Wat is er aan de hand met de Vlaamse media?

Een jonge en gesluierde moslima hoeft maar een selfie te maken voor een rij betogers van het Vlaams Belang om in de reguliere media een icoon te worden van de een moderne en moedige vrouw. Wanneer nadien blijkt dat ze Jodenhaat op het internet verspreidde draaien diezelfde media zich in alle bochten om het trachten te vergoelijken als een eenmalige jeugdzonde. Wat is er toch aan de hand met de Vlaamse media?

Het is voor een kritische Vlaming zowel schokkend als verfrissend om af in toe in Nederland te verblijven en er de kranten en tijdschriften in de kroegen te doorbladeren. Een ding valt meteen op:  er is echt een brede diversiteit van meningen die in Vlaanderen ondenkbaar geworden is. In algemene kranten zoals De Telegraaf, of in tijdschriften hoor je dissidente geluiden die in Vlaanderen alleen maar via digitale media zoals Doorbraak te lezen zijn.

De Vlaming die in Elsevier uitgebreide artikels leest over ‘de politieke correctheid rukt op’ of in de De Telegraaf Leon de Winters columns over onder meer de ‘inherente Jodenhaat in de islam’ trekt grote ogen. Pas dan beseft hij hoezeer in Vlaanderen een belangrijk deel van het spectrum in de reguliere media wordt weggedrukt, terwijl er in vrijwel alle media plaats is voor de weinig constructieve uithalen van iemand als Abou Jahjah.

Een mens zou bijna heimwee krijgen naar de tijden van de verzuiling toen er nog conservatieve en linkse kranten waren en heel uiteenlopende wereldbeschouwingen aan bod kwamen op een transparante manier. Men wist bijvoorbeeld met de kranten als Het Volk of Vooruit welk vlees men in de kuip had. Een bepaald wereldbeeld is in de huidige kranten echter even sterk aanwezig, maar dan eenzijdiger en zonder dat men dat wil toegeven.

Zoals wanneer De Standaard poneert in een informatief artikel: ‘Heel Europa keek bezorgd uit naar de tweede ronde van de Oostenrijkse presidentsverkiezingen. Zou voor het eerst een extreem-rechtse politicus staatshoofd worden van een EU-staat?’ Natuurlijk is het feit dat de bevolking het vertrouwen verliest in de klassieke partijen een verontrustende trend, maar De Standaard gaat een stap verder en decreteert dat je ‘als normaal mens’ het alleen maar kan betreuren dat de Oostenrijkse Vrijheidspartij aan de macht zou komen. Dit soort morele richtlijnen steekt schril af tegen het pluralistische en open imago dat men zich aanmeet. Ze doen eerder denken aan De Morgen uit de jaren ’80.

Een van de redenen voor de verenging van de Vlaamse media is nu net het ‘verMorgenen‘ van de media. Ik heb niks tegen een krant links van het spectrum. Ik heb ooit zelf met plezier voor De Morgen geschreven, en vond het op dat moment nog een unieke progressieve stem in Vlaanderen die het debat verrijkte. In de loop van de jaren echter zag ik dat vele collega’s van De Morgen bij de belangrijkste andere media leidende posities in de redactie innamen: Gazet van Antwerpen, Knack, Het Nieuwsblad, sterjournalisten van De Standaard…  Na een tijdje zag je het oorspronkelijke karakter van deze media verdwijnen. Alles werd overgoten met een trendy, progressief en globalistisch sausje dat ook lekker aanslaat bij adverteerders.   

Het is pijnlijk dat net de progressieve journalistiek die vroeger de voorhoede was, en ‘de mensen een geweten wilde schoppen’ vandaag het publieke debat verstikt. Ook ziet men vaak journalisten van kleinere ‘linkse’ media zoals Apache of De Wereld Morgen moeiteloos naar ‘kwaliteitsmedia’ overstappen. Vanuit meer conservatieve media gebeurt dat zelden of nooit. Het lijkt wel of die mensen ‘besmet’ zijn. En de andere stemmen in de Vlaamse media, zoals die van Mia Doornaert, komen vaak van oudere journalisten die tegen hun pensioen aanzitten.

De onwil om ook in Vlaanderen en brede waaier van meningen aan bod te laten komen – ook conservatieve meningen en fundamentele islamkritiek – kent echter diepere achtergronden dan het ongebreideld uitwaaieren van De Morgen-journalisten naar strategische posities in andere media. Na de vele jaren waarin het Vlaams Belang een sterke electorale positie innam als politieke tegenstem, een tegenstem waarmee men geen rekening moest houden, heeft progressief Vlaanderen het afgeleerd om met fundamenteel andere visies in dialoog te gaan. Er groeide een sfeer van morele superioriteit die fnuikend is voor intellectuele openheid. Kijk maar hoe iemand als Joël De Ceulaer in het De Morgen-interview met Filip Dewinter het ene dwaze en niet-onderbouwde statement na het andere mag opdreunen zoals ‘de islam bestaat niet’. Zijn eigen geloofsbelijdenis, lijkt het wel.

Het vertrouwen van de bevolking in de Vlaamse media is laag. De klachten over vooringenomenheid van de kranten zijn enorm. De kwaliteitskranten lijken niet alleen op elkaar (journalisten en columnisten uit dezelfde vijver schipperen vrolijk tussen de ene en de andere). De kwaliteitskranten zijn vooringenomen en eenzijdig. Ze lijken op nonnen in een klooster die allemaal op dezelfde dag menstrueren.*

Ikzelf heb al mijn abonnementen op Vlaamse kranten en op Knack opgezegd, en consulteer ze selectief in bibliotheken of op internet. Als de redacties willen voorkomen dat er steeds meer lezers elders hun heil zoeken, is het misschien verstandig dat deze predikers van diversiteit die ook in hun eigen redactie waarmaken: dat er naast de vele progressieve stemmen (een eindeloze lijst namen) er ook journalisten worden aangetrokken met een meer conservatief profiel. Dat zou het Vlaamse perslandschap minder benepen maken, en het lezen veel boeiender – zonder dat we daarvoor naar Nederland hoeven uit te wijken.

_______

* nvdr: of een dergelijk fenomeen zich ook echt voordoet, wordt minstens sterk betwijfeld. Blijkbaar is er in vrouwenkloosters toch een bepaalde diversiteit.