Uitspraken tussen neus en lippen 13

De maand februari bracht nogal wat financieel-juridisch nieuws. Daaruit bleek dat je voor het behoud van de trage wegen in Oost-Brabantse dorpen al eens mag vechten – het gaat om een nobele doelstelling, en het leuke is bovendien dat de kassa dan rinkelt. Maar de kerel die dat deed is maar een amateur. Niets is rendabeler dan directe familie zijn van Syriëstrijders met kinderen ter plaatse. Dan wenkt pas de geldbeugel: een dwangsom van 50 000 euro per dag in een dossier zonder uitweg. De Tijd van 8-9 februari liet de betrokken advocaat aan het woord. Zijn ‘rechtvaardigheidsgevoel’ had hem aangedreven. Dat in dit dossier ongetwijfeld een stevig centje voor hem van de tafel valt, is natuurlijk louter toevallig.

Principes zijn er om gestand te doen

Voor sommige mensen is het psychologisch erg belangrijk om te weten wie je biologische vader is, en daar wordt des te volhardender om gevochten naarmate dit de geldbeugel spekt. De Standaard berichtte op haar voorpagina van 28 januari dat Albert II had voorgesteld om de gesloten enveloppe met zijn feitelijke erkenning van het vaderschap pas te openen na zijn dood, ten einde zich de vernedering te besparen. De krant liet ‘koningskenner’ professor emeritus Van den Wyngaert aan het woord die zijn onbegrip uitte dat Delphine daarop niet was ingegaan.

Terwijl in hetzelfde artikel de advocaat van de koninklijke familie, ondanks zijn naam Berenboom eentalig Frans, liet optekenen: ‘Ze zal [nu] haar voorbehouden deel van de nalatenschap krijgen’. In een latere uitgave van diezelfde krant werd beweerd: ‘Het ging haar om het principe van de erkenning’. Maak dat de ganzen wijs, zou je denken. Maar misschien is het waar, want anderzijds werd gesteld: ‘Als ze het voor het geld had gedaan, was ze beter gewoon de dochter van Jacques Boël gebleven’.

10 000 euro voor een veroordeelde Tunesiër

Maar slechte voorbeelden maken snel school. Het Laatste Nieuws toeterde al op zijn webstek (we schrijven 29 januari): ‘Delphine Boël achterna? Man sleept Britse prins Charles voor de rechter: ik ben zijn geheime liefdeskind’. En nu het correctionele arrest in het euthanasieproces aangespannen door de familie van de overleden Tine Nys op een vrijspraak is uitgedraaid, berichtten de kranten op dinsdag 18 februari dat de volgende stap weleens een burgerlijke procedure zou kunnen inhouden, zodat de betrokken artsen eventueel tot een schadevergoeding zouden veroordeeld worden.

In het verlengde hiervan liet de elektronische nieuwsbrief Sceptr op diezelfde dag weten dat de Belgische staat een veroordeelde Tunesiër 10 000 euro moet betalen (geen enkele krant, en al zeker geen uit het zuiden van het land nam dat over, behalve De Standaard). De man was veroordeeld voor poging tot doodslag, poging tot diefstal met geweld, opzettelijke slagen en verwondingen en illegaal verblijf – en werd daarom verplicht terug te keren naar zijn thuisland. Maar de kwezels van het Europees Hof in Straatsburg vonden dat niet kunnen, ongetwijfeld na een interventie van de advocaat van de begunstigde (de slachtoffers van zijn wandaden hoefden niet gehoord te worden…). Ja, als je goed zoekt en  je kan een politiek correcte belangenverdediger in de arm nemen, kan er iets uit de lucht vallen – en de advocaat zal er allicht ook niet armer op worden.

Ik probeer respect op te brengen voor ieders principes en rechten, maar soms wordt dat gevoel overstemd door het geluid van een rinkelende kassa.

Kroniek van een aangekondigde mislukking

De hele maand februari stond onze pers vol van beschouwingen over de onmogelijkheid om een federale regering te vormen. De sterke bewoordingen waren niet van de lucht. Ineens zetten begin februari nogal wat media de mening in de verf van de Waalse professor en ex-PS-cabinettard Philippe Destatte: ‘De Franstaligen kunnen België alleen redden door het debat over confederalisme aan te gaan’. Jawel: wanneer ik alle Franstalige pers over de gehele maand februari doorneem, valt het me op dat voor de eerste, letterlijk allereerste keer nu ook in het zuiden stemmen opgaan die een confederale staatsorganisatie onvermijdelijk vinden.

Maar het bevreemdt dat het hele journaille maar blijft verbluft staan over de peripetieën van onze stilaan indrukwekkende stoet van informateurs/verkenners/ontmijners of hoe ze ook mogen heten. De laatsten in het rijtje, Dewael&Laruelle, ‘kregen geen koninklijke titel mee’, lezen we in De Tijd van 20 februari. Doorbraak had het bijna een jaar geleden allemaal aangekondigd. Vlak na de verkiezingen van 26 mei vorig jaar voorspelde onze geliefde webstek onder de titel ‘Verkiezingen 2019, zeg niet dat het onverwacht is’  als enig persorgaan dat het record van 581 dagen zonder regering zou gebroken worden. De enige vraag die ons nu rest: is alleen Doorbraak in het bezit van een kristallen bol en dragen alle andere nieuwsmedia bewust oogkleppen? Het antwoord hierop kan alleen maar bevestigend zijn.

Misprijzen voor onze democratische beginselen

Geen enkel medium stelde overigens in het licht hoe ondemocratisch de brute houding van Paul Magnette was, toen die de laatste poging tot regeringsvorming saboteerde. Koudweg eisen dat de twee grootste partijen van het land aan de kant moeten gaan staan, daarbij verduidelijkend dat alleen de visie van zijn minderheidsfractie telt, komt neer op een openlijk misprijzen voor onze democratische beginselen. In gelijk welk land zo zoiets onaanvaardbaar genoemd worden.

Maar dat wordt door geen enkele Belgische journalist zo bekeken, laat staan problematisch gevonden. Logisch is het dan ook dat het hoofdartikel in De Standaard van 18 februari de schuld voor het failliet van Koen Geens de facto bij de Vlamingen en de door hen gebruikte retoriek legt. De AVV-VVK van vroeger: wo bestu bleven? Ik sluit deze alinea af in plaatsvervangende schaamte.

Waarvoor ineens geen aandacht meer is

Is het u ook al opgevallen, beste lezer? Doorgaans organiseert de ene of andere mediagroep wel een peiling naar het stemgedrag. Maar sinds de kiesverrichtingen, nu welhaast een jaar geleden, is het ineens windstilte alom. Is iedereen echt zo bang van nakende verkiezingen dat we zelfs niet meer durven aftasten in welke richting de stemmen gaan? Ik zie geen andere uitleg. Dat kan er alleen maar op wijzen dat, gegeven het hoge politieke-correctheidsgehalte van onze pers, iedereen met de ellenbogen aanvoelt dat de verschuivingen in het stemgedrag ons Belgische model nog meer op de helling gaan zetten. Ineens is ook bij hen de mening van de burger dus niet meer belangrijk.

De plicht tot objectieve informatie van onze pers: m’n zolen! Om maar te zwijgen over andere lichaamsdelen. Maar toch leggen onze persorganen – we blijven in hetzelfde jargon – andere accenten. Het lange gesprek met Bart de Wever in Actueel op 17 februari leidde tot twee diametraal tegenovergestelde commentaren, zelfs wanneer we ons beperken tot Vlaanderen.

De Tijd van de dag erna sprak over een ‘boeiend interview’ waarbij de N-VA-voorzitter ‘bereid was om zijn nek ver uit te steken’, terwijl De Standaard een zeurderige commentaar over een volle pagina uitsmeerde: ‘opgepoetst blazoen’, ‘demonisering van de overkant’, ‘kunstmatige homogenisering’. Wordt die krant door de PS gesubsidieerd? De AVV-VVK van vroeger: wo bestu bleven?

Krijgt u het daar ook zo op de heupen van?

Van al die Franstaligen die toch zo gehecht beweren te zijn aan ons land, maar het onnodig vinden om de taal te leren van de meerderheid van de bevolking? Het gelauwerde zangsterretje Angèle of de gewezen informateur Georges-Louis Bouchez: beiden maakten ze in de maand februari op de televisie de wereld kond van hun verkleefdheid aan België… Idem dito voor de kapitein van onze Rode Duivels en de sportvrouwen van de jaren 2007 en 2017 (Eden Hazard, Justine Henin en Nafi Thiam).

Ze zijn ongetwijfeld erg trots op deze nationale trofee, maar een beetje moeite doen om de andere landstaal te spreken – ho maar. Engels spreken, blijkt daarentegen geen probleem. Een andere conclusie is er niet: ze zouden het Nederlands de baas kunnen, maar ze verdommen het. Maar wanneer het er op aan komt geld te eisen in het kader van de ‘solidariteit’, weet elke Franstalige ineens waar Vlaanderen ligt.

Ik herinner me dat in 2009 de toenmalige CDH, op instigatie van Joëlle Milquet, minister van Werk, een charmeoffensief ondernam bij treinreizigers om de liefde voor België te bevorderen. Uw dienaar werd toen in Brussel-Centraal aangesproken door een lieftallige medewerkster die mij in het Frans wilde bewerken en daartoe een reeks vaderlandslievende folders in de hand had. Waarop ik haar in het Nederlands antwoordde, maar dat verstond ze niet. Haar belgicisme was geen argument om de meest gesproken taal in dit land aan te leren.

Keihard samenwerken

Els Ampe tijdens het interne blauwe kiezersdebat georganiseerd op 19 februari door het Liberaal Vlaams Verbond: ‘Ik heb met de PS samengewerkt: je moet daar keihard tegen zijn’. Stemt overeen met mijn eigen ervaring als gewezen federaal cabinettard. Die partij heeft maar één enkel interessepunt, namelijk het geld van de Vlamingen. Ethiek? Visie op de lange termijn? Rechtvaardigheidsgevoel? M’n ***!

In het weekblad Trends van 20 februari stond in het hoofdartikel een oproep: ‘(…) waar Paul Magnette vooral wakker van zou moeten liggen, is hoe de PS kan helpen om de Waalse economie en de Waalse werkgelegenheid op de rails te krijgen’. Denkt Daan Killemaes echt dat die man daarmee bezig is? Meer werk zou voor Wallonië betekenen: een beperkter beroep op de sociale zekerheid en daarnaast ook in verhouding minder ambtenarij. Daar pleit geen enkele socialist voor. Paul Magnette steekt al zijn onderhandelingskracht liever in het verder verhogen van de transfers.

Liever lui dan moe?

‘In tijden van knelpuntberoepen en welgekomen economische groei is er ook een profeet die door Vlaanderen trekt en… luiheid predikt’, toeterde de website van het Laatste Nieuws op zondag 16 februari. De verlosser draagt (hoe kan het ook anders) lang haar en heet Johan Braeckman. Misschien is het voor de professor het ideale moment om naar Wallonië te verhuizen.  Hij zal daar alvast niet uit de toon vallen.  De man is professor-filosoof. Was hij geschiedkundige geweest, dan had hij ongetwijfeld geweten dat welvarende en gelukkige samenlevingen nooit gegrondvest werden op nietsdoen.