Vrijspraak (juli 2011)
Ben een boek aan het lezen over de geschiedenis van de SP. Ik bedoel wel de Nederlandse SP, ontstaan in de beginjaren 1970 als verzameling fanatieke maostische revolutionairen. In 1994 won de partij haar eerste twee Kamerzetels om in 2006 uit te groeien tot derde partij van het land met 25 zitjes. Vorig jaar zakte ze weer naar 15 zetels, met zowat 10 % van de stemmen.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementIn de hoofdstukken over die revolutionaire beginjaren pikken we enkele citaatjes: ‘van het parlementarisme moeten ze weinig hebben. “Repressieve tolerantie!” roepen ze en ze zwaaien met hun “rode boekje”’ of ‘”Het is weer eens duidelijk geworden, wat voor een farce de parlementaire democratie is”, reageert Jan Marijnissen’ (de kopman van de partij tot 2008). In 1974 beslist het bestuur deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. ‘Moeten ze mee gaan doen met het zo verfoeide parlementarisme?’ en ‘Hebben ze op de scholingscursus niet geleerd dat Lenin zélf de vloer heeft aangeveegd met de burgerlijke democratie, dat hij parlementaire instellingen afdeed als ‘”kletscolleges”?’
Later gingen ze daar bij de SP wat minder verkrampt over denken, zoals over alles trouwens. Nu speelt de fractie voluit het parlementaire spel mee. De revolutie ligt in de mottenballen.
Las ik nu toevallig een boek over het nationaal-socialisme dan had ik daaruit zeker vergelijkbare aanvallen op het ‘parlementarisme’ kunnen vissen.
Nu maken wij in ons land de opkomst van een beweging mee, gepatroneerd door schrijver Van Reybroeck en politicoloog Sinardet, die de democratie nieuwe zuurstof wil geven. We lezen in de oproep onder meer: ‘Verkiezingen maken het bestuur niet meer mogelijk, maar vormen juist een obstakel tot degelijk bestuur’, ‘democratie is verworden tot de dictatuur van verkiezingen’ of ‘onze democratie is te kostbaar om alleen over te laten aan de politici’. Herkent u de sfeer?
Toch opletten met vergelijkingen. De G1000-groep – zo noemen de zuurstofflessen van ons bestel zich – verkondigt geen linkse boodschap. Inhoudelijk heeft de groep geen enkele boodschap, maar wil alleen een nieuwe structuur opzetten om een stem te geven aan de mening van het volk.
Kom toch op, Van Reybrouck, zeg gewoon wat je mening is en gooi die in het debat. Dat recht heb je, zoals elke burger in dit land. Ben je tegen Vlaamse standvastigheid en voorstander van het klassieke Belgische compromis? Richt er een club voor op. Heb jij wél oplossingen? Steek ze niet onder de korenmaat. Spreek jij wél de taal die de bevolking bij de politici mist? Stel je kandidaat en vorm na je verkiezingsoverwinning een regering. Het kan allemaal. Mogelijkheden zat om mee te doen.
Maar het opzetten van een parallel radensysteem (in het Russisch heten raden sovjets) wekt sterk de indruk dat jij en de jouwen het wat moeilijk hebben met een kiespubliek dat andere bolletjes inkleurt dan de door jullie gewenste. Meer nog: jullie lijken de hoop te hebben opgegeven het via de geijkte wegen nog te kunnen rechttrekken. Interessante vaststelling.
De redactieploeg van Doorbraak bestaat uit een grote groep redacteuren. Standpunten en andere artikelen kunnen verschijnen als "De Redactie". Uiteraard betekent dit niet dat al onze redacteuren per definitie aan deze standpunten gebonden zijn.
Professor Dirk Rochtus leidt zoals elk jaar een reis naar Duitsland. Deze kaar naar het onbekende Silezië.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.
