Voetbalknuffels in een leeg stadion: neen, u snapt het niet goed

Voetballers die lockdownfeestjes organiseren: een zeker Fabrice Ondoa (KV Oostende) was er op zijn appartement helemaal voor gegaan. Tot de politie wegens burenlawaai werd opgeroepen en de nodige vaststellingen deed: een uitbundige party was het, met ‘schaars geklede dames’, om de ambiance te verhogen.

Fabrice was not amused zoals dat heet, en trommelde zelfs een advocaat op om ter plekke een oratio pro domo af te steken. Misschien viel ook wel het woord ‘racisme’ want Fabrice Ondoa komt uit Kameroen en stuurt af en toe wel wat geld van zijn karige loon naar het thuisland, zodat zijn aanwerving als een vorm van ontwikkelingshulp moet beschouwd worden.

KV Oostende liet desondanks de kans niet liggen om zich ‘wegens dringende redenen’ van deze luie, zwak presterende keeper te ontdoen. Scheelt een slordige €20 000 per maand, een salaris waar voetballers zoals bekend vrijwel geen sociale lasten op betalen. Mocht ik advocaat zijn van Ondoa, ik had dan ook een stevig argument voor mijn cliënt klaar waarom hij dat lockdownfeestje wél mocht organiseren: voetballers zijn geen normale burgers. Ze hebben fiscaal een heel speciaal statuut, mogen spelen in een tijd dat amateurvoetballers thuis zitten, worden om de haverklap getest terwijl er nog altijd een tekort is aan testmateriaal… waarom zouden ze dan de coronaregels moeten volgen?

Extase

BELGA

Ook bij de match tussen Royal Union Saint-Gilloise and KVC Westerlo blijkt anderhalvemetervoetbal moeilijk.

Dat brengt ons bij bizarre tv-beelden die de laatste tijd de wenkbrauwen doen fronsen: voetballers die elkaar op het veld zeer innig feliciteren na een doelpunt, of in de kleedkamers een overwinning vieren op een manier die gewone stervelingen een stevige boete zou opleveren. Geen sprake van afstand; groepsknuffels, omhelzingen, gewoon op elkaar gaan liggen, het moet allemaal kunnen. Dat is vreemd, gelet op de ijver waarmee uw en mijn fysieke contacten gecheckt worden. Kunnen die clubs hun spelers eens niet de levieten lezen, gezien euh… de twijfelachtige voorbeeldfunctie van dat gewriemel?

In De Standaard, de krant van de waarheid, lezen we waar het echt om draait: om ‘extase’, een mystieke ervaring waar u en ik niets van snappen. Twee sportpsychologen krijgen het woord in deze kwestie, waarvan ik toch één groot licht letterlijk wil citeren:

‘We moeten in ons leven heel veel emoties controleren. Sport is net de plek waar we die even de vrije hand kunnen laten. Dat moment van pure extase is menselijk, niet vieren zou raar zijn. Het is alles of niks: of voetballen en ­erkennen dat daar zulke vieringen bij komen kijken, of het helemaal verbieden.’

De auteur van deze uitspraak is een zekere Johan Desmadryl, die zichzelf als mental coach bij gereputeerde clubs verhuurt, genre Anderlecht en FC Brugge. Johan stelt een duidelijke grens waarover niet te discussiëren valt: het ‘controleren van emoties’ is iets voor het gewone gepeupel, terwijl de ‘menselijke extase’ te beurt valt aan balstampers in de Jupiler League. In een interview met Het Belang van Limburg vergelijkt Desmadryl het knuffelfenomeen bij voetballers zelfs expliciet met het seksueel hoogtepunt, wat ons weer naadloos bij het uit de hand gelopen feestje van Fabrice Ondoa brengt. Effectief: voetbal is een uitzonderingstoestand zoals het orgasme, edelachtbare, althans voor de spelers. Noteer dat ex-tase letterlijk ‘uittreding’ betekent.

De Slag bij Waterloo

En net daardoor kennen wij ook weer onze plaats: thuis, met zo min mogelijk volk en zover mogelijk van mekaar. Wij kunnen niet uittreden, alleen overtreden. Welkom in de banale realiteit van de anderhalvemetermaatschappij. Uw moeder verpietert met Kerst alleen, zonder kinderen of kleinkinderen? Uw zoon wil zijn lief eens goed vastpakken in de auto, maar de politie tikt aan het raam? U snakt naar een concert, een terrasje? Uitgenodigde vrienden in de tuin mogen niet binnen naar het toilet? Jammer, helaas, maar Fabrice en zijn maats doen het allemaal in uw plaats.

Clem Pierret / Instagram

Zo herinnert die voetbalknuffel in het lege stadion aan de vrijheidsberoving die wij ondergaan, én weerspiegelt hij het absurd-corrupte FIFA-universum dat er toch maar in geslaagd is zijn zaakjes te blijven doen ondanks corona. Met de hulp van een hele meute sportjournalisten, van Filip Joos tot Hans Vandeweghe, die urenlang doodernstig palaveren over volstrekt niets. Niemand uit dat wereldje hoor je zeggen: ‘Komaan, voetbal in een leeg stadion? Hou er dan even mee op’. De bal blijft rollen, het geld ook, de clubs innen hun tv-rechten en de Bond zijn bijdragen. Supporters zijn niet nodig in deze luchtledige carrousel, ze slaken toch maar vunzige kreten en gooien met bananen. Nooit was er minder racisme in de voetbalstadions dan heden. De extase op de grasmat wordt er alleen maar groter om.

Ondertussen blijkt de Slag bij Waterloo zopas nog eens overgedaan tussen een gezin van vier en twaalf (!) agenten. De woonstbetreding was naar het schijnt met enige weerspannigheid verlopen, wat de enorme politiemacht verklaart. Het leverde de vrouw des huizes een gebroken neus op en het ganse gezin, behalve de 13-jarige dochter, een gratis overnachting in het cachot. Het zal hen leren, want, betoogt de mental coach: ‘In het echte leven moeten we onze emoties controleren’.

Hoog tijd dat dit klotejaar ten einde loopt. De hoop dat Big Pharma ons zal verlossen van de politiestaat, de virologen, de medische filosofen, de mentale coaches en andere Fuckmadrils, doet deze libertariër hevig verlangen naar het spuitje, zelfs al levert het een staart op. In het dilemma tussen vrijheid en veiligheid denk ik aan de wolf die desnoods zijn eigen poot afbijt om uit een klem te geraken. Een leven aan de leiband is niets waard. Een vredevolle Kerst gewenst, en hou een vluchtroute klaar.

Hieronder kan u de beelden bekijken van de uit de hand gelopen politiecontrole in Waterloo. Let op: de beelden kunnen schokkend zijn. Verspreid door Clem Pierret op Instagram.