Waalse trein der traagheid

‘t Is zo ver… De kleinste Walen hebben ook hun vriendjes en vriendinnetjes teruggevonden maandag in hun, hopelijk toch, opgefriste schoolklassen… Een moment voor mooie foto’s voor de trotse ouders, maar ook een goudmijn voor de regionale pers met de min of meer fraaie juffen maar ook met de schepen(e) van Onderwijs die op deze eerste schooldag een mooie rode das toont om aan de fiere ouders subliminaal te herinneren dat de Parti socialiste (PS) het onderwijs niet wil toevertrouwen aan andersdenkenden…

Maar zoals langs de andere kant van de ‘bietengrens’ is er nog steeds geen gewestregering en de ploeg van l’Elysette geleid door Willy Borsus (MR) is ook nog in zeer (uiteen)lopende zaken. Maar waarom zou men klagen wanneer men ziet dat op federaal vlak zo weinig – om niet te zeggen niks, nada, nitchevo – beweegt… Alhoewel sommige stemmen ons toevertrouwen dat het niet eeuwig zal duren… En dat zelfs de grootste opponenten zich uiteindelijk zullen ontmoeten…

Vervaldata

Want binnenkort zijn er toch enkele vervaldata die men toch au sérieux moet nemen… We hopen het natuurlijk ook alvorens teruggefloten te worden door de Europese Unie maar intussen zouden we bijna de Italiaanse nationaliteit gaan aanvragen wanneer men de recenste transalpijnse politieke situatie van dichtbij bestudeert. Maar… ik twijfel nog een beetje want  met de politici van Cinque Stelle (M5S) kan ook alles nog gebeuren. Ze lagen dan toch in bed met de vrolijke rechtse pieten van de Lega en de helemaal fantaisistische  Salvini…

Om het dan terug over Wallonië te hebben, nog enkele vaststellingen die aantonen dat de samenleving aan deze kant van België verre van perfect is en blijft.

Onbestrafte koperdieven… en treinproblemen

De laatste dagen en weken hebben de dagelijkse treingebruikers van de lijn Luxemburg-Aarlen-Namen-Brussel opnieuw veel geduld gehad… of moeten hebben.

Eens te meer niet omdat de werken van de RER, het Gewestelijk expressnet bijna voltooid zouden zijn – sinds twintig jaar wachten we erop en verdorie toch, intussen ben ik nu al gepensioneerd en de Réseau régional bestaat nog altijd niet…

Nee, eens te meer hebben de koperdieven hun ding gedaan tussen Namen en Gembloers. Men zou lachen indien dat soort fait divers zelden voorkwam. Ik volg dat dossier niet dag op dag, maar het blijkt toch dat dit dat vooral in het zuiden van België mogelijk is.

Ik weet wel dat de federale minister van Mobiliteit, François Bellot, alles doet om het treinverkeer te verbeteren maar de Ecole nationale d’administration-gediplomeerde van Rochefort heeft, helaas, geen volmachten. En dus blijven de problemen… en komen ze regelmatig terug.

‘C’est pas moi,c’est le MET!’

Maar zelfs in mijn eigen Waals-Brabant kan het soms verkeren. En in het zo nauw aan mijn hart liggende Ottignies-Louvain-la-Neuve dan nog…

Sinds nu al een kleine halve maand lopen de autobestuurders en al de andere weggebruikers echt grote gevaren op een kruispunt tussen de N37 – van Waver tot Genappe – en de weg die Mousty en Céroux verbindt op een boogscheut van de prachtige romaanse kerk. De tricolore verkeerslichten zijn defekt en, caramba, dat op een moment dat de groene burgemeester, Julie Chantry net met vakantie was. Maar de socialistische schepene Annie Galban kon er ook niets aan doen, vertrouwde me een lid van de liberale oppositie toe. Meer nog : voor deze dame lag de verantwoordelijkheid duidelijk bij de Met, het ministerie van Waalse Openbare Werken dat volgens ons weten toch niet echt anti-PS moet zijn… En waar ze tenminste even haar stem mocht laten horen bij de kameraden die ook van dezelfde politieke signatuur zijn…

De lokale oppositie bleef natuurlijk op dezelfde nagel slaan maar niets of zo weinig bleek te veranderen. Dit weekend gebeurde dan toch wat er moest gebeuren: er was een serieus verkeersongeval met een wagen en een bus… Met ernstige gevolgen want de busbestuurder kwam er helemaal groggy uit.

Maar maandag, op het einde van de ochtend, waren de lichten van dit gevaarlijke kruispunt nog steeds niet terug operationeel. Ik interpelleerde een andere Ecoloschepen. En… warempel, die brave man zei me dat hij nog juist voor onze ontmoeting een andere collega ondervraagd had… Zonder positief resultaat…

Maar ja, de verkiezingen liggen nu al lang achter ons op lokaal vlak. En tot in 2024 kan er niets of zo weinig gebeuren om hun de sherp af te nemen…

Deze zeer lokale parabel, beste lezers, om u aan te tonen dat men heel veel geduld moet hebben zelf in de betere delen van het Walenland… Maar ondanks dat blijf ik toch nog geloven in een ander Wallonië, minder cliëntelistisch, meer pluralistich ook. Een gewest waarvan de burgers echt hun verantwoordelijkheden opnemen…

En Bart De Wever zal me nog altijd niet kunnen overtuigen dat de Brabantse democratieën echt verschillen. Want de Waalse Brabanders liggen nauwer bij hun Vlaamse ‘neven’ dan bij een zeker aantal Henegouwers of Luikenaars…