Vlaanderen mag wat meer Denemarken worden

In Denemarken winnen de sociaaldemocraten de verkiezingen. Op 26 mei was het Vlaams Belang de grote winnaar. De verschillen springen in het oog, maar de gelijkenissen zijn al even treffend. Het recept? Zowel het Belang als de Deense sociaaldemocraten zetten in op de lokale verankering van de sociale zekerheid en de beteugeling van de segregatie door uitgesproken assimilerende maatregelen naar voor te schuiven. Beiden praten ook zonder complexen over hun programma en hanteren een duidelijk omschreven begrippenapparaat, dat aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.

De Deense en Brusselse getto’s

De sociaaldemocraten gebruiken zonder schroom het begrip ‘getto’. Hoor je hier pakweg John Crombez in De Standaard of op de VRT zeggen dat Brussel een samenraapsel is van getto’s? Het parochiale Vlaanderen zou hyperventileren van verontwaardiging. In Wallonië zou de top van de PS in ademnood raken. De Deense broeders nemen geen blad voor de mond. Zo hebben ze een ‘gettolijst’ van 29 wijken opgesteld, waar meer dan 50 procent van de bewoners een niet-westerse migratie-achtergrond heeft, waar er meer dan 40 procent werkloosheid heerst, waar drie keer het nationaal gemiddelde percentage criminelen actief is, meer dan 60 procent inwoners zijn die enkel het basisonderwijs hebben gevolgd en de inwoners een gemiddeld inkomen hebben dat slechts 55 procent van de omringende regio bedraagt. Tip. Laat de nieuwe Brusselse regering ook maar eens zo’n lijst opstellen. Het zou erg stil worden in de multiculturele middens. In zowat 25 procent van de Brusselse gezinnen is niemand op de arbeidsmarkt actief. De armoede- en de werkloosheidscijfers zijn verpletterend.

De Deense maatregelen…

De Deense maatregelen om deze getto’s open te breken, zijn ook niet mis te verstaan. Getto-ouders moeten hun kinderen verplicht 25 uren naar de buitenschoolse opvang sturen om de nodige waarden bij te brengen en het Deens aan te leren. Voor het kind school mag lopen, moet het Deens spreken. Wil je van de Deense sociale zekerheid genieten, dan moet je werken of een significante bijdrage hebben geleverd. Vrouwen met een migratie-achtergrond zijn verplicht om fulltime te werken en te emanciperen, anders verliezen ze hun uitkering. Gezinshereniging is pas mogelijk als de persoon bij wie wordt ingetrokken, goed geïntegreerd is en als het nieuwe gezinslid niet ten laste van de sociale zekerheid valt. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

De Vlaamse maatregelen…

De maatregelen van de Vlaamse regering – met de N-VA die al meer dan 10 jaar in de regering zit – komen niet eens in de buurt. De lovenswaardige maatregel om kinderen – die onvoldoende Nederlands kennen – eerst een schooljaar verplicht onder te dompelen in een taalbadklas, is lovenswaardig, maar leukt tot nu toe enkel het partijprogramma op. Meer niet. Cursisten die in de Basiseducatie NT2 (Nederlands Tweede Taal) volgen, zijn op het einde van een – belachelijk kort durende – module niet verplicht om een bindende proef te ondergaan. (In Denemarken is dit wel het geval.) Integendeel! Het enige criterium dat telt, is de aanwezigheid. Zijn cursisten voor 80% van de uren (fysiek) aanwezig, dan krijgen ze een certificaat dat moet aantonen dat ze voldoende Nederlands kennen. Belachelijk. Door hun halfslachtige maatregelen werken ze trouwens segregatie in de hand. Wie in het onderwijs actief is en wat voeling heeft, weet dat de kennis van het Nederlands in allochtone middens achteruitboert. Wat wil je? Waarom zullen allochtonen Nederlands leren, als we twijfelen aan onze eigen identiteit en geen duidelijke taaleisen stellen?

De Deense versus de Vlaamse socialisten

In tegenstelling tot de Vlaamse socialisten twijfelen de Deense sociaaldemocraten er geen moment aan om de eigen identiteit te verdedigen. Het succes van Mette Frederiksen schuilt in de harde migratietoon die ze al jaren aanslaat. Frederiksen wist de kiezer te overtuigen door de bezorgdheden van de Deense arbeiders en gepensioneerden – die gebukt gaan onder de impact van migratie op het dagelijkse leven in de volkswijken rond de grootsteden – ernstig te nemen. Het beleid is pragmatisch en taboeloos, terwijl de progressieve, internationaal denkende elite zich elders in Europa stuk loopt op hun eigen misplaatste morele superioriteit. Door te pleiten voor het dogma van de open grenzen wordt iedere vorm van soevereiniteit de kop ingedrukt. Deze elite kijkt neer op de dagelijkse besognes van de autochtone man in de straat.

Eén van de acolieten van het mislukte integratie- en migratiebeleid is de nieuwbakken Conner Rousseau (sp.a) die op Terzake toelichting kwam geven over de Deense verkiezingen. Rousseau gaf wel toe dat er op vlak van integratie wel wat problemen zijn, maar ziet de Deense aanpak vooral als een opeenstapeling van negatieve maatregelen, terwijl ‘de sp.a toch duidelijk kiest voor belonende maatregelen’. Zo willen de socialisten  kinderen met een allochtone achtergrond één dag gratis, maar verplicht, naar de kinderopvang sturen. Niettegenstaande de Vlaamse socialisten electoraal een bodemkoers varen, was het voor Conner Rousseau toch niet echt duidelijk dat de Vlaamse kiezers tegen de heersende migratie- en integratiepolitiek hebben gestemd.

Glokaal en doortastend

Terwijl Vlaanderen scleroseert door culturele schaamte, politiek correcte praatjes en zelfkastijding, vinden de Denen – over de politieke strekkingen heen – de sociale cohesie een topprioriteit. Denemarken zal gezellig zijn. Denemarken kan ook prat gaan op een hoge arbeidsparticipatie, een lage criminaliteit zonder dat de persoonlijke vrijheid wordt aangetast. De succesformule bestaat uit een combinatie van identitair denken, het versterken van de sociale cohesie, sociale maatregelen voor de kwetsbare groepen en de lokale verankering van de sociale zekerheid. Uiteraard hoeft deze politiek de open Vlaamse economie niet in de weg te staan. Integendeel. De internationale economie van Vlaanderen is het best gebaat met een sterke identiteit en een heldere migratie- en integratiepolitiek.

Intussen verbaast Tom Van Grieken van het Vlaams Belang vriend en vijand met zijn constructieve houding, een stevig identitair verhaal gecombineerd met een uitgesproken sociaal discours. Zo wil hij onder meer de wachtlijsten in de zorg aanpakken. De Wever lijkt wel verrast. Zou een minderheidsregering op Vlaams niveau van de N-VA en het Vlaams Belang – met gedoogsteun van de Open Vld – tot de mogelijkheden behoren? Hebben onze Vlaamse politici voldoende moed en durf om duidelijke beslissingen te nemen? Vlaanderen heeft duidelijk nood aan meer Denemarken. Zoveel is duidelijk.