Van Vlaamse strijd naar ‘Black Imperium’?

In een interview in Knack — ‘De eenentwintigste eeuw wordt zwart’ — ontbinden barones Sophie De Schaepdrijver en antropologe Bambi Ceuppens hun duivels om ‘het nieuwe Vlaams-nationalisme’ in al zijn aspecten verdacht te maken. In opdracht van Vlaams minister van Samenleven Bart Somers (Open Vld) moeten ze de steden en de gemeenten bijstaan in de discussie over de aanwezigheid van ‘foute’ standbeelden. Vraag is wanneer de Vlaamse symbolen en standbeelden wegens politiek incorrect naar een museum zullen worden afgevoerd?

‘Vlaamse strijd, racistische strijd’

In Knack hakt antropologe Bambi Ceuppens op de Vlaamse Beweging in. Ze beweert dat Leopold II ‘daar op een schaamteloze manier’ wordt verheerlijkt. N-VA-ideoloog Joren Vermeersch merkte onlangs op dat we vandaag niet meer mogen spreken over de positieve kanten van de kolonisering. Bambi Ceuppens antwoordde chagrijnig: ‘Terwijl Leopold II nog niet zo lang geleden in Vlaams-nationalistische kringen werd vervloekt als het meest verderfelijke product van de anti-Vlaamse monarchie, is hij plots een medestander geworden in de strijd van de heteroseksuele witte man die zich bedreigd voelt door vrouwen, zwarten en moslims.’ Het belichten van de voordelen van kolonialisme wordt zonder verpinken op een hoop gegooid met het goedpraten van de Congolese genocide onder Leopold II, xenofobie, islamofobie en misogynie.

Beide dames zijn het erover eens dat de Vlaamse strijd verworden is tot een strijd ‘van wit tegen zwart’. Maar uiteindelijk zal ‘zwart’ het van ‘wit’ halen: ‘De eenentwintigste eeuw wordt zwart.’ Vlaamse emancipatie ruikt naar ‘borderline racisme’. De dames krijgen alle ruimte om hun walging voor ‘het nieuwe Vlaams-nationalisme’ te verwoorden. Zonder dat de interviewer ook maar één kritische vraag stelt.

In het verleden verweet Bambi Ceuppens dat de ‘blanken’ de geschiedenis van het kolonialisme vanuit een exclusief wit perspectief bekijken. Dat ze onmogelijk kunnen weten hoe de vernederingen van het kolonialisme aanvoelen. Ceuppens kent de geschiedenis van onze contreien niet goed. In het verleden werd Vlaanderen geknecht en onderworpen door Spanje, Oostenrijk, Nederland, Frankrijk en… België. In de twintigste eeuw kregen we tot tweemaal toe de Duitsers over ons heen.

De gewillige Oom Tom

De onderwerping van de Vlamingen door la Belgique de papa heeft tot diep in de twintigste eeuw geduurd. De meest elementaire grondrechten werden niet nageleefd. Het duurde tot 1930 — België bestond toen al 100 jaar — vooraleer Vlaanderen een volwaardige Nederlandstalige universiteit kreeg. Tot op de dag van vandaag strijden de Vlamingen nog steeds voor hun politieke en economische ontvoogding.

We hebben van onder andere Bambi Ceuppens zeker geen lessen te krijgen over de collectieve schuld van de blanke, koloniale overheersing. Integendeel. Mensen zoals Sophie Claudine barones De Schaepdrijver hebben steeds welwillend het belgicistische discours uitgedragen. Ze hebben er alles aan gedaan om de Vlaamse emancipatorische strijd verdacht te maken en uit de geschiedenislessen in het onderwijs te lichten. Want een volk dat zijn eigen geschiedenis niet kent of verloochent, is een makke prooi voor het belgicistische koloniale denken. Mensen zoals De Schaepdrijver lijden aan het ‘post traumatic slave syndrome’. Net als de brave ‘Oom Tom’ die gewillig zijn meester diende, schikken ze zich volgzaam naar het dominante belgicistische discours. Dat is er enkel op uit om België bij elkaar te houden. Om de Vlaamse emancipatie niet tot volle wasdom te laten komen.

Het institutioneel racisme van België

Volgens Elma Drayer is het wonderbaarlijke aan de identiteitspolitieke denkers dat ze geloven ‘dat er slechts één soort racisme zou bestaan: dat van wit jegens zwart. Wit heeft volgens hen racisme uitgevonden.’ Het gevaarlijke van dat dit soort riedeltjes is dat ze steeds meer ingang vinden bij de pers en het welvoeglijke deel van de publieke opinie. Eenzijdige onzin. België incarneert institutioneel racisme tegenover de Vlamingen, tot op de dag van vandaag.

Het Belgicistische institutioneel racisme is een machtssysteem dat de sociale en structurele ongelijkheid tot op de dag van vandaag in stand houdt. Dat bevestigt onder andere het jaarverslag van de Brusselse vicegouverneur over de naleving van de taalwetgeving bij de Brusselse gemeenten en OCMW’s. De tendens is duidelijk. Jaarlijks gaat het respect voor de taalwetgeving erop achteruit. Bijna 60% van de beslissingen bij de gemeenten en OCMW ‘s zijn niet conform de taalwetgeving. In de gemeenten voldeed slechts 15,4% en in de OCMW’s 4,7% van de contractuele aanwervingen aan de bestuurstaalwet.

Ondanks de tijdelijke schorsing van de niet-tweetalige ambtenaren door de vicegouverneur, heeft de Brusselse Hoofdstedelijke Regering geen enkele onwettige benoeming vernietigd. Les Flamands de services — Elke Van den Brandt (Groen), Sven Gatz (Open Vld) en Pascal Smets (One.brussels) — kijken de andere richting uit. Structureel racisme tegen allochtonen wordt als een probleem ervaren. Het bewaken van de taalevenwichten is echter al decennia geen issue meer.

Een ander voorbeeld. In het stadhuis van Schaarbeek staat nog steeds de buste van wijlen Vlamingenhater Roger Nols (FDF/PRL). Met de lokkettenkwestie in de jaren zeventig voerde hij een institutionele apartheid in. De Schaarbekenaar was een institutioneel racist. Hij misbruikte zijn ambt om dagelijks onder andere de Vlamingen in zijn gemeente te vernederen. Gaan Bami Ceuppens en Sophie de Schaepdrijver zijn buste uit het stadhuis weghalen en in een museum plaatsen?

‘Foute standbeelden’

Het Belgicistisch institutioneel racisme werkt nog steeds door. Bami Ceuppens en Sophie de Schaepdrijver zijn de waterdragers van het dominante belgicistische discours. Dat culpabiliseert iedere vorm van Vlaams identiteitsstreven. Achter de schermen trekt de olijke, Vlaams minister van Samenleven Bart Somers (Open Vld) aan de touwtjes. Hij vroeg onder andere beide dames om de Vlaamse steden en gemeenten bij te staan in de discussie over de aanwezigheid van ‘foute’ standbeelden in de openbare ruimte. Vraag is wanneer de discussie zal ontbranden over de vraag om alle symbolen en standbeelden die naar de Guldensporenslag in 1302 refereren, naar een museum te verwijzen wegens hun ‘bloeddorstige karakter’.