Veel task maar geen force

Ze geniet er echt van, bekijkt de keutel grondig, even dacht ik dat ze hem in haar mond ging steken, nee… toch maar niet. Voorafgaand lijkt Maggie zich ergens enorm vrolijk over te maken en krabt zich eens in het haar. Dat zijn normale menselijke gedragingen, en jawel, zelfs tekenen van complete gemoedsrust. Honi soit qui mal y pense.

Het filmpje, afkomstig uit een videovergadering van de Hoge Gezondheidsraad, uitgezonden door de Franstalige privézender LN24, doet de ronde in francofoon België, niet in Vlaanderen. Klein embargootje, ergens vertrekkend vanuit een partijhoofdkwartier? Onterecht, want het tafereel bevat duidelijk een gezondheidsboodschap die voor elke inwoner van dit land belangrijk is.

Gemoedsrust

Twitter

We zien deze dagen vooral virologen passeren, maar de medische wetenschap gaat natuurlijk veel breder. Volgens deskundigen die het neuspulken (rinotillexe) bestudeerd hebben, is het goed om die keutels terug op te smullen (mucofagie) gezien de daarin aanwezige bacteriën je gebit beschermen. Een zekere professor Friedrich Bischinger bevestigt dat deze activiteit zelfs het immuunsysteem versterkt en, meer nog, dat mensen die neuspeuteren gelukkiger zijn én beter in hun vel zitten.

Dat klopt helemaal: Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de vingers in de neus’ zoals het spreekwoord zegt, op haar duizendste gemak. Zo’n bestuurders hebben we nodig deze dagen. Een vorm van totale relaxatie, gekoppeld aan een grote jobzekerheid, onder het motto ‘wie doet me wat?’.

Heel het mondmaskerverhaal – de bestelling bij een obscure Turkse partijgenoot die niet kon leveren, de vernietiging van de strategische voorraad twee jaar geleden zonder die aan te vullen, de pogingen om het nut te minimaliseren omdat ze er gewoon niet zijn – het glijdt van haar af. Want, ook al nemen de ‘ondemocratische’ partijen Vlaams Belang en PVDA het woord ‘onderzoekscommissie’ in de mond, Maggie weet dat zo’n commissie enkel zou dienen om de vis te verdrinken, en dat ze binnen haar partij én de regering nog altijd gebeiteld zit. Hierin compleet geruggensteund door partijgenoot Philippe De Backer, stuurman van een soort task force  die steeds maar weer mondmaskers bestelt en Chinese koffiefilters uitpakt.

Dat heeft natuurlijk te maken met de manier hoe je minister wordt: niet via een selectie maar dankzij een deal onder coalitiepartners. Beleidsverantwoordelijkheid krijgen is nog altijd in de eerste plaats een cadeau van de partij voor bewezen electorale diensten, een riante positie als bekroning van een politieke loopbaan, en geen op talent gebaseerde bestuurdersfunctie, laat staan een roeping.

Crisismanager

vrt

Uiteraard is covid-19 – alleen al daarom ben ik het virus dankbaar – een uitzonderlijke stresstest voor het systeem én zijn roergangers. Dat ik Sophie Wilmès een pluimpje gaf werd me zeer kwalijk genomen. Helaas: de grootste klunzen bevinden zich dit keer aan de Vlaamse kant, de ene, Maggie, federaal, de andere, Wouter, op Vlaams niveau. Twee neuspeuteraars die de pech hadden in een verkeerde tijd een rustige routinejob te zien uitgroeien tot beheerder van een levensbelangrijk sleuteldepartement.

Welzijnsminister Wouter Beke vindt de situatie zo uitzonderlijk, niet op zijn maat, dat hij een ‘crisismanager’ aanstelde, Karine Moykens, een door de wol geverfde apparatsjik en uiteraard van Beke’s partij. Zij moet communiceren en, jawel, de Task Force leiden want Wouter is ook nog burgemeester van Leopoldsburg.

Dat moet even goed tot u doordringen: een minister die in een crisissituatie, als er van ministers daadkracht verwacht wordt, een ‘manager’ aanstelt waarachter hij zich kan verstoppen als het even warm wordt. Die 10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om even het hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force  voor te zitten. Of klink ik nu populistisch?

We hebben de leiders die we verdienen, heet het, maar neen, niemand verdient dit, ook niet de bewoners van de woonzorgcentra die aan de besmetting overleden zijn of diegenen die gaan stikken omdat er geen zuurstof beschikbaar is, mensen die vermoedelijk meer dan gemiddeld voor de zorgende, ‘warme’ partij stemden.

Ondertussen is ook duidelijk dat, indien men grote hoeveelheden koffiefilters -pardon mondmaskers- wil slijten, men langs de politiek moet gaan. En omgekeerd dat overheidsaankopen zich graag via politieke vrienden laten regelen. Dat gold voor de waardeloze mondmaskers die Maggie bestelde via een Turkse partijgenoot, en het geldt evenzeer voor de afgekeurde lading die ons via een N-VA-er bereikte. Made in China. Uiteraard.

Zoals gezegd: corona stelt een paar ongemakkelijke waarheden op scherp, laten we dat nu ook gewoon erkennen. Eén, figuren als Maggie De Block en Wouter Beke deugen gewoon niet voor hun job. Ze behoren tot de klasse bestuurders die ik een amateurvoetbalclub of een lokale KVLV-afdeling zou toebedelen, maar geen natie of deelstaat. Twee, Vlaanderen is gewoon niet klaar voor echt zelfbestuur, als iemand dat al dacht. De beelden van minister-president Jan Jambon, nog altijd (!) spelend met zijn GSM tijdens het vragenuurtje in het Vlaams Parlement, wijzen in dezelfde richting. Dat dit willens en wetens gebeurt onder het oog van de TV-camera’s, wijst op een hoge mate van euh… gemoedsrust. Zullen we het maar groepsimmuniteit onder politici noemen. Een te koesteren eigenschap deze dagen.