UKIP herschikt partijtop
... maar haalt dat wat uit?
Op 24 juli 2014 kondigde Nigel Farage, de topman van de UK Independence Party, een reshuffle van zijn partijbestuur aan. Het lijkt een reactie op de herschikking van het kabinet door David Cameron.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementErnstige figuren voor economie en migratie
Twee figuren zijn de meest opmerkelijke. De voormalige politieke hoofdeditiorialist van het conservatieve dagblad The Daily Express en huidig lid van het Europees Parlement, Patrick O’Flynn, wordt de woordvoerder van de partij voor economische zaken. O’Flynn bezit een scherpe pen en wordt daardoor gewaardeerd bij collega-journalisten. Hij lanceerde destijds het thema van ‘the squeezed middle class‘ in de Britse politiek, een thema dat nog altijd de retoriek beheerst. UKIP hoopt met deze man aan de buitenwereld te bewijzen dat het geen partij van malloten is, zoals tegenstanders beweren.
De voormalige economiewoordvoerder en eveneens EU-parlementslid, Steven Woolfe, wordt verantwoordelijk voor het thema migratie, waarmee UKIP sterk scoort. Woolfe heeft een blanke moeder en een zwarte vader en moet duidelijk maken dat de partij niet racistisch is. De jurist uit Manchester staat hiermee voor een moeilijke opdracht, omdat de partij worstelt met een negatief imago op het vlak van racisme door toedoen van vreemde exploten van partijleden in de lagere echelons van UKIP. ‘We staan open voor de wereld, maar we moeten normen stellen’, verklaarde Woolfe die meteen pleitte voor een op Amerikaanse leest geschoeid puntensysteem om immigranten toe te laten in het Verenigd Koninkrijk.
Eenmanspartij of toch een bedreiging?
Maar slaagt de partij er hiermee in om meer te zijn dan een eenmanspartij? Nigel Farage is tot nog toe het enige succesvolle uithangbord van UKIP. Gunstig gezinde commentatoren zien er een positieve evolutie van een protestbeweging naar een volwaardige politieke partij in. Anderen stellen zich dan weer de vraag wie hier eigenlijk om maalt? Sinds de grootse overwinning op 25 mei viel de persaandacht voor Farage en de zijnen weg. Critici zien er een schreeuw om aandacht in, terwijl Cameron bekende namen als Michael Gove en William Hague vervangt, kan men alleen maar vaststellen dat UKIP voor alles draait om Farage en Farage en … Farage.
De partij heeft alleszins de tegenstand ongemakkelijk laten schuifelen in enkele lokale by-elections. In Doncaster, het kiesdistrict van Labour leider Ed Miliband, versloeg de UKIP-kandidaat nipt die van Labour. Misschien niet significant voor de nationale politiek, maar psychologisch is het een regelrechte kaakslag. Overigens zal de partij eind september haar eerste echte groots opgezette congres houden in, jawel, Doncaster.
(c) Reporters
Harry De Paepe bezit een grote passie voor geschiedenis en Engeland. Hij is de auteur van verschillende boeken.
In Engeland en Wales wordt er een recordaantal ‘niet misdadige incidenten’ gemeld. De politie verschijnt nu aan de deur voor de meest onnozele zaken.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.
