De kritiek op de huidige transgender-epidemie bij jongeren groeit, na een Pano-documentaire, door tot in de mainstream media. Maar de activisten zijn weinig onder de indruk en blijven doordoen. Daarom moeten ouders in actie komen om hun kinderen tegen deze gekte te beschermen. Dat doen ze best daar waar de transgenderactivisten het meest actief zijn: op sociale media, in bepaalde scholen en universiteiten en in de medische zorg. En zeker ook tegen de hoera-opvoeding waarbij kinderen geen ‘neen’ meer horen, zelfs als ze plots uit het niets van geslacht willen veranderen.

Pano-documentaire

De trans-kritische Pano-documentaire van woensdag 29 maart gaf aan hoe gemakkelijk minderjarigen ‘genderbevestigende’ behandelingen krijgen en in welke mate velen onder hen achterliggende psychische problemen hebben, zoals autisme of depressie. Een biologische jongen getuigde er op zijn elfde al puberteitsremmers te hebben gekregen. Een biologisch meisje twijfelt nu hard of de hormonenkuren en operaties die ze kreeg allemaal wel nodig waren, gezien de medische problemen die ze nu haar leven lang zal meedragen.

Terwijl Engeland, Zweden en Finland intussen terughoudender werden, stijgt het aantal transbehandelingen in België nog altijd, en dan vooral bij jonge meisjes tussen dertien en twintig. Je zou denken dat de reportage de doodsteek betekent voor het trans-activisme in Vlaanderen, dat lijkt niet te kloppen.

Kabinet Ben Weyts

Lees maar hoe het kabinet van Ben Weyts reageerde op de trans-kritische oudergroep Cry For Recognition, daterend van 28 april dit jaar, een maand na de Pano-documentaire : ‘Het is de ambitie van het Vlaamse beleid vandaag om een kader scheppen dat transgender jongeren zoveel mogelijk in hun rechten en kracht zet. Mede daarom en omdat deze jonge groepen extreem veel ongemak bij hun lichaam en sociale leven ervaren, subsidieert de Vlaamse regering het multidisciplinaire team van het wetenschappelijk ingebedde TIP / het Centrum voor Gender en Seksuologie van UZ Gent. … In een context die volop in beweging is, is het een omgeving die er voor bekend staat sterk in te zetten op de psychologische en psychiatrische ondersteuning van wie daar aanklopt, veelal in grote nood en met een sterke kwetsbaarheid. Daarbij worden ook ouders nauw betrokken, wier goedkeuring voor eventuele medische interventies belangrijk bevonden wordt.’

Het kabinet is dus voorstander om medische gender-gerelateerde interventies onder bepaalde omstandigheden bij kinderen toe te laten. Het verplichte akkoord van de ouders lijkt redelijk, maar zij worden bang gemaakt door verhalen van zelfmoord bij trans-jongeren. Maar klopt dat wel? Als tijdens de twintigste eeuw weinig of geen jongeren aan een transitie begonnen, moesten de zelfmoordcijfers toen toch veel hoger zijn? In de plaats daarvan stegen de zelfmoordcijfers bij jonge kinderen pas onlangs sterk, toevallig rond de tijd van de opgang van de trans-hype. Een heel andere conclusie dingt zich dus op.

Waarom vooral jonge meisjes?

Waarom zijn vooral jonge meisjes het slachtoffer van deze nieuwe trans-trend? Op deze vraag gaf de Pano-documentaire geen antwoord. Op basis van internationaal bekende critici van trans-affirmatie, maakten we daarover twee jaar geleden al een analyse. Journaliste Abigail Shriers schreef als eerste een goed gedocumenteerd, kritisch boek dat nog altijd actueel is. Meisjes hebben sneller een destructief lichamelijk zelfbeeld, zoals bijvoorbeeld met anorexia. Ook trans, waarbij ze zich richt tegen haar geslachtsorganen, zit in hetzelfde ziektebeeld. Het is alsof een broodmager meisje tegen een psycholoog zegt: ‘Ik ben veel te dik’, en de psycholoog haar antwoordt: ‘Inderdaad, je moet dringend nog wat meer afvallen!’

Vooral jonge meisjes zijn meer beïnvloedbaar voor groepsdruk, een tweede reden: het is bekend dat in bepaalde klassen plots meerdere vriendinnen tegelijk trans willen worden nadat er op school een transseksueel sprak. Of dat éne meisje, zonder vrienden, ontdekt plots een gemeenschap van trans-groomers op sociale media. Dat kinderen in onze oversekste samenleving al te gemakkelijk toegang krijgen tot de meest vernederende porno versterkt het fenomeen: geen wonder dat ze seksueel in de war geraken.

Tenslotte speelt ook een vorm van narcisme mee. Van geslacht veranderen betekent: zeer positieve aandacht krijgen. Anderen moeten hun taalgebruik aanpassen aan de wensen van de transpersoon en de juiste voornaamwoorden gebruiken. Wie trans is, wordt plots interessant. Het past in de populaire applaus-opvoeding: ze krijgen te horen hoe bijzonder ze wel zijn, zonder iets te bewijzen. Veel ouders geven het welbevinden van hun kinderen de absolute prioriteit. Zo krijg je narcistische kinderen.

Beperk sociale media!

Maar wat doe je ertegen? De Vlaamse psychiater Theo Compernolle, die schermverslaving onderzocht in zijn boek, neemt geen blad voor de mond als het om de gevaren gaat van sociale media voor jonge meisjes – niet toevallig ook bij trans de grootste slachtoffers. Hij schrijft: Hoe jonger meisjes hun eigen mobieltje krijgen, hoe slechter het is voor hun zelfbeeld en gedrag tegen de tijd dat ze 13 jaar geworden zijn, terwijl dat bij jongens weinig verschil uitmaakt. Hoe het ook zij, je kunt beter het schermgebruik van je jonge dochter wat in de gaten houden als ze door zo’n onzekere periode gaat.

Het transactivisme is overigens via TikTok en andere digitale media zeer ijverig. Dat moet nog een extra reden zijn om het schermgebruik van je kinderen scherp te beperken en te controleren. Volwassenen waarschuwen vaak voor pedofielen en groomers om elke hoek van de straat. Maar de digitale wereld is op dat vlak vele keren gevaarlijker.

Opvoeden met autoriteit

Een goede opvoeding beschermt kinderen voor allerlei soorten stommiteiten, dat werk ik uit met praktische voorbeelden in mijn boek ‘12 regels voor autoriteit’ dat binnenkort uitkomt. Opvoeding heeft zeker effect, aangezien trans-kinderen vooral bij progressieve gezinnen voorkomen. Goed opvoeden betekent: zeggen wat je meent en menen wat je zegt – zodat kinderen begrijpen dat als je A zegt, je niet B bedoelt. Als een kind vraagt: ‘Ik wil nog een ijsje’, en zijn ouder zegt: ‘Neen’, hoeveel kinderen openen hierop maar hun mond en krijgen toch nog hun zin? Dan moeten we niet verwonderd zijn als ze morgen ook op andere eisen geen ‘neen’ als antwoord accepteren.

Goede ouders zien zich ook als mentor: ze creëren momenten van open communicatie, waarbij echt geluisterd wordt naar het kind, zelfs als die iets zegt dat je niet graag hoort – bijvoorbeeld twijfels over zijn identiteit. Kies daarnaast ook scholen en richtingen uit waar woke minder een issue is, maar dat zal moeilijk zijn. Probeer samen met andere ouders de discussie levend te houden. Thuisonderwijs is ook een oplossing.

Kinderlijke onschuld beschermen

Kortom, de onschuld van kinderen moet ten koste van alles worden bewaakt. Transgenderactivisten, of ze dat op sociale media doen, in de klas of met een ronkende titel van ‘dokter’ voor een prestigieuze universiteit, blijken groomers die onherstelbare schade aanrichten bij gezonde jongeren. Het is misdadig de toekomst van jongeren te verkwanselen door een tijdelijke verwarring die vaak eigen is aan hun leeftijd. Neem nu dat ze jaren later een kinderwens krijgen? Zelfs wie vijfentwintig is houdt zich daar zelden mee bezig. Bovendien gaat het weghalen van gezond weefsel tegen de eed van Hippocrates in. Ernstige volwassenen moeten er alles aan doen om deze epidemie te stoppen, want uit zichzelf zullen transactivisten dat niet doen.