Waarom Vlamingen beseffen dat hun nieuwe koning vooral francofoon is

Of Filip het wel of niet kan, is niet het punt. De echte redenen waarom het Belgische koningshuis in Vlaanderen veel minder draagvlak heeft dan in Wallonië is dat Vlamingen drommels goed beseffen dat dit koningshuis er vooral voor de Franstaligen en de Belgicisten is. Toen Albert II vorig jaar waarschuwde tegen separatisme en daarmee ook een politiek standpunt innam tegen een meer zelfstandig Vlaanderen, besefte iedere politiek bewuste Vlaming onmiddellijk dat de koning niets meer dan een spreekpop was in handen van het francofone establishment.

Een tweede  en minder belangrijke reden voor het gebrek aan Vlaams draagvlak is de bewezen taal(on)vaardigheid van dit koningshuis dat het tot nu toe niet nodig achtte om de taal van de meerderheid van zijn eigen volk voldoende te beheersen. Zo toon je niet echt respect!  

Een derde reden waarom dit koningshuis wellicht ook in de toekomst quasi betekenisloos zal zijn, is dat België nooit een echte natiestaat is geweest zoals Nederland. Dit komt doordat België niet ontstaan is van binnenuit, niet vanuit een gemeenschappelijk streven om er samen iets moois van te maken. België is feitelijk niets anders dan een uitvinding van de toenmalige machthebbers in Europa die na het debacle van Napoleon bij Waterloo de invloed van de Fransen naar het noorden voorgoed wilden inperken. Een sterker Verenigd Koninkrijk der Nederlanden als buffer leek daarvoor een goede oplossing. Maar mede door het hardnekkige verzet van de francofone bevolking tegen het beleid van de Nederlandse Koning Willem I liep dat plan niet goed af en die ongemanierde Batavieren uit het noorden werden buiten gewipt. Hiermee begingen de zuidelijke Nederlanden, aldus oud-minister Louis Tobback, de grootste politieke blunder uit de geschiedenis tot nu toe.

Door dit gebrek aan natiegevoel hebben Belgen in de regel een gebrek aan nationale trots, terwijl Nederlanders juist vaak overdreven fier op hun land zijn. Met z’n allen met een oranje klomp op hun kop en andere hilarische attributen op hun lijf staan ze al polonaise dansend achter Oranje. Ze zijn beretrots op hun tulpen, hun windmolens, hun dijken, hun strijd tegen de zee, op hun planologie, hun sporters, schaatsers, zwemmers, hun Deltaplan en ja, zelfs op hun koningshuis.

Maar ofschoon de Belgen ook prachtige dingen hebben om mee uit te pakken, denk maar aan hun prachtige bieren, chocolades, kunststeden, hun Bourgondische keuken, kruipen zij op het moment suprême vaak besluiteloos in hun schulp en achteraf maar klagen dat dien Ollander de kans heeft gegrepen die ze zelf door hun geweifel en getwijfel hebben laten liggen.

Ook op zijn koningen is de Belg nooit trots geweest. Het Belgisch koningshuis leeft niet bij zijn volk en zal dat ook nooit doen. In Nederland had je Koninginnedag en heb je nu koningsdag. Een feest dat tot in de kleinste uithoeken van het land uitbundig wordt gevierd. Maar in België, zelfs als er een nieuwe Belgische koning gekroond wordt, dan komt daar bij wijze van spreken niet eens de hond van zijn broer prins Laurent voor uit zijn mand.

Nee, de Belgen en vooral de Vlamingen zijn niet trots op hun koning en dat is begrijpelijk. Toen Filip na de geboorte van zijn eerste kind meldde dat het een vrouwtje was in plaats van een meisje, werd weer eens pijnlijk duidelijk hoe weinig taalgevoel hij met het Nederlands had en dat het Belgisch koningshuis vooral een Franstalige aangelegenheid is. Mede daarom is het begrijpelijk dat vooral Vlamingen daar niet echt trots op kunnen zijn.

De Nederlander Evert van Wijk woont al zo’n twintig jaar in België. Hij is mediatrainer en schreef meerdere boeken, onder meer het genoemde ‘Waarom Belgen niet kunnen voetballen en Nederlanders nooit wereldkampioen worden’ (2010).

Hij publiceerde bij ons eerder over carnaval in Aalst, de ACW-crisis en de Valse Vrienden Nederlanders en ‘Belgen’

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>