Begin dit jaar duwde May haar wil door met de snelheid van de Oriënt Express. Er zou een ‘Great Repeal Bill‘ komen waarbij alle EU-wetten in één ruk Britse wetgeving worden. Om dit mogelijk te maken haalde ze koninklijke rechten van onder het stof van de 16de eeuwse koning Hendrik VIII. Het leverde haar de kritiek op dat ze zich gedroeg als een absolute vorst. De ‘Great Repeal Bill’ kwam er niet, omdat May zegezeker onverwachte verkiezingen uitschreef. Maar de kiezer speelde niet gewillig mee in haar draaiboek. Haar partij behaalde op zich een mooi resultaat. Men moet al terugkeren naar de vroege jaren 80 voor zo’n resultaat voor de Conservatives. Maar ook Labour scoorde heel sterk. Daar had Theresa May en haar omgeving niet op gerekend. Haar volstrekte meerderheid kelderde. Sinds de verkiezingsdag is de premier ‘ a lame duck’. Ze borg haar koninklijke allures op.

Op 10 juli ll. verzocht premier Theresa May openlijk om steun van de oppositieleider Jeremy Corbyn. May weet dat Corbyn net als zij werk wil maken van de brexit. Ze nodigt hem uit om ‘bij te dragen in plaats van te kritiseren’. Maar de eurosceptici in haar eigen partij vrezen ervoor dat Corbyn er alles aan zal doen om de brexit zo ‘soft’ mogelijk te maken. May wijst erop dat ze niet wil inbinden als het over de bevoegdheden van het Europese Gerechtshof gaat. Ook over de ‘Single Market’ en de douaneunie wil ze voet bij stuk houden. Maar ze roept de oppositie op samen na te denken over de brexitaanpak. ‘We mogen het dan niet over alles eens zijn, maar door het parlementaire debat – de trots van onze natie – kunnen ideeën verduidelijkt en verbeterd worden.’ Het is een opmerkelijke knieval van de vrouw die ooit zo machtig leek.