V!

Een kabouter steekt het V-teken op. Nee, niet Jan Peumans, maar de geel geverfde en beleefdere versie van de tuinkabouter met middelvinger die ooit een Theodore Dalrymple boek sierde. De N-VA belooft ‘Verandering voor Vooruitgang’ en biedt die in omvangrijk uitgewerkte congresteksten aan. De Vlaams-nationalisten spanden op zondag zelfs heel even Elio Di Rupo voor hun kar met een tekst uit 1988 waarin de man pleitte voor confederalisme. De partij voelt zich duidelijk, meer dan ooit, in z’n sas.

 Savonarola of Luther?

 In oktober 2013 maakte ik voor Doorbraak de vergelijking tussen twee aanklagers van de wantoestanden in de Kerk van de renaissance en de N-VA. Zou de N-VA kiezen voor het loutere aanklagen van de wantoestanden en ten onder gaan zoals de doemprediker Girolamo Savonarola? Of zou de N-VA het voorbeeld volgen van de Duitse augustijn, Maarten Luther, die bij zijn aanklacht meteen 95 oplossingen aanbood voor de crisis waarin de Kerk verkeerde?

‘Hier sta ik en ik kan niet anders. Hier staan we allemaal samen en we kunnen niet anders. Ik verwijs daarmee naar het antwoord van Luther op de rijksdag in Worms in 1521.’ Hiermee opende Bart De Wever zijn slottoespraak op het programmacongres van zijn partij en antwoordde zo onbewust op mijn vraag. De N-VA heeft de voorbije dagen klare wijn geschonken, de tegenstanders weten nu duidelijk waar ze aan toe zijn. Alleen over de kwestie of er nu wel of niet kandidaat ministers(-president) zijn hangt er nog wat mist. De Wever zegt van niet, maar Philippe Muyters en Liesbeth Homans zaaien verwarring. De sollicitatie van Geert Bourgeois voor het hoogste Vlaamse ambt in maart 2013, zullen we in de opsomming niet meetellen. De strategie was toen wellicht nog niet helemaal uitgetekend.

Frits, de baard en Verhofstadt

De geest van de jonge Guy Verhofstadt (eertijds de architect van de zogenoemde ‘burgerdemocratie’) was, gewild of niet, aanwezig in Antwerpen het voorbije weekend. Duizenden N-VA leden schreven zo’n 2500 amendementen voor de programmateksten. Van vrijdagnamiddag tot zondagmiddag werd er grondig gedebatteerd over de inhoud. De basis wees ongegeneerd de top terecht, of het nu Europa, de sociale zekerheid of Brussel betrof. Dat het E.U.-vriendelijke standpunt van de voorbije jaren werd ingeruild voor een E.U.-kritisch geluid, was een persoonlijke nederlaag voor ‘founding mother’ van de partij, Frieda Brepoels. Frits Bolkestein en Derk-Jan Eppink zijn nu de inspiratiebronnen.  Met deze oefening in partijdemocratie profileerde de N-VA zich ook als een brede volkspartij. Scheppen de nieuwjaarsrecepties van de N-VA een beeld van feestende ondernemers die al dansend hun bevrijding van de VLD vieren, dan zagen we de voorbije dagen alle lagen van de bevolking aanwezig op het congres. De klassieke Volksuniebaard kende er zelfs een remonte en viel op naast de wufte jongedames en de blitse jongeheren.

Lege dozen?

‘Wie niet wil veranderen, zal ons verketteren. Net zoals bij Luther destijds, zullen degenen die vandaag op een troon zitten er alles aan doen om ons als ketters door het volk te doen verbranden.’ Bart De Wever verwijt de andere partijen een één-tegen-allen spel op te voeren en vindt dit eigenlijk wel oké. Geen betere marketing dan dat iedereen het over je heeft. Ze wil zich profileren als het enige alternatief voor de huidige partijen en de huidige regering. Het is nu aan de anderen om zich te presenteren en te reageren op deze uitdaging: is er een betere keuze? De kiezer moet zijn oordeel vellen: is de Nieuw-Vlaamse Alliantie een geloofwaardige mogelijkheid om de hoogste cenakels van de macht te bestormen? Of biedt ze hem alleen maar mooie woorden, gele kabouters en lege dozen aan? 

Foto: © @de_nva