Van Ranst for president

Het is deze dagen niet simpel om iets te schrijven dat niet corona-gelinkt is. Al de rest is gewoonweg irrelevant, al kan het thema breder genomen worden dan het strikte virusverhaal. Interessante denkbeelden over onthaasting, sociale cohesie, deglobalisering en het nieuwe thuisgevoel borrelen op. Tot en met de hamvraag of 60+ers bij files aan de afdeling intensieve zorgen niet achteraan moeten gezet worden, helemaal tegengesteld dus aan het positieve discriminatie-idee van Delhaize. Je zult maar ongestoord je kar vol laden en dan in het ziekenhuis verzocht worden te creperen. Soit, keuzes moeten gemaakt worden, de tijd dat alles er voor iedereen altijd was, is voorbij.

Maar toch wel mooie gestes her en der, zoals het medisch personeel dat nu voorrang krijgt aan de supermarkt om wc-papier in te slaan, het werd tijd dat men ook onze helden een proper achterste gunt. Bijna alle GSM-providers schenken genereus extra beltijd en surfruimte, gratis voor niks, want alles gebeurt nu digitaal, van telewerk tot seks. Niets mis mee om in deze benarde tijden wat aan promotie te doen.

Disproportioneel

Reporters (bewerking: JS)

Dat brengt ons bij het onderwerp van vandaag. We hebben nu wel zowaar een regering met volle bevoegdheid, die zich een coronaregering mag noemen, we hebben een koning die bij Alibaba een lading mondmaskers kon versieren, maar het echte staatshoofd zit dagelijks in de VRT-studio’s en heet Marc Van Ranst. Dokter, viroloog, epidemioloog, lid van de Risk Assessment Group (RAG), die de risico’s van het coronavirus SARS-CoV-2 voor de volksgezondheid analyseert, én van het Wetenschappelijk comité coronavirus, beide onder de rechtstreekse bevoegdheid van minister Maggie De Block, waarvan de geloofwaardigheid quasi nul is geworden, na haar mondmasker-debâcle.

In het algemeen is het normaal dat mensen in deze benarde tijden veel krediet geven aan artsen, in wier handen ons leven letterlijk ligt. Politici mogen persconferenties geven, journalisten en allerlei koffiedikkijkers kunnen zich een kramp schrijven, maar op het einde roept iedereen of er een dokter in de zaal is die liefst niet De Block heet. Het is dan ook logisch dat de avondlijke tv-praatprogramma’s vandaag haast uitsluitend gevuld zijn met virologen, spoedartsen en dokters op intensieve zorg. Voor het merendeel is hun tussenkomst sereen, to-the-point, informatief belangrijk en met zin voor nuance.

Ook de wetenschappelijke competentie van Marc Van Ranst staat buiten twijfel. Maar zijn nadrukkelijke media-aanwezigheid, met een duidelijke voorkeur voor de VRT, begint disproportioneel te worden. Men vraagt zich af of deze professor nog wel tijd heeft om de hem toegemeten taken naar behoren te vervullen. Bovendien doet zo’n Van Ranst-overload, elke avond, soms in Terzake én De Afspraak, de grenzen vervagen tussen de expert en de opiniemaker. De allures van goeroe en door-de-hemel-gestuurde medicijnman duiken op, net daar waar de politieke klasse het flagrant laat afweten.

‘Sommige gemeenschappen’

VRT/De Afspraak

Een badinerende talkshow als De Afspraak nodigt daar natuurlijk toe uit. Op minuut 6.25 van de aflevering van 20 maart kaart Bart Schols even het probleem aan dat men het corona-gegeven aan ‘sommige gemeenschappen’ moeilijk verkocht krijgt, iets waar eerder Bart De Wever op had gewezen. Iedereen weet over welke gemeenschappen het gaat: de in hoofdzaak Marokkaanse subcultuur die nooit naar onze zenders kijkt of luistert, onze taal dikwijls niet machtig is, onze cultuur en haar waarden ook helemaal niet accepteert, en zich ver houdt van ons gemeenschapsleven. Corona? Nooit van gehoord. Het gesprek nam hier een genante wending doordat niemand aan tafel het probleem durfde benoemen of nog maar het woord ‘allochtoon’ durfde laten vallen, ook de assertieve econoom Ivan Van de Cloot niet.

Professor Van Ranst was hier duidelijk niet van plan om klare taal te spreken zoals bij andere issues, en mompelde gewoon dat men ‘harder moet proberen’ deze gemeenschap te bereiken. Terwijl hij, of een andere gast, ook had kunnen zeggen dat net in deze tijd blijkt hoe essentieel het is om, tegen het multiculturele sprookje in, de nadruk op integratie te leggen, op kennis van de landstaal bij allochtonen, en op participatie aan ons gemeenschapsleven in plaats van alle informatie uit de moskee te halen.

Zelfs in tijden van epidemie en lockdown komen politiek-correcte taboes bovendrijven. Dat Marc Van Ranst als agressieve twitteraar en PVDA-sympathisant voor zijn politieke mening uit komt, is op zich niet verboden. En zelfs zijn rabiate haat tegen alles wat naar Vlaams-nationalisme zweemt, moet in een vrije samenleving kunnen. Het probleem is echter dat de goeroe-status die de media hem verlenen tot een adoratie leidt waarbij zijn virologische expertise en zijn maatschappijvisie één stoofpot worden, een euvel dat overigens ook eigen is aan andere iets te veel opgevoerde opiniemakers.

Even uitkijken dus met odes aan het ‘moreel kompas’ Van Ranst (De Morgen) en zijn voordracht nu al als ‘man van het jaar’. Zeer bescheiden wimpelt Marc die complimenten af, zakt met zijn slonzig pulletje nog meer achteruit en beweegt nog minder zijn mondspieren als hij praat, wat hem alleen maar nog meer de allure van een orakel geeft.

Niet iedereen snapt de ironische ondertoon van het viraal (!) gegane liedje ‘Ik zie enkel Marc Van Ranst rondom mij’. Ik garandeer u: als deze crisis tot in de zomer uitloopt, en we in de herfst nieuwe verkiezingen krijgen, zal het volk kiezen voor de wonderdokter, de enige die ons kan redden, en wel op de PVDA-lijst. Dat heb je met politici als Wilmès en De Block. Uw beste keuze in onzekere tijden.