Wie betaalt, bepaalt is Hollandse logica die in Vlaanderen niet pakt

‘Mijn grootste probleem als Nederlander met de Vlamingen is dat ze gewoon doorgaan om zich te laten kloten door de Franstaligen’. Als gevolg van deze onlangs geposte tweet kreeg ik een haast onafzienbare berg hate mails over me heen. Niet van Franstaligen, wel van Vlamingen. De rode draad was dat ik met die tweet haat zaaide, dat ik een Franstaligen basher was, zelfs een fascist.

Maar hebben al die boze Vlamingen dan boter op hun hoofd? Want wie de moeite neemt om deze tweet echt tot zich door te laten dringen, moet toch vaststellen dat die juist niet zo complimenteus is voor de Vlamingen zelf. Zij zijn immers de domoren die zich door die slimme Franstaligen voortdurend laten piepelen. Bijvoorbeeld door na de vorige verkiezingen een linkse Franstalige minderheidsregering te accepteren, terwijl Vlaanderen overduidelijk rechts had gestemd. Dus wie is hier nu eigenlijk de sul?

Nee, voor wie het nog niet wist, ik heb niks, helemaal niks, tegen Franstaligen. Sterker nog: ik vind hun volksaard heel wat vrolijker dan die van de bange gereserveerde Vlaming, die naar mijn gevoel nog heel wat van kan leren van zijn Franstalige landgenoten. Zeker als het om joie de vivre gaat.

Maar wat ik als Nederlander in België gewoonweg niet begrijp, is dat de Vlamingen het al jaren accepteren dat er grote sommen belastinggeld naar Wallonië gaan en waarvan volstrekt onduidelijk is hoe die worden aangewend. Er is een Nederlands gezegde dat luidt: wie betaalt, bepaalt, maar dat is wellicht mijn teveel aan Hollandse logica die in Vlaanderen niet pakt.

Het kan natuurlijk ook allemaal aan mij liggen. Dat ik als Nederlander na 25 jaar nog altijd niks begrijp van dit land en zijn politiek en waarom de Vlamingen niet in staat zijn allemaal aan het zelfde koord te trekken. Of zoals Bart De Wever tijdens een recent debat tegen Kris Peeters zei: u bent niet mijn uitdager, maar dat is de belastingregering van Di Rupo.

Hopeloos ouderwets

Of begrijp ik de Vlaamse politiek toch een beetje? Ik zal een poging wagen: zo houdt de Vlaming niet van risico’s nemen en wil hij het liefst met rust worden gelaten. En al hebben de Nederlanders die naam, kom bij een Vlaming niet aan zijn portemonnee. Het zijn precies die sentimenten waar vooral de socialisten van de vroegere oude en de thans jonge Tobback op inhaken. Zij roepen voortdurend: ‘Bij ons is uw sociale zekerheid in goede handen’. ‘Wij raken niet aan uw koopkracht en uw pensioen’, terwijl ieder weldenkend mens intussen weet dat juist die zaken dringend op de schop moeten.

Een ander probleem van die partij is dat ze de tegenstelling werkgever-werknemer cultiveert waarvan (bijna) iedereen intussen weet dat die er niet meer is. Doordat de socialisten zo hopeloos ouderwets zijn, in combinatie met hun overdreven politiek correcte opstelling naar asielzoekers en de islam, dreigt die partij de aansluiting met de kiezer en de 21e eeuw te missen.

Komt nog bij dat links Vlaanderen steeds meer versnipperd raakt. De marxistische PVDA, die dermate fundamentalistisch links is dat rond die partij eigenlijk een cordon sanitair gelegd zou moeten worden, trekt radicale links stemmers aan. En de wat meer gematigde linkse socialistische kiezer voelt zich in steeds grotere getale verleid door Groen, eigenlijk niks anders dan een soort SP.a, maar dan met een ecologisch sausje eroverheen.

Weggepromoveerd

De Open VLD heeft dan weer een ander probleem. Mensen als Verhofstadt en De Gucht die deze partij ooit groot hebben gemaakt, hebben die ook weer bijna de nek omgewrongen. Het verval begon met de veel te links liberale koers die onder Verhofstadt werd ingezet en die daardoor zijn stemmers regelrecht in de armen van de N-VA dreef. Maar het grootste probleem van die partij is dat die nog altijd veel energie blijft steken in het plaveien van de weg van hun protegés en schandelijk afrekent met de eigen talenten die toevallig niet in het pulletje passen. Niet wat je kunt, maar wie je kent is wat telt. Zo was vorig jaar een veelbelovende Alexander De Croo er als partijvoorzitter net teveel aan en daarom werd hij keurig weggepromoveerd tot pensioenminister. Hij liep in de weg van de beduidend minder slimme Jean-Jacques De Gucht en Matthias De Clercq, de poulain van Verhofstadt.

Die linkse koers van de partij in combinatie met al dat gedoe van de oude Open VLD-garde die hun eigen belangen (lees postjes) lieten prevaleren boven die van de partij was zo beschamend dat de hardwerkende Vlamingen de Open VLD massaal de rug toekeerden en bij de N-VA onderdak vonden. En dat was nog niet alles. In hun machtsdrang maakten de Open VLD-kopstukken ook nog de fout om in de belastingregering van Di Rupo te stappen. Door daarin vervolgens akkoord te gaan met een reeks ondernemersonvriendelijke belastingmaatregelen waarvan de verhoging van de belasting op winstreserves van 10 naar 25% bij stopzetting van een vennootschap (liquidatiebonus) wel de meest hallucinante was, zakte die partij naar een absoluut dieptepunt.

Echter de laatste tijd ziet het er naar uit dat bij de huidige Open VLD-partijtop het kwartje gevallen is. In plaats van hun frustraties af te reageren op de N-VA die met hun kiezers is gaan lopen, verkopen ze momenteel weer wat meer rechts liberale praat. Maar het vertrouwen bij hun voormalige kiezers is weg. Want wie gelooft een partij die rechts praat, maar links handelt, zoals ze de voorbije regering heeft laten zien.

Tot slot was het afstand nemen van het confederalisme om heel kunstmatig het verschil met de N-VA te maken ook al geen handige zet. Als de Open VLD dat werkelijk meent dan is mijn ongevraagd advies aan hun communicatieman Noël Slangen om die V dan ook maar meteen uit hun naam te schrappen. Dan dekt die vlag ook wat meer de lading.

Aderlating

Over het Vlaams Belang kunnen we kort zijn. Als partij moet je uiteindelijk ook kunnen leveren aan de kiezer en door het cordon sanitair is dat er nooit van gekomen. Het geduld van de kiezer is niet eindeloos en uiteindelijk haakt hij af. Daar bovenop kwamen ook nog wat interne ruzies en daar houdt de kiezer niet van, zoals we ook bij de Open VLD gezien hebben. Voorts kwam de verjongingsoperatie onvoldoende uit de verf. Het resultaat van dit alles was dat veel proteststemmers alsook de Vlaamse nationalisten die voorheen eveneens bij het Vlaams Belang onder de pannen waren, in de N-VA een alternatief vonden. De verwachting is dat VB één van de grote verliezers zal zijn op 25 mei.

Dat brengt ons bij de laatste traditionele partij van betekenis, de CD&V, die met minister-president Kris Peeters zijn partij een prima smoel geeft. Al vraag ik me af of hij er wel zo verstandig aan heeft gedaan om het debat met Bart De Wever op te zoeken. Vriend en vijand moeten het eens zijn met het feit dat vooral in het VTM-debat Peeters er stevig van langs kreeg. Maar hoe je het ook bekijkt: Peeters komt goed over in de media en hij zal zijn partij geen windeieren leggen.

Positief is ook dat binnen de CD&V de linkse ACW-bloedgroep een behoorlijke aderlating heeft ondergaan door het gehannes rond het ARCO-dossier. De realo’s van de Unizo-bloedgroep zitten hierdoor wellicht wat steviger in het zadel en dat biedt perspectieven voor een eventuele coalitie met de N-VA.

Desondanks zit er nog een dikke adder onder het gras. Want één ding hebben de traditionele partijen met elkaar gemeen: door de quasi zekere monsteroverwinning van de N-VA zullen bij de trado’s heel wat postjes verdwijnen. Niet alleen bij overheidsbedrijven, maar ook op hogescholen, universiteiten en zelfs bij de staatsomroep zal er een behoorlijke stoelendans op gang komen waar menig trado nu al van wakker zal liggen.

Er wordt vaak gezegd dat iedere verkiezing zijn verrassing heeft. Maar als we op 26 mei wakker worden dan zal het toch raar moeten lopen als de N-VA niet deel zal uitmaken van de nieuwe realiteit. Hopelijk dat de Vlamingen van de traditionele partijen dan niet in hun boosheid jegens N-VA zullen volharden omdat die hun kiezers grotendeels weggezogen heeft. Het zou hen sieren als ze eindelijk gehoor geven aan de oproep van Bart De Wever om aan hetzelfde zeel te trekken. Want laat één ding duidelijk zijn: Vlaanderen en België kunnen zich niet meer permitteren om de broodnodige veranderingen verder voor zich uit te schuiven. Veranderingen die niet altijd even leuk zijn en zelfs pijnlijk kunnen zijn zoals intussen in Nederland en Duitsland gebleken is. Maar die wel absoluut noodzakelijk zijn als Vlaanderen de welvaart en het welzijn van zijn inwoners in de 21e eeuw wil zeker stellen!

Evert van Wijk is Nederlander. Hij werkt als communicatieadviseur en mediatrainer voor het bedrijfsleven en de politiek in zowel Nederland als België. Hij woont ruim 25 jaar in Vlaanderen.