Waarom de islam nooit een echte bondgenoot kan zijn tegen woke

De ‘Conservatieve Alliantie’, zo heet in rechtse kringen het idee dat moslims en christenen samen kunnen optrekken tegen woke. Dat is een naïeve gedachte. De Islam deelt met woke eenzelfde vijand: de westerse christelijke beschaving.

Er zijn duidelijke verschillen en gelijkenissen tussen het katholieke geloof en andere christelijke denominaties zoals bijvoorbeeld de orthodoxe en de protestantse. Zonder de theologische complexiteit van die breuk te willen bagatelliseren, dringen zich in een ontkerstende wereld gemeenschappelijke belangen op. Zo ontstaat er een natuurlijk bondgenootschap. Dat blijkt bijvoorbeeld in het gemeenschappelijk front dat christenen tegenwoordig maken tegen christenvervolging, of tegen de excessen van woke, abortus of euthanasie.

Islam

Dat roept de vraag op of ook de islam een bondgenoot kan zijn van christenen in de worsteling met een seculariserende wereld, die almaar minder geneigd is de rechten van gelovigen te respecteren. Want ook als je christendom en islam vergelijkt, vind je overeenkomsten.

‘Er bestaan geen bestendige bondgenootschappen, alleen bestendige belangen’, zei Lord Palmerston. Laten we eerst even scherp stellen wat we met bondgenootschap bedoelen. Een strategisch bondgenootschap zoals dat van het katholicisme en het protestantisme is er op basis van wezenlijke overeenkomsten in leer en moraal. Vanuit die gedeelde visie zijn er duurzame en gemeenschappelijke belangen tegenover het secularisme. Die belangen behartigen ze volgens beide partijen het best samen.

Tactisch

Dit is met de islam, ondanks een oppervlakkige schijn van het tegendeel, niet mogelijk en zelfs gevaarlijk. Wat altijd mogelijk is zijn incidentele, tactische verbintenissen. Bijvoorbeeld samen met islamitische ouders protesteren tegen ongevraagde lhbt-propaganda (‘Paarse vrijdag’) of de wereldwijd opgelegde seksuele ‘vorming’ van de Wereldgezondheidsorganisatie.

Waarom is een verdergaande en diepere samenwerking dan ongewenst? Islamitische minderheden die institutionele ingangen vinden in westerse landen, streven er altijd naar de macht te krijgen. Zo konden de Arabische veroveraars de overhand krijgen in grote delen van het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Spanje, terwijl zij feitelijk een kleine minderheid vormden.

Verwantschap

Je moet ook de vraag durven stellen in hoeverre de islam werkelijk ‘verwant’ is aan het christendom. We vinden wel tal van Bijbelse flarden in de koran terug, maar dan wel de bijbel in een lachspiegel: er klopt niets van. Alles is vervormd en verdraaid. Zo verwart de Koran bijvoorbeeld Maria, de Moeder van God, met Mirjam, het zusje van Mozes.

Juist omdat het christendom zich — in het spoor van het jodendom — wel op authentieke historische geschriften baseert, wekt het de agressie van de islam. Die gaat er prat op dat ze de ‘corruptie’ van alle voorgangers voor eens en altijd heeft verbeterd. Alleen al daarom is de islam sinds jaar en dag de ergste vervolger van het christendom.

Belangen

Op seksueel vlak lijkt de islam conservatief, maar schijn bedriegt. In de Westerse christelijke beschaving is seksualiteit een verhouding tussen één man en één vrouw. Ze dienen elkaar in het huwelijk en vormen samen met kinderen een gezin. Vanuit hun aard vullen zij elkaar aan, waarbij beide gebonden zijn aan morele regels. De islam ziet deze verhouding veel meer als de heerschappij van de man over één of meerdere vrouwen. De man is daarbij veel minder aan regels gebonden. Waarom? Zoals islamitische apologeten op YouTube hun betogen daarover afsluiten: ‘omdat God het wil’.

Slaaf

De islam erkent geen natuurwet en gelooft slechts in een werkelijkheid waar alleen de wil van Allah heerst. In dit opzicht lijkt het veel op woke, met als enig wezenlijk verschil dat woke geen god kent. Net als de islam verwerpt woke het Thomistische idee van de natuur als een ‘aard’ waarnaar de mens moet leven.

Dat moge allemaal zo zijn, zou iemand kunnen betogen, de aanwezigheid van de islam in het Westen is inmiddels een gegeven. Burgers die hun bestaan op een religieuze grondslag vorm willen geven, kunnen toch schouder aan schouder optrekken tegen het drammerige secularisme en de woke excessen daarvan? Zoals hierboven aangegeven zijn gelegenheidscoalities bij specifieke gelegenheden denkbaar.

Maar altijd moet je dan beseffen dat het voordeel dat je ermee behaalt, ook het voordeel van de tegenstander is met wie je je verbonden hebt. Die speelt ook zijn eigen tactische spel. Op termijn is die uit op je onderdrukking en uiteindelijk op je ondergang. Dat toont de geschiedenis van het Midden-Oosten — de bakermat van het christendom — aan.

Christenen moeten zich dus altijd weer de vraag stellen of het tijdelijk voordeel dat ze denken te behalen bij een feitelijke alliantie zwaar genoeg weegt. Daarbij moeten ze beseffen dat die godsdienst een blauwdruk van de samenleving nastreeft, waarin voor christen uiteindelijk geen plaats meer zal zijn, tenzij dan in de onderworpen positie van dhimmi of slaaf.