Trump-aanhangers in de sport hebben het zwaar

Het is 2016. Donald Trump maakt zijn opmars in de campagne voorafgaand aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen als de man die het establishment en de politieke elite gaat aanpakken. Geen wonder dat die elite zich daar niet zomaar bij neerlegt. Die bestaat overigens niet enkel in de politiek. De elite, die is er onder meer ook in de media, de filmwereld en de sport.

We spoelen door naar 25 mei 2020. George Floyd overlijdt in Minneapolis door politiegeweld, waarna een golf van raciale onrust en Black Lives Matter-betogingen aanbreekt. Black Lives Matter krijgt als beweging veel bijval in elitaire sporttakken, ook al gaan vele betogingen gepaard met geweldplegingen en plunderingen. Waar er voordien vooral in het American Football spelers knielden tijdens het volkslied, volgt het fenomeen van het knielen ook in het honkbal, basketbal en voetbal wereldwijd. In het tennis kaarten speelsters als Osaka en Serena Williams de problematiek aan.

BLM alomtegenwoordig in NBA

Geen voetbalwedstrijd in de Premier League die nog begint zonder dat alle spelers van de teams een minuut knielen voor de aftrap. Tijdens de play-offs in de NBA staan de letters BLACK LIVES MATTER in het groot op het parket en rond de terreinen geschreven. Sporters uit competities als de NFL en de NBA worden door president Trump geregeld op de korrel genomen. Het is een duidelijke trend de laatste jaren dat sporters en andere celebrities hun politieke voorkeur met de wereld delen.

In de bovengenoemde sporten, die atleten toelaten om miljoenen met hopen te verdienen, zijn het vooral progressieven die dan aan bod komen. O wee als je ervoor uitkomt er meer conservatieve meningen op na te houden. Laat staan dat je een aanhanger bent van de huidige Amerikaanse president. Bij één van de BLM-betogingen liep het weer mis en werd St. John’s, de kerk aan Lafayette Square, dicht bij het Witte Huis, in brand gestoken. Dat schoot in het verkeerde keelgat bij tennisser John Isner, top 25-speler en in 2018 nog halvefinalist op Wimbledon.

‘Anarchistische losers’

‘St. John’s is een 205 jaar oud monument en een plaats van genezing. Dit is absoluut zielig. Arresteer deze anarchistische losers’, tweette Isner over diegenen die vernielingen toebrachten aan het gebouw. Isner is al enkele jaren een zelfverklaard supporter van Trump. De tweet van de tennisspeler over de brandstichting aan St. John’s kwam hem op een massa kritiek te staan op sociale media.

Er werd hem verweten dat erger te vinden dan levens die verloren gingen. Dat het weerzinwekkend was wat hij te zeggen had, klonk het. Hashtag ‘Wees beter’. Een oproep doen voor het ter verantwoording brengen van daders van brandstichting en dan krijg je ‘Wees beter’ op je bord. Volgens één van zijn volgers had Isner zelfs een ‘episch wit privilege’. De boomlange kerel van meer dan 2 meter ging meermaals met hen in discussie, maar maakte zich allerminst populair. Ook in zijn eigen sport, want hij werd van antwoord gediend door Naomi Osaka, hoewel die zijn naam niet vernoemde.

Een simpele ‘bye’

Nog verontrustender was wat wielrenner Quinn Simmons, de juniorenwereldkampioen van 2019, overkwam. Het begon allemaal met een tweet van de Nederlandse wielerjournaliste José Been na het eerste presidentiële debat. ‘Als je mij volgt en Trump steunt, mag je vertrekken. Er zijn nul excuses om te stemmen voor deze vreselijke man.’ Waarop Simmons simpel antwoordde: ‘Bye’.

Met achter dit woord een donkerbruine zwaaiende hand als emoji. Simmons werd er warempel voor geschorst door zijn ploeg Trek-Segafredo, dat hem voor de rest van dit jaar nog weigerde op te stellen. Het 19-jarige talent had er zo naar uitgekeken om voor het eerst de klassiekers te rijden bij de profs, maar mocht dat nu op zijn buik schrijven.

Scepsis rond Trek-Segafredo

In de emoji zag Trek-Segafredo een vorm van ‘blackface’ op internet, wat moet duiden op op zijn minst een gebrek aan raciaal bewustzijn. In een ander antwoord op een tweet bevestigde Simmons een ‘Trumper’ te zijn. In een tweede persbericht benadrukte Trek dat de renner niet geschorst was voor zijn politieke opvattingen op zich. Dat dit überhaupt gezegd hoefde te worden, geeft aan dat daar een zweem van scepsis rond hangt.

De fietsconstructeur had het eerder over online statements die opruiend en verdelend waren, en kreeg al kritiek voor het blijven verkopen van fietsen aan de Amerikaanse politie. Met bewegingen als ‘defund the police‘ kwamen politieagenten in de VS, ongeacht of ze zich schuldig maakten aan foute gedragingen of niet, onder vuur te liggen. Een stokpaardje van Trump is de ‘law and order‘-boodschap.

Kracht van sociale media

De kracht van sociale media bleek nog maar eens. Been vond het verschrikkelijk waar de hele heisa toe had geleid. Simmons verontschuldigde zich en benadrukte geen racistische bedoelingen te hebben. Had hem dan extra mediatraining gegeven. Maar een jonge renner hiervoor schorsen en hem het recht ontnemen zijn favoriete wedstrijden te rijden? Compleet disproportioneel. Van voormalig wereldkampioene tijdrijden Chloé Dygert is geweten dat ze er ook conservatieve opinies op nahoudt, al is zij veel minder uitgesproken.

Genoeg aanhangers voor de president in de UFC/MMA gevechtssport. Colby Covington is een grote voorstander, UFC-voorzitter Dana White en vechter Jorge Masvidal spraken zelfs campagnespotjes in. Voormalige NFL-spelers Burgess Owens en Herschel Walker namen het op voor Trump op de Republikeinse Conventie. Dat blijft wel heel iets anders dan als actieve atleet steun te uiten voor de president in andere sportkringen, waar dat totaal niet in dank wordt afgenomen en daar vooral ook gevolgen aan verbonden zijn.

Silent majority

Je zou er al twee keer bij nadenken vooraleer zoiets te doen, als je in je persoonlijke leven vooral jezelf niet een hoop moeilijkheden op de hals wil halen. Het geldt voor sporters als Simmons en Isner, maar wellicht evenzeer voor mensen die heel andere jobs uitoefenen, maar eveneens in een niet-Trumpgezinde omgeving vertoeven. Niet schrikken dus als er op 3 november sprake is van een ‘hidden Trump vote‘. Op verkiezingsdag valt er voor de silent majority immers wel wat bij te winnen om van zich te laten horen.