Vandenbroucke factcheck-vrij?

Het miljoenencontract voor de verdeling van vaccins aan het Franse Movianto begint almaar harder te stinken. De bewijslast tegen het kabinet Frank Vandenbroucke en zijn administratie stapelt zich op. En toch beweegt er nauwelijks wat in de pers. There is something about Franky…

Beeld het u even in. Frank Vandenbroucke organiseert een uitgebreide persconferentie over hoe slecht iedereen alles doet behalve hijzelf. Dat is zowat zijn favoriete gespreksonderwerp. Maar op het moment dat de pers de zaal binnenkomt, staat Frank Vandenbroucke over een bebloed lichaam met een mes in zijn bloederige hand, nog nahijgend van het vele steken. Een situatie die hier en daar een vraag oproept, zeg maar. Dan volstaat het voor het aanwezige journaille dat Frank even het bloed van zijn gezicht veegt en zegt: ‘Ik ga hier nu geen vragen over beantwoorden. We moeten het hoofd koel houden en de resultaten van het onderzoek afwachten. Neem allemaal pen en papier. Ik ga iets dicteren over asociale tandartsen’. Waarna het muisstil wordt. En als dat bebloede lichaam de euvele moed heeft om naar een ambulance te vragen, zal een Mediahuis-journalist hem berispen dat het ‘nu even niet over ambulances gaat’ en dat hij stil moet zijn.

Brave jongen

De relatie tussen Frank Vandenbroucke en de pers is al jaren een mysterie. Alle begrip voor de jonge journalist die bij een eerste confrontatie onder de indruk raakt van zijn ‘jij bent een brave jongen maar een beetje dom. Ik leg het even uit’. Dat is des mensen. En dat groeit er wel uit.

Maar dat kan geen excuus zijn voor de doorgewinterde Wetstraatjournalist. Wanneer de bewijzen over verkwisting van belastinggeld, smossen met vaccins en zware vermoedens van gesjoemel in het spel zijn over een miljoenencontract, dringt zich toch enig onderzoek op. Zou je denken.

Ik bedoel maar, als Theo Franken in een Brusselse bloembak plast op de website van het Nieuwsblad, staat het een kwartier later op alle websites. Daar komt nu eenmaal weinig factcheck aan te pis. Maar als een journalist met beelden, leugenachtige verklaringen van de minister zelf en harde feiten aankomt die kunnen wijzen op corruptie tot in de hoogste regionen van de administratie en de politiek, kan het dagen of weken duren voor iemand het nieuws oppikt. En als ze het al oppikken wordt er niet ingegaan op de feiten, maar wel over het dubieuze detectivebureau dat de feiten verzamelde. En als meester Frank even over hun bol aait en zegt dat je niet alles moet geloven wat er in de gazetten staat, blijkt dat voldoende uitleg.

Vervelende vragen

Al gaat dit nog een stuk verder dan een journalist die deze of gene politicus een warm hart toedraagt en dus geen vervelende vragen stelt. Het zou niet mogen maar ook dat is des mensen. Dit gaat om een publiek gemaakte bewijslast die elke rechtgeaarde journalist kan nagaan.

Sinds het begin van deze week onthult journalist Jeroen Bossaert van Het Laatste Nieuws nieuw bewijsmateriaal in stapels opeen. Dat doet hij al maanden. Wat die man in zijn eentje opgraaft, is politieke stront. Die zou vol journalistieke vliegen moeten zitten die er de textuur, smaak en verantwoordelijke anus van willen kennen. Staatssecretaris Schlitz is moeten opstappen omdat gesubsidieerde organisaties haar logo opnamen in hun communicatie. Alle kranten hadden het erover. Dit gaat over een organisatie die een miljoenencontract cadeau kreeg om onduidelijke redenen, het zichtbaar watermerk van een vice-premier draagt en geen enkel medium voelt zich geroepen om Vandenbroucke na onderzoek vrij te pleiten of aan de muren van het federaal parlement te nagelen.

There is something about Franky. En het bevestigt helaas alle clichés over de pers. Als Dewinter gelakte eend was gaan eten in ‘The Great Wall of China’, was het voorpaginanieuws geweest. Dit is in-triest.