Vivaldi heeft een groot voordeel

Moeten we nu blij zijn dat er een nieuwe Federale regering is? De carrousel van de regeringsvorming die al sinds mei 2019 draait is tenminste gestopt. Dat is al iets. Maar gaan we erop vooruit? Dat zal moeten blijken. Zoals toekomstig premier Alexander De Croo (Open Vld) zegt, hij zal ons moeten overtuigen. Vivaldi zorgt er wel voor dat de kiezer in 2024 een duidelijke keuze krijgt tussen verschillende toekomstprojecten van België.

Vlaamse minderheid

Het begint natuurlijk slecht voor Vivaldi. Deze regering heeft geen meerderheid in Vlaanderen. In de Nederlandstalige taalgroep in de Kamer. Vanuit CD&V werd dat op twitter gereduceerd tot: ‘geen meerderheid in de kieskring Antwerpen in de rest van Vlaanderen wel.’ Maar dat verandert niets aan de telling in De Kamer. De enige die telt.

Er zal nog veel over gezegd worden, over die minderheid. Maar de N-VA staat zwak in dat verhaal. De Zweedse regering was extreem minoritair aan Franstalige kant. Daarmee hielp de N-VA het Belgische systeem verder uit te rekken. Dat maakte het plausibeler om die truc te herhalen in een volgende regering, met een Vlaamse minderheid. Ik heb ervoor gewaarschuwd dat dit als een boemerang kan terugkeren. Ik haat het in deze om gelijk te krijgen.

De Zweedse minderheidsregering paste in de N-VA strategie om de PS en de Franstaligen uit te roken. Ze moest de Franstaligen met de neus op de feiten drukken en ze in de minderheid stellen. De vraag is of die strategie werkt en zal werken.

O onbestuurbaar België

Een regering die een duidelijke linkse of rechtse koers wil varen, kan dus enkel als één van de twee democratiën in dit land in de minderheid wordt gesteld. Het schuift de gehypete en door de Vlaamse Beweging, lang verwachtte onbestuurbaarheid van België op de lange baan.

In België moet er gewoon genoeg tijd zijn tussen de verkiezingen en de vorming van een regering. Enkel dan kunnen de partijen hopen dat ze wegkomen met het negeren van de democratische keuzes van de kiezer. Dat is eigenlijk heel problematisch voor onze democratie, het holt ze uit.

Er zit een lijn in de geschiedenis. Guy Verhofstadt (Open Vld), Yves Leterme (CD&V), Bart De Wever (N-VA), ze zijn Vlaams verkozen, maar regeerden Belgisch, of minstens niet-Vlaams, koelkast-Belgisch. We kunnen daar grote woorden aan wijden. Maar die botsen op het feit dat er in het parlement een meerderheid is. Maar voor wie vindt dat we allen Belgen zijn, is er geen probleem.

V-partijen aan de macht

De Vlaamse partijpolitieke beweging loopt altijd op dezelfde vraag: kan je de ordelijke opdeling van België dichterbij brengen door deel te nemen aan de Belgische macht? De vraag is of de Vlaams-nationalisten een alternatief hebben voor Belgische machtsdeelname. Neen. Maar ze maken zich beter geen illusies. Bart Maddens schreef het hier treffend: Vlaams-nationalisten aanvaarden de Belgische staat niet en zullen daarom nooit ten volle aanvaard worden door het bestel.

‘Separatisten zullen er nooit echt bij horen. Als ze al worden toegelaten tot de Belgische machtscenakels, dan is dat enkel omdat men hoopt om ze op die manier sneller klein te krijgen. Iets wat overigens, zowel in het geval van de Volksunie als de N-VA, aardig is gelukt.’ Schreef Maddens. De recente geschiedenis gaf hem gelijk.

Vivaldi, het begin of het einde

Deze Vivaldi-regering kan het begin van het einde zijn of het einde van het begin. Ofwel is dit een laatste Belgische restauratiereging. Een laatste keer regeren alsof er eigenlijk niets aan de hand is. Tegen beter weten in volhouden dat de traditionele partijen, aangevuld met Ecolo/Groen het land onder controle hebben. Een poging die tot mislukken gedoemd is.

Ofwel is Vivaldi het begin van het nieuwe België. Een nieuw evenwicht waarmee de opgang van de V-Partijen wordt gestuit. Het afsluiten van een periode. De opgang van de N-VA bleek van korte duur, een rimpeling en het traditionele evenwicht herstelt zich. Dat de N-VA bij een recente peiling, die niet werd bekend gemaakt, ‘maar’ 15% haalde zal velen sterken in die opinie.

Volg het geld

Dat de blokkering van dit land een feit is blijkt uit de onmogelijkheid om grondig te hervormen. Dat zal ook deze Vivaldiregering niet doen. Dat heeft vooral gevolgen voor de begroting. DE schuld zal verder stijgen. Schuld is niet gratis, schuld is niet onbelangrijk. En België heeft er veel te veel van. Zoveel dat het enige marge voor een deftig relanceplan op de helling zet.

Vlaanderen kondigde 4,3 miljard aan relancemaatregelen aan. Een bedrag aan extra beleid die de Federale Overheid zich niet kan permitteren. De investeringen die de Federale overheid voorstelt, zijn geen echte investeringen, vaak zijn het meer uitgaven, zoals hogere uitkeringen.

Wit konijn

Vandaag en morgen overheerst de vreugde in de Wetstraatbubbel. Er is een regering. De ministerposten zullen waarnemers verbazen, die wel, die niet. Met als absolute blikvanger een wit konijn. Opwinding in de bubbel.

En dan begint het. De economie heeft een klap gekregen, de brexit komt er aan. Hommeles met de Vlaamse regering. Vage akkoorden die moeten geconcretiseerd worden. En de oppositie die beukt.

Het Vlaams Belang zal die oppositie brengen tot buiten het parlement. Tot in de gemeentehuizen van de CD&V- en Open Vld–burgemeesters. Samen met de PVDA zal Vlaams Belang de oppositie ook buiten het parlement warm proberen houden, 2024 is nog ver, maar niet zo ver meer.

Hét voordeel van Vivaldi

Vivaldi zorgt voor een groot voordeel bij die verkiezingen in 2024. We zullen als kiezer een duidelijke keuze hebben. We zullen kunnen kiezen tussen toekomstprojecten voor dit land. Dan kunnen we kiezen tussen het project van Vivali, het unitarisme van de PTB/PVDA, het confederalisme van de N-VA en de Vlaamse onafhankelijkheid van het Vlaams Belang.

Al betekent die keuze misschien niets. Als de verliezende partijen maar genoeg tijd laten tussen de verkiezingen en de vorming van een regering.