Wat moet dat virus zich amuseren in Saint-Josse

De hallucinante beelden die ons uit India bereiken, waar ziekenhuizen de deuren sluiten wegens stampvol, mensen vechten voor een zuurstoffles en de lijken niet meer gecremeerd geraken, herinneren er ons aan waarom vaccinatie — massaal en liefst verplicht — de enige exit is uit deze nachtmerrie. Bedrijven als Pfizer zijn geen liefdadigheidsinstellingen, ze zullen cashen, maar ze deden alvast wat ze moesten doen. Wat niet kan gezegd worden van de incompetente EC-voorzitter Ursula Gertrud von der Leyen, nog altijd aan het bekomen van haar Turkse stoelendans. Een van de best geslaagde grappen uit de geschiedenis van het Avondland.

C’est comme ça

Over Avondland gesproken: nu de vaccinatie eindelijk op kruissnelheid komt, blijkt dat Wallonië en Brussel twee keer zoveel weigeraars tellen als Vlaanderen (10% tegenover 20%). Nota bene ook bij het zorgpersoneel. Voor Wallonië speelt vooral de invloed van de Franse antivax-idioten, maar Brussel is een speciaal geval. De Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (een onderdeel van het Brusselse institutionele kluwen dat instaat voor niet taalgebonden materies zoals gezondheidszorg) ging per gemeente na hoe het gesteld is met de vaccinatiebereidheid onder de 65-plussers. Wat blijkt? Sint Joost-ten-Node en Sint-Gillis scoren het laagst met amper de helft, terwijl dat in buitengemeenten zoals Sint-Pieters-Woluwe 80% is.

Inge Neven, hoofd van de Brusselse gezondheidsinspectie wijt dat aan economische ongelijkheid en kansarmoede. Sint Joost en Sint Gilles behoren nu eenmaal tot de ‘arme’ gemeenten met een gemiddeld lager inkomen. Nu zult u vragen: wat heeft het inkomen te maken met vaccinatiebereidheid? Het antwoord is: op zich niets. De realiteit is echter dat Sint Joost-ten-Node en Sint-Gilles toevallig (?) ook de twee Brusselse gemeenten zijn met de hoogste allochtone concentraties (boven de 90%). Maar omdat die link niet mag gelegd worden, maakt Neven de omweg langs het inkomen. De kranten nemen het nieuws klakkeloos over en illustreren met grafiekjes.

Deze politiek correcte verdoezeling is niet onschuldig: inconveniënties rond het multicultureel model vormen een taboe. Brussel afficheert zich graag als ‘kosmopolitische stad’ en hét model van multiculturaliteit. Dat was onder meer een middel om het Nederlands te minoriseren als ‘een van de 180 talen die in Brussel gesproken worden’. Luckas Vander Taelen klaagde het onlangs nog aan: vergeet maar dat je als Vlaming de (in theorie tweetalige) politie in je eigen taal kunt aanspreken. C’est comme ça. Je wordt aanzien als sprak je Hottentots. Het Brussels gewest heeft zich in zijn domme hoogmoed tot het moderne Babylon uitgeroepen, een stad zonder collectief geheugen, en de PS is met Ecolo in een hevige strijd gewikkeld om de allochtone stem. Het is ook de enige plek in België waar het onverdoofd slachten nog is toegestaan.

In normale tijden zou men die pruttelende stoofpot nog als folklore kunnen zien, maar een efficiënt crisisbeleid, laat staan beheer van een pandemie, is in zo’n tot getto’s versnipperde stadstaat onmogelijk. Het is pas de coronacrisis die ons confronteert met de tikkende tijdbom achter het Brusselse multiculturele sprookje: bewoners met een niet-Europese achtergrond zien heel dat vaccinatiegedoe gewoon als iets dat hen niet aanbelangt en zelfs hun culturele identiteit verstoort. Het is iets van de kolonisator, de blanke met een spuitje, los van het feit dat het gros van de allochtonen niet eens een van onze landstalen spreekt en dus ook geen boodschap van de overheid oppikt.

VLaccinpas

Ik wil de uitleg van mevrouw Neven, uit haar Leuvens ijssalon weggeplukt om Brussels coronacommissaris te worden, dus even aanvullen: dit gaat over mannen, vrouwen en gezinnen die wel geografisch maar niet cultureel in Europa vertoeven. Brussel is geen stad met een normaal stedelijk weefsel en dito diversiteit, maar een cluster van subculturen, eufemistisch ‘gemeenschappen’ genoemd, die zich gedragen als tribale entiteiten. De Arabisch-islamitische is de dominante groep, dan volgen een rist Afrikaanse diaspora’s uit de sub-Sahara. Regio’s dus waar meisjes nog als heksen worden berecht, de vaginale verminking een standaardritueel is, en grootsteden bestaan uit enorme sloppenwijken waar de overheid zich zelfs niet laat zien.

Het is deze achterlijkheid die in Sint-Joost de norm en levenswijze uitmaakt. Vermits integratie geen vereiste is, maar integendeel het beleven van eigen identiteit wordt gepromoot, blijven de gesloten gemeenschappen floreren en sudderen ze op een laag inkomen, uitkeringen, en veel zwarte (no pun intended) economie. De linkse partijen die Brussel besturen hebben geen probleem met dat allochtoon pauperisme, ze leven ervan.

Demografisch is Brussel voorbestemd om zich aan te passen aan derdewereldnormen, inclusief een islamisering, terwijl in de Europese wijk de limousines aan en af rijden. Heel deze région à part entière, ontstaan dankzij teveel Vlaamse inschikkelijkheid in verschillende staatshervormingen, is een verloren zaak. Vlaanderen moet zich distantiëren van deze sociologische neerwaartse spiraal, en een eigen versoepelingsregeling uitwerken van zodra de coronacijfers het toelaten. Het is dé gelegenheid voor Jambon en Beke om zich te herpakken na een lange periode van getalm en verstoppertje spelen achter de federale gezondheidslogica.

Vergeet de burgemeester van Middelkerke: het is de Vlaamse regering die nu lijnen in het zand moet trekken en een eigen exitstrategie uitstippelen. Natuurlijk wil Marc Van Ranst dat niet, met het argument dat Brusselaars toch de weg naar onze cafés vinden, als die bij hen gesloten blijven. Wel, dan zou zo’n VLaccinpas goed euh… van pas komen, enkel voor bewoners van het Vlaamse grondgebied. We waren toch al xenofobe racisten, voor onze reputatie zal het weinig uitmaken. Voor onze vrijheid wel.

Ik maak me zelfs sterk dat ze desgevallend in Woluwe Saint-Pierre eens zullen nadenken aan welke kant ze willen wonen.