Van de coronasoap naar de antiracismehype

Het werd hier al aangehaald: als men het dwergstaatje San Marino buiten beschouwing laat, blijkt ons land wereldwijd het hoogste aantal coronadoden per inwoner te hebben. In de tabel, opgesteld door de Johns Hopkins University, die al vanaf het begin van de crisis de besmettingscijfers nauwkeurig bijhoudt, staat België aan de top met 83,75 sterfgevallen per 100 000 inwoners (cijfer begin juni 2020), ver vóór het Verenigd Koninkrijk, de VS en rampgebieden als Spanje en Italië.

Het waarom van dit triest record, daarover wordt maar met mondjesmaat iets gelost. Zowel op federaal als op Vlaams niveau zijn er enorme blunders begaan, te beginnen met de ontbrekende mondmaskers en testmateriaal, waarna de virologen volhielden dat die ook niet nodig waren. De slachting in de woonzorgcentra (twee derden van de Belgische coronaslachtoffers vielen in de rusthuizen) is het gevolg van bestuurskundig broddelwerk binnen de nv België en schuldig verzuim. De economische en sociale kost van de lockdown valt amper te becijferen.

Nadat de mainstream media maanden lang een omerta handhaafden rond dit wanbeleid (zogezegd om onrust bij de bevolking te vermijden), duiken er in diezelfde media weer stemmen op dat de antipolitiek niet verder moet gevoed worden, en dat men met het kritisch uitvlooien ook weer niet te ver moet gaan. Dus zijn nieuwe hot items welkom. Euhm… de sport ligt plat, de droogteperiode is voorbij, en dat er een wolf in Duffel twee schapen doodbeet, daar kunnen we geen krant mee vullen. Iemand een idee?

De goede wind kwam van over de oceaan

Het buitensporig politiegeweld in de VS is een probleem, en blijkbaar was de druk op de ketel hoog. Door het empathieloze cynisme van de president worden het steeds meer anti-Trumpbetogingen, ook dat is een intern Amerikaans gegeven. In november hebben zij verkiezingen, moge de beste winnen.

Maar als men in Europa en Brussel ‘Black lives matter’ begint te scanderen, kan ik niet goed meer volgen. Welke black lives? Moeten gekleurde mensen of allochtonen hier vrezen voor een politielaars in hun nek? Als dat gebeurt, is het kot te klein en staan de kranten er vol van. We hebben UNIA en een anti-discriminatiewetgeving. Sommige Vlaamse supermarkten lijken wel in een moslimland gelegen, over Brusselse no-go-zones à la Molenbeek spreek ik dan nog niet. In het nabije verleden noteerden we vooral agressie tegen politie en zorgverleners, beledigingen en spuwen, waarbij vooral mensen met een migratie-achtergrond zich in de kijker werkten.

Ik wil dat allemaal nog relativeren, maar racisme hier tot staatszaak verheffen, is gewoon een brug te ver. Veeleer ontstaat de indruk dat het corona-geklungel van de laatste maanden moest toegedekt worden met een nieuw issue waarin de witte Vlaming weer de pineut is. Dat is een oude truc, waarin de VRT en de regimepers doen wat van hen verwacht wordt: de vis verdrinken. Het is dus weer óns probleem en ónze fout, niet die van de overheid, tienduizend doden later.

Bij gebrek aan concrete voorbeelden van discriminatie worden we dan nog eens aan ons koloniaal verleden herinnerd. Ach ja, die monumenten en straatnamen. Het zal me worst wezen of er nog ergens een standbeeld van Leopold II staat, voor mij hoeven er helemaal geen Coburgs het straatbeeld te (ont)sieren. Maar het coronabeleid en de lockdown verticaal klasseren, en vrolijk overgaan naar de nieuwe hype van het anti-racisme, dat is iets te gemakkelijk.

‘Eén groot experiment’

Marc Van Ranst: viroloog, extreem-linkse militant en hoofdarchitect van de lockdown

Op 1 juni dagvaardde ene Jozef Lodewijk Maria Hoeyberghs in kortgeding de Belgische staat wegens ongrondwettelijke vrijheidsberoving, een totalitaire aanpak op zijn Chinees van de coronacrisis, gecombineerd met wetenschappelijk foute premissen, nalatigheid en schuldig verzuim van de overheid, met als resultaat 10 000 doden plus een catastrofale economische en psycho-sociale kost.

De besluiten van Hoeyberghs en zijn raadsman Michael Verstraeten liggen in de lijn van onze analyse ‘Lockdown of het regime van de leugen’ . De overdaad aan maatregelen en vrijheidsbeperking, gekend als lockdown, was een paniekreactie na een aantal beleidsfouten (de ontbrekende stock van mondmaskers, het niet in quarantaine plaatsen van de ski-toeristen na de krokusvakantie, het afremmen van grootschalig testen…), maar installeerde ook een regime van witte schorten die geen enkele democratische vertegenwoordiging uitmaakten. Figuren als Marc Van Ranst, expliciet sympathiserend met extreem links, speelden een dubieuze rol in deze installatie van een corona-dictatuur, vanwege een minderheidsregering met volmachten.

Jeff Hoeyberghs

In het spoor van het politieke paniekvoetbal zagen deze experten de kans schoon om een feitelijke technocratie in te stellen, terwijl ze medisch gezien zelf aangewezen waren op ‘voortschrijdend inzicht‘. Zeg maar: gissen en missen, het betere nattevingerwerk. Men beschouwde het als ‘één groot experiment’ (dixit viroloog Van Gucht), met de burger als proefkonijn. Daarbij werden nog andere grenzen van de rechtstaat afgetast, zoals inbreuken op de privacy en pogingen om mensen via kliklijnen tegen elkaar uit te spelen.

Terwijl de politiek nog nadenkt over een ernstige sessie zelfkritiek (de Vlaamse regering past er alvast voor), en de media de fluwelen handschoen hanteren, is deze dagvaarding alvast een voorzet. De kans dat Hoeyberghs en zijn mede-eisers gelijk krijgen, of dat de klacht ook maar ontvankelijk wordt verklaard, is zo goed als nihil. De pers negeert grotendeels het initiatief: de flamboyante chirurg, bekend voor zijn politiek incorrecte uitspraken, staat nu eenmaal op de ‘zwarte lijst’. Toch -of net daarom- is het een belangrijk burgerinitiatief dat de vinger legt op een etterende wonde: het Belgische (én Vlaamse) malgoverno, en het democratisch deficit, ingebakken in dit regime.

We noteren dat de overheid ‘oogluikend’ toelating gaf voor een anti-racisme-massabetoging afgelopen zondag in Brussel, waar social distance sowieso van geen tel was. Ruim tienduizend betogers kwamen erop af, het Poelaertplein zat eivol. Met de zegen van BiZa-minister De Crem, de man die anders graag de spierballen laat rollen. Wij zullen de leden van onze bubbel wel zorgvuldig tellen en de tafeltjes ver genoeg uiteen zetten. Hopelijk komen niet teveel van die ‘I can’t breathe’-demonstranten later aan een beademingsmachine terecht, denken we dan met ons fout gevoel voor humor. De goede wind kwam alvast uit Amerika en ik ken een boel stuurlui van de laatste maanden die daar niet rouwig om zijn.