekere framing: reageer je als vrouw te fel, noemen ze je meteen ‘lichtgeraakt’, laat je enige emotie zien, ben je ‘kinderlijk’ of zelfs ‘labiel”. Ook mijn stukjes (iemand schreef in een reactie onder mijn vorige column dat het woord ‘stukje’ denigrerend is…) krijgen snel het label ‘emotioneel’. Nou ja.

Sta je op je strepen, wil je dingen geregeld krijgen — en snel! — dan noemen ze je een ‘diva’.

Zelf vind ik dat overigens een eretitel. Je moet me niet ‘afkatten’, want ik betaal terug met gelijke munt. Fair enough. Toch?

Het verschil met mannen is, dat ik nadien in goed fatsoen deemoedig ‘sorry’ zeg, wanneer ik merk dat ze zich gekwetst voelen — ze zijn zo fragiel meneer! Weinig mannen kunnen dat, ‘sorry seems to be the hardest word‘, het is overbodig, het is nergens voor nodig want ze hebben altijd gelijk. Denken ze. Ik vind het snoezig grappig. Ze hebben wel vaker last met hun allerindividueelste expressie van hun allerindividueelste emotie. Gevoelens liggen moeilijk, ergens onderhuids, subtiel verborgen. Ze tonen ze wanneer niemand het ziet.
Ach mannen!

En ja, ik veralgemeen. Past u het schoentje maar!

The outer space

De reacties onderaan mijn vorig ‘stukkie’, gaven me plots een alternatief beeld. Ik leef namelijk in een andere wereld: niet in deze van ultraconservatieve, katholiek-(religieus)-dogmatisch-denkende mannen.

‘De vrouw, het meisje moet boeten als ze ongewenst zwanger geraakt?’ Echt?

Nooit gedacht dat mannen — moderne of ouderwetse — zoiets zouden kunnen denken, laat staan openlijk schrijven, zomaar, als commentaar op mijn stuk. ‘Lichtzinnige meisjes worden op een humane manier met de gevolgen van hun eigen daden geconfronteerd.’ De uitweg die voorgesteld wordt noemen ze ‘humaan’: het kind afstaan voor adoptie… Ook filosoof in-spe El Hammouchi stelde die ‘oplossing’ voor.

Het is háár misstap: geen sprake van abortus, ze kan het ongewenst kind baren, om het dan af te staan voor een adoptie. Dat zal ze leren, zoiets?

‘Ze zal die uitweg geen tweede keer zoeken’, schrijft letterlijk Eddy Daniëls. De medeverantwoordelijke papa is hij even vergeten. Oeps, slordigheidje, niet aan gedacht.Het meisje is een slet. De jongen gaat zijn gang, hij wandelt rustig weg.

Ik krijg plots een ander idee van mannen.

Ik werd er echt even niet goed van. Ik keek op de kalender: ja, dit is 2018. (Sorry, ben ik weer emotioneel)

Ik ben geen ‘gendarme’, ik déél geen oorvegen uit, ik zég dat jíj, Eddy Daniëls, een oorveeg verdiént.

Ik dring mijn mening niet op aan de algehele samenleving, zoals u stelt, maar mijn zogezegd ’totalitair’ zijn uit zich uitsluitend in het accepteren van een democratisch genomen parlementaire beslissing. Ik… ik heb daar geen moeite mee!

When you smile
oh how I feel so good

Pretty
Ach mannen!
Je kan er op steunen, je kan je eraan vasthouden, je kan erop gaan zitten…

Ze houden je dan vast met beide handen, zachtjes, bijna teder, alsof ze bang zijn je te breken. Dat is roerend hartveroverend. Wanneer ik me omdraai, face-to-face, legt hij zijn hoofd zachtjes kussend tussen mijn borsten. Ik streel zijn achterhoofd. Sussend.

My man is a sweet man.

Vrijen is Prettig!

De door u, ultraconservatieven, opgelegde voortplantingsdwang leg ik graag naast me neer. Ik ben geen broedmachine. En een bevrucht ei is een ei, geen kip!

Eat this, you ‘voortplantingsdriftigaards‘ en ‘pompend-biologisch gedwongen’ ‘genenverspreiders‘.

Vrijen is prettig.

Ik weet dat.

Met dit stuk beschouwt de eindredactie van Doorbraak dit debat afgesloten.

ongewenst

Vergeleken met Marnix Peeters is Herman Brusselmans een watje

Mannen – oh boy!