Visionairen en kortzichtigen

In de geschiedenis van het FDF heeft wijlen Lucien Outers een grote rol gespeeld. Als bewonderaar van Racine, van kardinaal de Retz en van Chateaubriand legde hij er eer in zich in een elegant, vaak zelfs precieus Frans uit te drukken. Het lijdt geen twijfel dat zijn invloed op Olivier Maingain groot is geweest.

Maar deze laatste klampt zich aan België vast, terwijl zijn model een heel andere snaar aansloeg in «Le Divorce belge», verschenen in 1968: Mijn woede reserveer ik voor diegenen die in blindheid of uit eigenbelang datgene willen ontkennen wat de originaliteit van onze twee volkeren uitmaakt, hun eigen rijkdommen en hun verborgen mogelijkheden, en er een binnenlands amalgaam van maken dat zij dan vaderland noemen.

Het vaderland ligt elders

Lucien Outers werd geboren in Barchon, oorspronkelijk een Waal dus, maar zijn hart lag in Frankrijk. Het was geen toeval dat hij in 1985 in Parijs terechtkwam, als Délégué général van de Franse Gemeenschap.

Wie kent nog zijn ‘Open Brief’ aan Boudewijn, waarin hij uitlegt dat als er tussen de Belgische componenten er geen confederatie tot stand kwam waarin de essentiële machtshefbomen bij de delen liggen, (…) Vlaanderen zich tenslotte zal afscheiden zonder raadpleging van wie ook, en in hun onzekerheid zullen de Walen zich op een dag tot Frankrijk wenden om voor hun regio te onderhandelen over een speciaal statuut, dat hen geleidelijk en steeds verregaander zal doen deelnemen aan het leven van een land waar zij zich zo nabij verbonden mee voelen. (…) Brussel zal voor zijn toekomst misschien een oplossing zoeken in zijn Europese roeping.

Zoals Lucien Outers stond op termijn ook François Perin een Wallonië voor ogen dat gaandeweg een Franse regio zou worden, en hij onderstreepte eveneens de internationale roeping van Brussel.

Olivier Maingain staat ver van dat alles. Voor hem komt het erop aan de federale staatsstructuur te behouden, een structuur waar het Vlaamse Parlement al in 1999 afstand van nam toen het de fameuze, confederaal geïnspireerde resolutie aannam, die in die dagen voornamelijk door de christendemocraten werd verdedigd.

Vandaag is de N-VA de grootste politiek kracht van het land geworden, en haar voorzitter is vast van plan om het confederale project op de onderhandelingstafel te leggen na de nakende wetgevende verkiezingen.

In zijn «Lettre ouverte au Roi» bracht Lucien Outers ter sprake dat er hoe dan ook een mogelijkheid tot discussie moest zijn. Maar Olivier Maingain wil niet dat er over de N-VA gesproken wordt, noch over dat confederalisme dat erop neer zou komen dat Brussel onder de voogdij van Vlaanderen en Wallonië zou vallen.

Vlaanderen, dat is bekend, heeft altijd terughoudend gestaan tegenover het concept ‘Brussel volwaardig gewest’, en het heeft de hoop niet opgegeven dat het de stad ooit in zijn buidelzak zal zien vallen.

We zullen Brussel kopen! liet zich ooit de CVP-er en minister-president Gaston Geens ontvallen. Om dat te bereiken stelt Bart De Wever voor dat ieder die in Brussel woont, ongeacht zijn taal of afkomst, vrijelijk mag kiezen tussen Vlaanderen en Wallonië voor wat betreft de zogeheten gemeenschapsmateries: personenbelasting, sociaal zekerheidsstelsel, sociale bijstand, jeugdbescherming, immigratie en integratie.

Dreigen met revolutie

Maar die dreiging is er niet enkel voor Brussel. Zoals MR-voorzitter Olivier Chastel recent nog in herinnering bracht: We weten dat het financiële manna uit de federale kas de volgende tien jaar zal afnemen, en dat Wallonië zich bijgevolg mag opmaken voor een compleet autonoom bestaan.

Als Wallonië zich de 7 miljard euro ontzegd ziet [andere cijfers spreken over het dubbele en meer, nvdv], die Vlaanderen jaar na jaar afdraagt, dan zal het zich voor een budgettair onhoudbare situatie geplaatst zien, wat het zou dwingen de broeksriem pijnlijk hard aan te halen. Dat zou leiden tot een bijna revolutionair klimaat, verwittigde Jules Gazon, emeritus economie van de Luikse universiteit.

Nochtans wenst Olivier Chastel de voortzetting van de Zweedse coalitie. Dit onderstelt dat hij bereid is met de N-VA te onderhandelen om dit confederale stelsel op poten te zetten.
Elio Di Rupo droomt dan weer van een coalitie met Écolo en Défi [Démocrate fédéraliste indépendant, de opvolger van het FDF; Voter Écolo ou Défi, c’est voter PS – Écolo of Défi stemmen is een stem voor de PS – zei Chastel gisterochtend bij Matin Première van de RTBF. nvdv.] Exit de PTB [PVDA, nvdv], die in zijn ogen niet klaar is om regeringsverantwoordelijkheid te nemen. Al blijft hij voorzichtig want hij voegde daaraan toe: Dat zal afhangen van de keuze van de burgers.

Als we afgaan op laatste politieke peiling dan zou een coalitie van PS, Écolo en PTB op 49,4% van de stemmen uitkomen, een coalitie van PS, Écolo en Défi daarentegen op 42,5%. Een gevoelig verschil!

Door zijn oog op Défi te laten vallen, brengt Di Rupo die partij onder bij de linkse, of wat men noemt progressistische beweging. Olivier Maingain heeft het liever over een sociaal-liberalisme.
Hij zag er ook geen been in om de ‘affaires’ aan te klagen die de politieke wereld de jongste tijd hebben geschokt, en die voornamelijk de PS raakten. Evenmin is het hem onbekend dat het grotendeels te wijten is aan de socialistische heerschappij dat Wallonië zich in een lastig parket bevindt. Bijna ononderbroken van 1985 tot 2017 heeft immers de PS de minister-president mogen leveren.

Dat zijn de keuzes waar Olivier Maingain voor staat, regionaal zowel als federaal. Maar hij moet goed beseffen dat de vastberadenheid die hij vandaag laat zien, de Vlaamse Natie niet zal beletten verder te gaan op de voorgenomen weg.
Een ding staat vast: na 26 mei 2019 zal de vorming van een Belgische regering veel weg hebben van de kwadratuur van de cirkel. Informateurs, bemiddelaars en ontmijners zullen elkaar in een hels ballet opvolgen. Na die vertoning zou de koning wel eens in zijn nakie kunnen staan.

vertaling Marc Vanfraechem