Vrouwendag : ‘Ik zeg het niet graag maar…’

Vandaag is het, mocht u dat nog niet weten, 8 maart, Internationale Vrouwendag. Hoe ik dat weet? Omdat ik bij het openen van het gordijn twee tortelduiven op het gazon bezig zag, en leut dat ze hadden. Ik sloot het gordijn direct weer en deed wat een man op Vrouwendag hoort te doen. Bij de koffie werd ik evenwel terug met de realiteit geconfronteerd: in de media gaat het alleen maar over partnergeweld, stoute mannen die hun handen niet thuishouden, en verkrachting. Harvey Weinstein zit dan wel voor twintig jaar achter slot en grendel, er lopen nog een paar miljard andere roofdieren op de aardbol rond.

Vrouwendag of androfobiedag? 

De feministen — ik bedoel daarmee de vrouwbewuste vrouwen met een roze muts en een ongeschoren doos — hoor je weinig over seksueel genot, en al zeker niet met mannen. Het is al een tijdje geleden dat de Franse actrice Catherine Deneuve zich samen met een honderdtal seksegenoten in een open brief keerde tegen het puritanisme van MeToo, dat alle flirtende mannen als ‘varkens’ betitelt en naar het slachthuis wil sturen.

De vrouwenbeweging lijkt zich vandaag ontplooid te hebben tot een miserabele androfobie, een mannenhaat die biologisch nergens toe leidt, maar ook vanuit de politieke correctheid het echte probleem niet benoemt. Charlotte Vandecruys had het vandaag al over die kruistocht tegen de ‘toxische mannelijkheid’, ik wil daar nog wel wat aan toevoegen.

Seksueel amusement

Mag een oudere ‘witte’ man ten andere wel iets schrijven over de vrouwenbeweging? Volgens de regels van de wokeness niet. Knack Weekend stuurde me zonet een promobericht naar aanleiding van Vrouwendag, waarin prominente dames het woord nemen over het onrecht dat ze dagelijks ondergaan. Journaliste Nathalie Leblanc over (uiteraard) verkrachting, modiste Safia Minney over de rechten van vrouwelijke arbeiders in het Zuiden, klimaatactiviste Anuna De Wever, terug van weggeweest, over de ‘blanke oude heren’ die het wereldtoneel bevolken, architecte Oana Bogdan over het feit dat vrouwelijke architectes niet ‘zichtbaar’ genoeg zijn, enzovoort.

Om het even over de lange tirade van Leblanc te hebben: ze wijst erop dat vele klachten wegens verkrachting geseponeerd worden, dat is inderdaad een schande. Maar met geen letter heeft ze het over die andere realiteit: dat het overgrote deel van de seksuele delinquenten een migratie-achtergrond heeft, zoals dat heet.

Daar is ook onderzoek over gedaan. Weinig Belgisch, want research naar etnische achtergrond is hier een taboe, maar wel bijvoorbeeld in Duitsland, Nederland en Zweden. In dat laatste land bleken 40 van de 43 schuldigen aan groepsverkrachting van allochtone komaf. De fameuze nacht van de aanrandingen in Keulen, eindejaar 2016, was volgens de politie zelf vooral het werk van asielzoekers, Syriërs voorop. In het officiële eindrapport werd het allochtone daderschap weggemoffeld en deed men alsof het over banale zakkenrollers ging, kruimeldiefstallen vanwege ‘niet-geïdentificeerde daders’. De agenten zelf spraken dat formeel tegen: het ging vooral om ‘seksueel amusement’.

Sofie Peeters, maakster van de onthullende documentaire Femme de la rue (2012) geeft in een debat schoorvoetend toe: ‘Ik zeg het niet graag, maar in 95 procent van de gevallen gaat het om allochtone mannen’. Ze zegt het niet graag. Waarom eigenlijk niet?

De juiste vrouw

Het taboe werpt een enigszins ander licht op de verkramptheid van het linkse feminisme. Het patriarchaat, als cultureel bepaald seksueel onderdrukkingsmechanisme, bestaat bij ons nog nauwelijks. Vele beroepen zijn compleet vervrouwelijkt — en neen, niet alleen in de zorg en het onderwijs. Onze vorige premier was een vrouw (die, laat ons eerlijk zijn, er een potje van maakte in de coronacrisis), en de huidige voorzitter van de Europese Commissie ook. Die, laat ons eerlijk zijn, voor een stuk voorzitter werd omdat ze van de juiste kunne was, eerder dan omwille van de juiste competenties.

Hoort Ursula dan toch eerder in de keuken thuis? Het volstaat om te zeggen dat vandaag, Vrouwendag, niemand kikt over de import van seksueel geweld via de migratie en de multicultuur, omdat het gewoon niet strookt met de politiek correcte lezing van de samenlevingsproblemen. Het patriarchaat overleeft vooral in de tolerantie tegenover religieuze en culturele achterlijkheid.

Genitale verminking

Ik spreek dan nog niet over genitale verminking, de zogenaamde clitoridectomie. In Europa wonen naar schatting 500 000 vrouwen met een weggesneden clitoris of zelfs zonder schaamlippen, kwestie van het seksueel genot bij de vrouw uit te sluiten. Jaarlijks zouden er 180 000 vrouwen en meisjes het risico lopen dergelijke gruwel te ondergaan (cijfers van Amnesty International). Een typisch Afrikaans gebruik, bij ons onbekend. Helaas: de feministen houden het vaag bij ‘seksueel geweld’ in het algemeen. Ik moet het eerste artikel vandaag, over genitale verminking in bepaalde culturen, nog tegenkomen.

We krijgen dan de perverse situatie dat het poco-feminisme alsmaar foetert over glazen plafonds, stereotypen, ongelijkheid, de patriarchale mentaliteit, en meer van dat soort sociologische gemeenplaatsen. Alle mannen zijn virtueel schuldig en moeten zich beschaamd wegsteken achter quota en charters. NOT. Niét alle mannen, bepaalde mannen, en ze hebben vaak een kleur en een achtergrond. Oeps, mocht ik dat wel zeggen, maar het staat er nu. Het is al middag ondertussen, maar toch een welgemeendroekoekoe vanuit de duivenstreek.