Uitspraken tussen neus en lippen 10bis

Het taboe in het asielbeleid

De Standaard presteerde het in zijn editoriaal van 20 november ll. over de winteropvang van daklozen en migranten te laten vallen: ‘Het profiel van de Afrikaanse migranten is, nog meer dan gedacht, dat van de jonge middenklasser die door de familie op pad werd gestuurd om de Europese welvaart te bereiken’. Geen dompelaars dus, en dat is ook logisch als je ziet welke sommen er worden neergeteld voor de diensten van mensenhandelaars. Wordt het geen tijd dat we deze gezonde en welvarende jongemannen zonder veel commentaar terugsturen naar hun land van herkomst — want het zijn precies zij die hun leefwereld er weer bovenop moeten helpen en er ook de mogelijkheden toe hebben — en ons bekommeren om de echte sukkelaars uit de derde wereld?

Waarom leiden dit soort gegevens, die al lang bekend zijn aan iedereen die het wil weten, niet tot een herdefiniëring van ons migrantenbeleid? We steken onze tijd en ons geld toch beter in de echte armen uit de derde wereld?

Het taboe in de pensioendiscussie

Ook het weekblad Knack van 20 november liet zijn licht schijnen op het ouderdomspensioen onder de ambitieuze titel ‘Hoe kunnen we onze pensioenen redden’ (het tijdschrift vond het niet de moeite om daar een vraagteken achter te zetten). In dat artikel viel niets origineels te rapen, en dat is ook logisch: alles hierover is al ettelijke malen gezegd in de loop van de voorbije decennia.  Er zijn weinig fenomenen die je in een samenleving van zover ziet aankomen als de ouderdomsproblematiek.

Er is één blinde vlek waar Knack omheen fietst, en dat zijn de onredelijk gunstige pensioenafspraken die gelden voor de ambtenarij.[i] Ook hier bevindt het tijdschrift zich in goed gezelschap, want zelfs de beroemde voorstellen van de Commissie Pensioenhervorming 2020-2040 die in 2013 van start ging onder impuls van Alexander de Croo, bevatten nergens de aanmaning dat eerst op dit vlak moet worden ingegrepen, willen we het pensioenstelsel financieel draagbaar houden. En dit ondanks de opmerking in dat rapport, weggemoffeld onderaan §4.1.1.3, die stelt ‘… dat de kloof tussen overheidspensioenen en werknemerspensioenen in deze vooruitzichten steeds groter wordt’.

Met andere woorden: het niet te verdedigen gunstregime voor overheidsfunctionarissen die sinds meerdere decennia een marktconform loon krijgen, blijkens zowat alle onderzoeken kunnen genieten van een rustig werktempo en zich bovendien geen zorgen hoeven te maken over een mogelijk jobverlies, zal de komende jaren nóg meer uitgesproken worden.

Waarom leiden dit soort gegevens, die al lang bekend zijn aan iedereen die het wil weten, niet tot een herdefiniëring van ons pensioenbeleid voor het ambtenarendom? Antwoord: de overheidsvakbonden leggen het hele land plat indien een regering ook maar zou denken te raken aan deze verworven rechten.

Het taboe in de werkloosheidsuitkeringen

Niet alleen onze politieke partijen willen de werkzaamheidsgraad verbeteren. De Franse president heeft zich dat in zijn eigen land ook voorgenomen, want de cijfers zijn daar nog minder gunstig dan bij ons. Frankrijk heeft immers geen Vlaanderen om het beeld wat roziger te kleuren.[ii] De belangrijkste maatregel van president Macron bestond erin om stevig te snijden in het recht op een werkloosheidsuitkering.  en heeft zich onmiddellijk vertaald in de cijfers: de geplande doelstelling van 7% werklozen komt in zicht. De Standaard van 21 november liet de Franse minister voor Werk Muriel Pénicaud aan het woord, en tussen neus en lippen liet deze weten: ‘Een dynamische markt zet mensen aan het werk’.

Waarom leidt de ervaring dat hakken in de werkloosheidsvergoedingen de werkwilligheid doet toenemen, niet tot een verstrenging van ons uitkeringsstelsel voor mensen zonder werk, vooral nu iedere politieke fractie het aantal actieve landgenoten wil optrekken? Antwoord: de PS zou een belangrijk stuk van haar cliënteel verliezen, en voor de vakbonden geldt hetzelfde. Het ontwerp van regeringsverklaring van Paul Magnette wil de toegang tot werkloosheidsuitkeringen zelfs nog uitbreiden…

Het taboe over het levenseinde

Alsof Paul Magnette het al niet moeilijk genoeg heeft in zijn formatieopdracht, komt nu ook het debat over euthanasie bij dementerenden roet in het eten gooien. De arme man kan stilaan het aantal veto’s niet meer bijhouden, en nu voegt zich ook de CD&V bij het clubje. Het Laatste Nieuws blokletterde 14 november op zijn website: ‘CD&V-kandidaat Joachim Coens waarschuwt Open Vld en PS over aanpassing abortuswet’. En ten overvloede: ook hier speelt de taalgrens een beslissende rol. De partijen die tegenstander zijn van een versoepeling zijn CD&V, N-VA en Vlaams Belang).

Veel argumentatie komt daar allemaal niet bij kijken, wat niet belet dat de discussie in alle hevigheid woedt. En dat is raar, want het gaat over een vrijblijvende optie waarvoor het initiatief uitsluitend van de betrokkene uitgaat – nergens is er sprake van een verplichting in hoofde van gelijk welke betrokkene. Het meest wijze woord komt ook hier van wijlen Etienne Vermeersch: ‘Dogmatici denken blijkbaar dat iedereen die een afwijkende mening heeft, ook zelf een dogmaticus wil zijn.’ [iii]

Waarom leidt de discussie over deze ethische vragen nu tot ongekende parlementaire dynamiek? Bart Maddens gaf het antwoord op onze eigen webstek.

Het taboe over de Koninklijke Schenking

Vlaanderen geraakte er, enkele dagen geleden, niet over uitgepraat dat de belastingbetaler ook nog eens moet bijdragen in het onderhoud van het koninklijk onroerend goed. Opvallend: noch in de twee grote Franstalige kranten (La Libre Belgique en Le Soir), noch op de nieuwsuitzendingen van de RTBF, werd daarover gerept. Knack van de laatste week van november wijdt er zijn hoofdartikel (en de cover) aan, het zusterblad Le Vif/Express van dezelfde week zwijgt in alle talen.

Waarom wordt dit dossier door onze Franstalige landgenoten duidelijk als onbelangrijk aangevoeld? Antwoord: het zijn toch vooral de Vlamingen die hiervoor opdraaien. Des te verwonderlijker is het dat Open VLD, bij uitstek dé partij die zich bezorgd toont over de belastingdruk bij haar kiezers, over het dossier bijzonder zwijgzaam is. Ook op andere vlakken (meer bepaald in het kader van de regeringsonderhandelingen) doet de houding van die partij vragen rijzen. Misschien wordt weer eens het tijd voor een naamverandering? Waarom niet terug naar het verleden: PVV, Pest voor Vlaanderen? Niet dat dit belangrijk is: wanneer Gwendolyn Rutten haar slag thuis halt en premier wordt van een onvermijdelijke linkse belastingregering, bestaat deze partij over enkele jaren niet meer…

[i] Het rare is dat het zusterblad Le Vif/Express van 21 november over dezelfde thematiek wel degelijk gewag maakte van wenselijke ‘régimes convergeants’.

[ii] In september 2019 bedroeg het werklozenpercentage in ons land 5,9%. Die goede score is uitsluitend aan het noorden van het land te danken.

[iii] E. Vermeersch (2019): Nagelaten geschriften, uitg. Houtekiet, p. 308