We leven in een egocratie vermomd als democratie

Praetor De Wever en zijn N-VA werden op 26 mei ei zo na knock-out geslagen. Slaagdronken van de afstraffing door het Vlaamse volk, zwalpt De Wever gedesoriënteerd over de politieke dansvloer. Bart bibbert zijn partij terug naar het niveau van de Vlaamse lilliputterpartij die het ooit was. Hij loopt in dezelfde val als Nijntje Verhofstadt eind vorige eeuw. Uit haat voor de congregatie van hypocritijnsers dook hij in Antwerpen in bed met de socialisten en maakt hij ze nu het hof voor een Vlaamse en federale regering. Terwijl Francken en Jambon Elio De Roeper stroopsmeren voor een federaal fiasco, smeedt Bartje een Vlaamse rood-blauw-gele as.

Maar de Roemeense coalitie van N-VA, Open Vld en sp.a heeft in het Vlaams parlement amper één zetel op overschot en Bruno Tobback zou wel eens een probleem kunnen vormen. Hoewel, in het Vlaams absentiehuis is meestal twee derde afwezig waarvan dan nog vijftig procent slaapt of Candy Crush speelt op gsm of I-pad. De Vlaamse sociale welvaartsstaat van De Wever lijkt heel hard op de vermaledijde actieve welvaartsstaat van Nijntje. Het adagium ‘de Vlaamse actieve welvaartsstaat’ is de cognitieve dissonantie van een partij die zwalpt tussen haat en cordon sanitaire.

Of wordt het toch een Zweedse coalitie, een herhaling van de kibbelregering die zo goed als zeker naar nieuwe federale verkiezingen zal leiden en daaruit de onbestuurbaarheid van België? De Wever draagt een verpletterende verantwoordelijkheid. Nog nooit haalden V-partijen zo’n resultaat, nog nooit is de Vlaamse onafhankelijkheidsdroom zo dichtbij geweest. Beste Bart, wordt het nu een coalitie ‘voor Vlaanderen voor vooruitgang’ of ‘zonder Vlaanderen met achteruitgang’.

Salat van de Vlaamse Grolo’s

Vorige week won Groen/Ecolo( voor het gemak Grolo) het concours bigotterie voor gevorderden door binnen hun zogenaamde eenheidspartij (ave)rechtse standpunten in te nemen. Ecolo, de Franstalige Grolo’s, willen nooit of te nimmer aan tafel zitten met N-VA. Groen, de Vlaamse Grolo’s, willen wel een potje flirten met N-VA. Kijk, beste vrienden van Grolo, ofwel ben je één partij ofwel twee verschillende, make up your mind. Deze week wonnen de Vlaamse Grolo’s de honderd meter plat op de buik liggen. Björn Rzoska ging volledig naar de voorschriften van de Salat vijf keer plat op de buik voor Bart De Wever. Bart keek even opzij, en ging ongestoord verder zonder hen. Two-face Grolo moet ideologisch en strategisch rechtlijnig worden of opsplitsen in Groen en Ecolo. Het wordt ook hoog tijd dat ze leren dat politiek voeren in een democratisch land geen dictaten inhoudt. Met tafelspringers zoals Calvo haal je misschien wel de media, maar wie aan het algemene publiek wil verkopen wat hij aan hippies rond het kampvuur vlot verkocht krijgt, tekent zijn ondergang. Wat bewezen werd op 26 mei.

De balorige brosser

Anuna Klimata zal na haar studentenjob als wipzaag terug betogingen organiseren en tussenin af en toe les volgen. De balorige brosser trekt zich geen bal aan van het democratisch oordeel van de kiezer. Ze walgt van democratie, en wil als agitator dat politici luisteren naar haar dictaten. Ze kon op 26 mei met haar kinderrevolte geen dolkstoot aan rechts toedienen en bleef verweesd achter. Terwijl haar leger examenzweet afveegde, zweette zij van woede. Na de examens trok haar leger populistische meelopers naar de festivals of naar de stranden van Ibiza om zich te bezuipen uit democratische wanhoop. Vanaf de start van het schooljaar zal Anuna er terug staan met haar einde-van-de-wereld-pychose als hersenspoeling en een lesvrij dagje als smeergeld. Het is nobel dat ze blijft strijden waarin ze gelooft, het is verdorven dat ze onze kinderen hersenspoelt met bullshit en omkoopt met vakantie.

Volk mennen zonder jennen

Wanneer draag je respect voor de kiezer en wanneer stamp je hen in het kruis? Is het voldoende een meerderheid te vormen, of is enkel electorale vooruitgang de sleutel tot een meerderheid? Voor mij kan je iemand die de koers wint maar een slechtere tijd rijdt bezwaarlijk een verliezer noemen. Remco Evenepoel stampte ooit meer wattages dan tijdens het EK-tijdrijden, maar niemand zal het over zijn lippen krijgen om te zeggen dat hij de tijdrit verloor. Wie daarentegen een betere tijd rijdt maar opnieuw als laatste of op dezelfde plaats eindigt, kan je bezwaarlijk een winnaar noemen. Daarom is de Roemeense of Zweedse coalitie met een winnaar en twee verliezers overduidelijk niet de wil van de kiezer en kan je ze daarom niet kwalificeren als het respect van de kiezer wegdragend.

Iedereen wil democratie maar niemand wil ze respecteren. Niet de politieke partijen, niet de vakbonden en al zeker niet een verwaande tiener met dictatoriale neigingen. We leven in een ‘egocratie’ vermomd als democratie. Ons democratische bestel is als een kapot uurwerk dat amper tweemaal per dag juist blijkt, de rest van de tijd wordt de kiezer in het kruis gestampt. Onze stembrief is niets meer dan een gewetenszalvende oplichting van een illusior systeem om het volk te mennen zonder te jennen.