Die bekrompen Vlamingen toch…

Volgens de Taalbarometer neemt de kennis van het Nederlands opnieuw af. Opnieuw, want ze nam af bij elke meting van de Taalbarometer sinds 2014. De reden? Deze keer migratie. Vanuit Brussel komen migranten naar de Vlaamse Rand. 104 talen worden daar ondertussen gesproken, waardoor de regio eerder op een centrumstad lijkt. En aangezien die migranten van Brussel komen, kunnen ze niet verplicht worden een inburgeringscursus of lessen Nederlands te volgen.

Een dag later. De Vaste Commissie voor Taaltoezicht tikt een treinconducteur op de vingers omdat hij de reizigers tweetalig begroet in Vilvoorde. Als weldenkend kosmopoliet hoor je dat belachelijk te vinden. Net zoals grenzen en taalwetten in het algemeen. Terwijl het simpel is: Vlaanderen is Nederlandstalig, Wallonië Franstalig en Brussel tweetalig.

De reactie van de NMBS was de vraag om ‘flexibiliteit’ in te bouwen. Diezelfde flexibiliteit die ingebouwd wordt in Brussel, waar gemeenten weigeren de wet te volgen en geen tweetalig personeel in dienst nemen. Flexibel zijn met de taalwet in België is eenrichtingsverkeer.

Ronse-Halle-Vilvoorde

Het beste voorbeeld is Ronse. Dat is een stad in Oost-Vlaanderen met faciliteiten voor de Franstaligen. De vraag om dat statuut te herzien wordt in de stad breed gedragen. Het past sociologisch niet meer, verhindert fusies en veroorzaakt problemen. Denk je dat de Franstaligen hier pleiten voor enige flexibiliteit? Neen, ze trekken naar… de Vaste Commissie voor Taaltoezicht en het Grondwettelijk Hof.

En dan. In de eindeloze onderhandelingen voor een federale regering had N-VA het idee om een volwaardige rechtbank voor het gerechtelijk arrondissement Halle-Vilvoorde te vragen. De Franstaligen reageerden als door een wesp gestoken. Terwijl dat een simpele verbetering van de dienstverlening zou zijn. Halle-Vilvoorde heeft nu een eigen Nederlandstalig parket, maar geen eigen rechtbank.

Criminelen worden voor een veroordeling doorgestuurd naar Brussel en kiezen tussen de Nederlandstalige of Franstalige rechtbank. Ze weten heel goed dat de Franstalige vaak milder is. De wachttijden zijn er ook berucht, wat voor een gevoel van straffeloosheid zorgt. Maar stel je voor dat je als Franstalige die in de Vlaamse Rand woont voor een Nederlandstalige rechter zou verschijnen… Die flexibiliteit gaat te ver.

Ofwel aanvaard je de taalgrenzen en -gebieden, ofwel niet. Het alternatief is dat België dan helemaal tweetalig wordt. Dat ambtenaren overal tweetalig zijn. Dat wil zeggen dat een Waalse ambtenaar niet benoemd kan worden als hij geen Nederlands kent. Het lukt al niet de wet te volgen in Brussel, waar dat verplicht is. Ook in ziekenhuizen kan je als Nederlandstalige maar beter Frans spreken.

Nederlands derde taal

Sterker nog: terwijl in het bekrompen en ‘Franshatende’ Vlaanderen het Frans nog altijd de tweede taal is die je vanaf de lagere school leert, is in het ‘Belgiëminnende’ Franstalige deel Engels de tweede taal. Het aantal Waalse leerlingen dat Nederlands leert daalt. Anderstaligen die in Brussel Nederlandstalig onderwijs volgen, zijn vaak vlot Nederlandstalig.

Toch worden de Vlamingen die de toepassing vragen van de taalwet neergezet als verzuurde Menapiërs. Ook door de Vlaamse pers. Wie is hier eigenlijk bekrompen?