Wanneer een interview een verhoor wordt

Ik ben geen fan van Filip Dewinter en al evenmin van de opgeschoten ex-miss België Anke Van dermeersch (ja, echt zo geschreven).

Als speechschrijver van twee VB-voorzitters heb ik hen leren kennen, en één ding is zeker: Dewinter is en blijft een partij op zich binnen het Vlaams Belang en trekt zich van de partijlijn niks aan. Het cordon is zijn levensverzekering en de politieke marginaliteit het enige perspectief, waardoor het plafond van 15% over het Vlaams Belang blijft hangen: bij elke uitspraak of stunt van Dewinter juichen ze bij de N-VA.

De buitenlandse reizen van FDW, o.m. gesignaleerd in de buurt van massamoordenaar Bashar al-Assad, verlopen meestal onaangekondigd, niet met de partij overlegd en als één grote one-man-show die de gastheer soms zelfs in verlegenheid brengt. Geert Wilders houdt in elk geval de gepaste afstand en wil niet zomaar met de Vlaamse brulboei op één hoop gegooid worden.

 

2016 was een gouden jaar voor Filip, met de aanslagen in ons land en de Trumpzege, waar hij iets te nadrukkelijk (subtiliteit is niet zijn handelsmerk) op probeert te surfen. De bokshandschoen, in de jaren ’90 een succesrijk campagnebeeld, blijft zijn talisman, maar de mensen zijn dat gedram zo beu, zelfs in tijden van terreur, en snakken naar een teken van hoop en licht aan het einde van de tunnel.

 

 

Voor de Vlaamse media is FDW uiteraard gesneden koek, maar altijd in een karikaturaal perspectief, men voert hem ten tonele als een kwaadwillige nar en dat is intellectueel oneerlijk. Elke politicus, ook van extreemrechtse signatuur, moet de kans krijgen om zich te verdedigen, hetzij in een tegensprekelijk debat, hetzij in een interview die naam waardig.

 

Dat laatste wil maar niet lukken op de VRT. Gisteren, 21/11, kregen we een nieuw dieptepunt te zien op Canvas/Terzake waarin Kathleen Cools Dewinter en Van dermeersch interpelleerde over hun bezoek aan de Griekse fascistische partij De Gouden Dageraad. Dat was niet doorgesproken met voorzitter Tom Van Grieken, die resoluut (de eerste keer in zijn carrière) de reizigers terugfloot en sanctioneerde.

Maar Cools had duidelijk een eitje te pellen en wou meer. Met krullende tenen moest de Canvas-kijker toezien hoe ze haar informatieve en peilende opdracht over boord gooide, zich als tegenstrever in het debat opstelde, en zich helemaal fixeerde op de halve excuses die Dewinter uitte, volgens mij een misser van formaat.

Ook Van dermeersch moest zich vervolgens excuseren voor die Griekse misstap, tot drie maal toe eiste Cools dat, maar Anke had daar geen zin, en of ze gelijk heeft. Ik heb Dyab Abou Jahjah ook nooit weten zich excuseren voor het moment waarop hij de aanslag op de Twin Towers toejuichte.

De lichaamstaal van mevrouw Cools evolueerde naar wat ik als een lichte vorm van hysterie zou omschrijven, niet in staat om haar diep gewortelde afkeer van Dewinter te verbergen. Vanaf minuut 4 in het filmpje zie je geen interview meer maar iets dat het midden houdt tussen een kruisverhoor en een huiselijke twist. Ze keek zuur, begon te sneren en liet de twee geen drie woorden uitspreken. Kon nu echt niemand anders deze klus klaren? Moet een hoofdredacteur zo’n viscerale vooringenomenheid niet afblokken?

  

Buikpijn krijg ik van dit soort ondermaatse journalistiek. Nog maar net klonk een collectief mea culpa in de Vlaamse geschreven pers over pensée unique, politieke correctheid en genegeerde onderbuikgevoelens enzo, en daar gaat weer een VRT-journaliste uit de bocht die haar informatieve opdracht verwart met het eigen grote gelijk. Natuurlijk mag een interview snedig en assertief zijn, en uiteraard mogen best wel lastige vragen gesteld worden, vooral aan politici die de macht uitoefenen, waartoe we FDW niet kunnen rekenen.

Maar Kathleen Cools kan dit werk en dit onderwerp gewoon niet aan en zou beter een kookrubriek verzorgen, sorry als dit weer vrouwonvriendelijk klinkt. Alleen in staat zijn om mensen te interviewen die je graag ziet, dat is meer iets voor het maandblad van de Boerinnenbond. Ook de researchploeg achter dit non-interview verdient een dikke onvoldoende, want waar die Gouden Dageraad nu eigenlijk voor staat kwamen we niet te weten (behalve het ‘neonazi’-etiket) en leek er ook niet echt toe te doen.

Ten slotte zijn de aangevers van dit grote nieuws (het Anti-Fascistisch Front en Apache), die de querulante toon hebben gezet waar Cools op doorging, op zijn zachtst gezegd subjectieve bronnen. Het AFF is een scheldwebsite die haar dagen helemaal vult met te emmeren op Vlaams rechts en extreemrechts (wat op zich moet kunnen), terwijl Tom Cochez in Apache als ‘VB-watcher’ al jaren met een vergrootglas naar de partij staart die af en toe wel smeuïge nieuwtjes oplevert maar weinig echte politieke relevantie. Cochez zit op een dood spoor, hij moet beschouwd worden als een expert in het quasi-niets, een specialist in de patafysica. Kathleen Cools anderzijds, die haar carrière begon als Studio Brussel-stem, heeft het niveau van deze puistenzender nooit overstegen en lijkt nu een levend pleidooi voor het prepensioen.

Gelukkig was er nog De Afspraak waarin Bart Schols onder meer Tom Van Grieken ontving. Het kan dus toch: mensen, waarmee je het ideologisch oneens bent, laten uitspreken en zelfs met een kwinkslag wat lucht brengen in de atmosfeer. Komaan, media culpa hoeft niet, doe eens gewoon, VB’ers zijn ook maar mensen, toch?