Valt er voor links iets te vieren op deze 1 mei?

Valt er op deze feestdag van de arbeid iets te vieren voor de linkse partijen? Voor Groen misschien wel, zij scoren behoorlijk in de peilingen en surfen vrolijk mee op de milieu- en klimaatgolf die door scholieren werd aangezwengeld. Die golf stelde de zaken scherp tussen de twee populairste partijen van Vlaanderen: Groen en de N-VA. Het maakt hen tot aartsvijanden voor de komende verkiezingen.

Links belgicisme

Wat Groen in al zijn euforie over het hoofd dreigt te zien, is dat ze zowat tweeënhalve keer kleiner zijn dan de rivaal, zowel in de peilingen als straks ongetwijfeld ook in de uitslagen. Dat maakt dat ze vele opties moeten openhouden om eventuele coalities te smeden. Zo was er even sprake van een groenblauwe as, wat meteen de vraag opriep of Groen nog tot de linkerzijde kon gerekend worden.

Ook de PVDA wrijft zich al in de handen nu uit zowat alle peilingen blijkt dat de kiesdrempel makkelijk gehaald zal worden en ze meerdere kandidaten naar het parlement zullen kunnen sturen. Raoul Hedebouw heeft een degelijke reputatie opgebouwd bij vriend en vijand als een stevig en goed gedocumenteerd debater. Verder heeft de partij nog te weinig indruk gemaakt en de kiesdrempel halen is wat anders dan een grote en belangrijke stem worden in het politieke debat.

Beide linkse partijen stellen zich bovendien sterk Belgisch op. Dat is te begrijpen. Vooral hun Waalse broeders zullen electoraal flink scoren. Ecolo behaalt bijna de helft meer stemmingen in de peilingen dan Groen en de PTB is zelfs drie keer zo groot als de PVDA. Het zullen dus vooral die Waalse broeders zijn die de krijtlijnen zullen uittekenen voor een eventuele ‘progressieve coalitie’ in België.

Die coalitie is alvast een ballonnetje dat de Leuvense burgemeester en sp.a-kopstuk Mohamed Ridouani opliet. Hij ziet geen heil in een eventuele samenwerking tussen zijn partij en de N-VA. Die uitlating legt de grote breuk bij de socialisten bloot. Daar ontstaan stilaan twee kampen: eentje dat pragmatisch wil zijn en aan de tafel van de macht wil aanschuiven en eentje dat ideologisch weer zuiver wil worden en zich ongeremd als ‘socialistisch’ wil profileren.

Links & Vlaams: een kans voor linkse partijen

De euforie bij Groen, de eigenwaan bij PVDA en de interne perikelen bij de sp.a maakt het vooruitzicht op een sterke ‘progressieve coalitie’ bijzonder moeilijk. Wat het nog moeilijker maakt, is dat de werkelijke macht van zo’n coalitie aan de andere zijde van de taalgrens ligt. En nu kunnen de Vlaams-linkse partijen in al hun Belgische naïviteit nog geloven in het nobele doel dat allen bindt, als puntje bij paaltje komt, kiezen de linkse Waalse partijen voor de eigen regio.

Het is en blijft vloeken in de progressieve kerk, maar meer aandacht voor Vlaanderen en voor de thema’s die bij de Vlamingen leven zou links geen windeieren leggen. De Vlaamse grondstroom is niet rechts, niet xenofoob en niet asociaal. De meerderheid van de Vlamingen is gastvrij en solidair. Maar er leven bekommernissen onder de Vlamingen die niet weggewuifd kunnen worden als ‘kneuterig’ of onbeduidend in het licht van de grote klimaatstrijd of binnen de strijd van het werkvolk tegen de onderdrukkende kapitalisten. De Vlaming maakt zich wel degelijk zorgen over de leefbaarheid van zijn dorp, gemeente of gewest. De Vlaming wil weten hoe en of de opvang van vluchtelingen en migranten op een haalbare en draaglijke manier kan gebeuren. De Vlaming wil weten of hij/zij op het einde van de rit geld overhoudt om van al die mooie natuur, het geredde klimaat, de filevrije wegen en de verworven sociale rechten kan genieten.

Daarom is het jammer dat ‘oude’ linkse, socialistische krokodillen zoals Frank Vandenbroucke of Marc Elchardus opzijgeschoven of zelfs verketterd worden omdat ze iets ‘flinksere’ standpunten innemen of, godbetert, het aandurven om iets ‘Vlaamser’ te zijn dan volgens de huidige linkse dogma’s is toegelaten. In plaats van zichzelf in het eigen gelijk op te sluiten, zou het huidige links zich voluit kunnen verrijken en versterken met de kennis en ervaring van deze veteranen. Met meer aandacht voor de Vlaming en het Vlaamse, zou wel eens kunnen blijken dat er voor links een groter kiespubliek bestaat dan gedacht wordt. Dit is misschien iets om over na te denken op deze 1 mei.