Vlaming kiest voor andere aanpak klimaat en migratie

Ons huidige migratiebeleid duwt onze CO2-uitstoot fors de hoogte in

Nederland en België hebben veruit de hoogste bevolkingsdichtheid van Europa, tenzij je ‘landen’ als Monaco en San Marino meetelt. Belgische vrouwen hebben gemiddeld 1,8 kinderen, minder dus dan de 2,1 waarbij een bevolkingsaantal stabiel blijft. Als het van hen afhangt komen er geen CO2-producenten bij en is er meer mogelijkheid om het evenwicht met de natuur te verbeteren.

Het is al door anderen aangehaald: zo’n 2 miljoen van de 11,3 miljoen inwoners van België bestaat uit mensen die niet in België geboren zijn (en de volgende generaties zijn er nog niet bijgeteld). De sterke stijging van het bevolkingscijfer is dus vooral te wijten aan immigratie. En hun aantal blijft toenemen met zo’n 50.000 netto per jaar. Ieder jaar krijgen we er dus een kleine stad bij; een stad met een enorm energieverbruik en bijhorende CO2-productie.

We geraken dus uit evenwicht, zowel qua bevolkingsdichtheid als culturele identiteit. Mogelijk kunnen we onze CO2-uitstoot verminderen door wetenschappelijke en technologische innovatie, maar voorlopig wordt iedere maatregel in die richting compleet ‘overruled’ door de immigratiecijfers.

Twee miljard mensen in meer en meer penibele omstandigheden

Er zijn ruw geschat 40 miljoen mensen op de vlucht in de wereld (The New Humanitarian). Een miljard mensen lijdt honger en nog eens een miljard heeft onaangepaste voeding. De immigratiedruk zal dus logischerwijze toenemen. Vlaanderen evolueert ook snel en onomkeerbaar van een homogene culturele omgeving naar een multi-etnische maatschappij. De modale Vlaming voelt aan dat het niet erg wijs is om als oplossing voor die problemen de deur vierkant open te laten. Hij/zij komt in opstand tegen een sociaal middenveld dat pleit voor ‘veilige en legale’ toegangswegen, ondersteund door moreel hoogdravende teksten, pacten en agenda’s die de problemen van de getroffen regio’s cynisch genoeg zienderogen verergeren.

Zowel de modale Vlaming als het sociaal middenveld willen de verschrikkelijke levensomstandigheden van mensen in die regio’s verbeterd zien. De eerste weet nog niet hoe. De tweede kiest voor oplossingen die de laatste decennia bewezen hebben tot rampzalige gevolgen te leiden in de landen waarvoor de steun bedoeld is; een beetje als, het is hier ook reeds eerder aangehaald, een nieuwe vorm van ‘aflaten’. Centjes storten om de zonden te verdoezelen. Er is voor alle groepen een mindshift nodig.

Zijn die hoge bevolkingsdensiteit en nieuwe etnische groepen een probleem?

Als we de huidige waarde van 1,8 kinderen/vrouw aanhouden, en 50.000 migranten per jaar, dan zitten we in 2100 aan 14 miljoen inwoners. Bij een verdubbeling naar 100.000 netto migranten/jaar worden het er 20 miljoen. 10 miljoen ‘oude Belgen’ en 10 miljoen ‘nieuwe’, maar allen (grote) CO2-producenten en ontwrichters van de biodiversiteit. Een deel van de ongerustheid van de Vlaamse kiezer zit bij die onzekerheid omtrent de evolutie van die inwoneraantallen, en hun toekomstige verdeling over de etniciteiten. Vooral de moslimbevolking ‘groeit’, en er wordt verwacht dat ze in België de 10% zal overschrijden tegen 2030.

Het is inmiddels duidelijk: dat zijn en blijven aparte werelden. Vlaanderen is geen smeltkroes zoals Brazilië, en interetnische huwelijken zijn niet vanzelfsprekend. Verliefd worden op Sanaz uit Iran of Nabila uit Marokko kan uw leven een hemel of hel maken. Maar dat risico liep ik als jongeling ook met Mia uit België, en toch ben ik er al 48 jaar content mee. De neiging om veel kinderen te hebben met de enige bedoeling sterker te wegen in een maatschappij is ook niet bepaald een onbekend gegeven bij etnische minderheidsgroepen. Het is niet duurzaam, en lokt desastreuze reacties uit van de meerderheidsgroep.

Maar het kan ook anders. Singapore is een redelijk goed voorbeeld van het naast mekaar leven van een viertal etniciteiten in duurzaam evenwicht. Je leest het goed: naast mekaar, niet onder mekaar. Dat laatste lijkt nergens haalbaar of noodzakelijk. Vlaanderen kan daar best eens een kijkje gaan nemen. Het is niet allemaal zonder strubbelingen, dat hoeft ook niet. Ook Mauritius doet het trouwens, net als in Singapore na een goede familieplanning, zoals prachtig samengevat door Sheila Bunwaree (Mauritius: ‘This successful population control, perhaps largely due to the smallness of the place, has enabled Mauritius to avoid a Malthusian nightmare’). Maar Sri Lanka, een multi-etnisch complex dat een analoog recept minder succesvol toegepast heeft, lijkt weinig vredig.

Armoede-, oorlogsellende, ongewilde migratie

Eerst moet de bevolkingsaanwas in de wereld, en met name in Afrika en het Midden-Oosten, dalen. Familieplanning heet dat: het enige recept om armoede-, ongewilde migratie-, oorlog-, klimaat- en biodiversiteitsellende te vermijden. Het beeld dat meer en meer naar voren komt van probleemregio’s rond de wereld is er een van interetnische conflicten, dikwijls tussen bevolkingen van een paar miljoen mensen. Een etnische groep groeit in aantal, heeft meer grondstoffen nodig (graasland, landbouwgrond, huizen…), en gaat dat agressief zoeken bij een naburige groep, die met dezelfde problemen kampt; een straatje zonder einde.

Eigenlijk moet men eerst de bevolkingsgroei stabiliseren, om vervolgens samen te werken. Dit vergt een paradigmaverschuiving voor ngo’s, verenigingen en politici die het huidige sociale middenveld uitmaken. De ngo ‘The New Humanitarian’ zag dat de VN en de wereld van de ngo’s hiervoor grotendeels blind zijn. Ze verliet enkele jaren geleden haar vestiging bij de VN om een onafhankelijke koers te varen en zegt duidelijk, ‘Het liet ons toe met een kritisch oog naar de ontwikkelingshulpindustrie ter waarde van miljarden dollars te kijken en naar zijn falen te wijzen in een tijd van nooit eerder geziene humanitaire noden.’

Bevolking, biodiversiteit en klimaat. In die volgorde, niet andersom

Met enig zoekwerk in de beste bronnen op internet geraak je er niet uit waarom de term ‘global warming’ meer en meer vervangen wordt door ‘climate change’. Wat nu eigenlijk het verschil is krijgt zelfs NASA niet ondubbelzinnig uitgelegd. Klimaatverandering kan je plaatselijk hebben, global warming niet. Beide kunnen zowel door de mens (antropogeen) als door de natuur veroorzaakt worden. Wij kijken hier enkel naar door de mens veroorzaakte vormen.

Voor de beheersing van lokale door mensen veroorzaakte klimaatverandering hebben we de technologische middelen, voor de beheersing van door mensen veroorzaakte opwarming nog niet. Als je genoeg plaatselijke gebieden in de wereld bekijkt waar de antropogene klimaatverandering problemen oplevert voor de bevolking, dan zie je wel sterke gelijkenissen. Die gebieden hun biodiversiteit (bossen, planten, visbestanden, diersoorten…) is zodanig aangetast door menselijke overbevolking en activiteiten dat ze in een min of meer vergevorderd stadium van desertificatie verkeren. De plaatselijke temperaturen lopen op door de afbraak van de biologische diversiteit door een overwoekerende bevolking, zoals het massaal omzetten van natuur- in landbouwgrond (IPBES rapport biodiversiteit). Er is dus opwarming, alleen is ‘ie niet te wijten aan een CO2-verhoging. Het is plaatselijk en omkeerbaar als je tijdig ingrijpt. Dit is een spijtige zaak in de niet-wetenschappelijke teksten, die bij gebrek aan beter weten alles doorschuiven naar global warming.

Die bevolking begrijpt langzaamaan wel dat als ze met minder zouden zijn, er een kans is dat ze de biodiversiteit in hun regio nog kunnen redden, waardoor de natuur zich herstelt. De Dominicaanse Republiek, Mauritius, China, India, Iran… hebben het begrepen. Zelfs het ver geërodeerde Haïti doet een poging met steun van de VN. Ze gaan van zes naar twee kinderen per vrouw op pakweg veertig jaar tijd. Haïti heeft het wat lastiger, en zelfs Iran kan wonderen verrichten op dit vlak. De ‘fertility rates’ evoluties (kinderen per vrouw) zijn gemakkelijk terug te vinden op internet. Uiteraard zijn er ook altijd plaatsen op de wereld waar de natuur zelf beslist om het klimaat te veranderen, in goede of slechte zin. In die regio’s treft de mens geen schuld maar ondergaan we de wet van de natuur.

Maak het klimaatprobleem overzichtelijk door migratie aan te pakken

Mogelijk hebben sommige politici het signaal van de Vlaamse kiezer begrepen: Controleer eerst migratiefenomenen en etnische evenwichten in België en Europa zodat wij niet uit evenwicht geraken en meegesleurd worden in problemen waar we niet de oorzaak van zijn. Als die migratiefenomenen (en conflicten) gecontroleerd worden door familieplanning in Afrika en het Midden-Oosten, geeft dit op termijn een leefbaardere wereld voor die regio’s én Europa, eéntje met een zich herstellende natuur en biodiversiteit. Automatisch verbetert het klimaat in die regio’s en wordt desertificatie tegengehouden, worden die landen weer leefbaar en daalt de migratiedruk. Ik herhaal het: het enorme klimaatprobleem is in die regio’s niet te wijten aan een CO2-toename. Dit laatste kan slechts een bijkomend probleem betekenen, waarvan we de grootte-orde nog niet kunnen inschatten.

We moeten dus op twee fronten vechten: zowel de hoeveelheid mensen als de hoeveelheid CO2 binnen de perken houden. Het eerste is haalbaar, en vermindert de migratiedruk op Europa en verbetert het leven van de mensen in de betrokken landen. Het tweede is een wetenschappelijk/technologisch en lifestyle-probleem waar we nog niet uit zijn. Het acute migratieprobleem doet de Vlaming nadenken. Het heeft ook de Denen aan het denken gezet. Net als Tom Van Grieken wint Mette Frederiksen (nvdr, voorzitster van de Deense sociaaldemocraten) de verkiezingen dankzij anti-immigratie standpunten. Nochtans zijn ‘rechts’ en ‘links’ in het Nederlands hetzelfde als in het Deens. Zouden ze Mette nu ook gaan isoleren in een cordon, denk je?