Think global, act local

In 1992 bedacht James Carville, campagnestrateeg van Bill Clinton, de slogan: ‘It’s the economy stupid’. Daarmee gaf hij aan dat veel problemen opgelost worden als de economie het beter doet.

Linkse recepten geven het ook al aan. We hebben geen migratieprobleem maar een sociaaleconomisch probleem. Want als de rijken eerlijke belastingen betalen, zullen we minder problemen hebben. Maar wat zijn dat eigenlijk, eerlijke belastingen? Zit de eerlijkheid niet in de besteding van het belastinggeld, in plaats van in het belasten zelf? Eerlijke belastingen als verkiezingsthema, in een land met een overheidsbeslag van meer dan 50 procent? Nou moe.

Economie gered

De slogan van Carville werkte voor Bill Clinton en sindsdien is ze weliswaar vanzelfsprekend geworden in politieke campagnes. Maar bij de aankomende verkiezingen lijkt ze niet meer te passen. Vivaldi wil ons met man en macht doen geloven dat ze de economie heeft gered. De regering spreekt over ‘volledige tewerkstelling’. Je moet maar durven, in een land waar in de hoofdstad bijna één op vijf mensen thuis zit met een uitkering. Deze uitkeringsgerechtigden hebben de meest uiteenlopende argumenten om niet te hoeven werken: ze treffen racistische werkgevers, zijn ziek of invalide, leven in een cultuur die geen werk toelaat…

Vivaldi heeft de economie helemaal niet gered. Wel heeft ze het aantal ambtenaren én de begrotingsschuld laten exploderen.

Als Carville vandaag nog leefde, zou hij voor de aankomende Belgische verkiezingen met een andere slogan komen: ‘Think global, act local’.

Superdiverse droom

Het is al een paar jaar duidelijk: de wereld is aan het veranderen. Omwille van de oorlog in Oekraïne en de oorlog in Gaza, maar evenzeer omwille van de mislukte sociale en economische integratie van de vele migranten. Een nieuwe realiteit is over het neoliberale Europa gelegd. Een Europa waar politiek — en niet alleen economie — er nog toe doet. De Europese verzorgingsstaat van Guy Verhofstadt — met de snel-Belgwet, open grenzen en het gekakel op het Maidanplein in Kiev — is een mislukking die ons niets dan ramspoed bracht.

Europa blijkt nu toch geen eiland te zijn. De Europese werkende bevolking is al lang ontwaakt uit deze superdiverse droom. De werkende bevolking voelt dit, ook al vertellen veel journalisten en politici hen dat alles in orde is. Het is belangrijk om alles anders, beter en vooral lokaler aan te pakken. Want we staan nog maar aan het begin van een fundamentele maatschappelijke verandering. Getuige hiervan het verkiezingsresultaat in Nederland.

De massale Palestinabetogingen met groteske slogans en een onverbloemde haat tegen alles wat westers is, domineerden de straten van Nederland. Met het gekende verkiezingsresultaat tot gevolg. Uit de recente populistische politieke reacties van PVDA, PS en Groen omtrent het zeer complexe Israël-vraagstuk blijkt vooral dat ze hun kiezers niet voor het hoofd willen stoten. Waarom mogen we politieke besluitvorming niet meer aftoetsen aan wat goed is voor Vlaanderen, in plaats van aan wat goed is voor de ganse wereld?

Regionalisering

Alles wijst er dus op dat regionalisering, en niet mondialisering, de toekomst is.

We moeten de ongemakkelijke boodschap durven brengen dat we de handen aan de ploeg moeten slaan, dat we in Vlaanderen opnieuw fier mogen zijn op onze kmo’s die tewerkstelling creëren. De kmo is niet de vijand van het klimaat en niet elke bedrijfsleider van een kmo is een racist. En wie hield de voorbije jaren stand in moeilijke tijden? Juist, de familiale kmo die wordt gerund ten voordele van de volgende generatie.

Het is mijn overtuiging dat velen bereid zijn om te werken en dat ook kunnen. Maar we moeten dringend stoppen met mensen slachtofferschap en ziektes aan te praten. Iedereen kan zijn steentje bijdragen aan een bloeiende lokale gemeenschap als hij of zij zich ook verantwoordelijk voelt voor de buren, de straat en bij uitbreiding het dorp. En als ieder voor zijn eigen deur veegt, is de hele straat schoon.