Wit konijn gestoofd in blauwe trappist

Hoe komt een TV-seksuologe ertoe om zich op een Open-VLD-lijst te plaatsen? Simpel: omdat de schrijfster van o.m. Het vaginaboek ondertussen de menopauze gepasseerd is en haar laatste carrièreswitch heeft ingezet. Als wit konijn dus van de Vlaamse liberalen.

Het zwart konijn Dries Van Langenhove heeft daarmee zijn absolute tegenvoeter gevonden: een links-liberaal, kosmopolitisch denkende seksmama die voor open grenzen is en porno educatief aanbeveelt. Ja, ze zal politiek voor vers bloed zorgen, open-minded als ze is, en ‘Alleen op die manier kunnen we groeien. Als persoon, als land en als samenleving’, zo besluit ze haar pamfletje in De Standaard van vandaag.

Na Linda (Lynn) Wesenbeek is ze al de tweede Miss België die de Vlaams-liberale rangen versterkt. Filosofe Alicja Gescinska bevindt zich in goed gezelschap. Toevallig allemaal vrouwelijke, goed-uitziende plaatjes. Helaas: de truc van het wit konijn bevestigt alleen de hegemonie van de partijpolitiek, in dit geval speciaal het kiesdrempelgebeuren van Gwendolyn Rutten, de vrouw die opschudding veroorzaakte aan de Belgisch-Nederlandse grens  door een slogan te ontvouwen ‘Welkom in het land van de doeners’ en met spandoek en al de lucht in vloog.

Witte konijnen zijn geen lang leven beschoren, ze dienen om snel te scoren en dan in het bruin bier van de politique politicienne  gestoofd te worden. De particratie, een van dé problemen in dit Belgische bestel, wordt daarmee niet doorbroken, integendeel, ze bevestigt de macht van de partijcenakels tegenover de burger en het parlement.

Want hoe je het ook draait of keert, en hoe weldenkend VN-ambassadrice Goedele zich ook uit in DS: bij de VLD hopen ze dat veel achterlijke sukkels een bolletje bij de naam Goedele Liekens zullen kleuren, omdat ze zich die naam van TV en van de boekskens herinneren. De partij die het hardst tegen het populisme te keer gaat, beoefent daarmee deze discipline in overdrive.

Ik had misschien wel voor haar willen stemmen, indien ze als éénvrouwspartij was opgekomen. Een signaal van politieke onafhankelijkheid, een parlementaire vuist. Maar de Vuyes, Woutersen en Hermes Sanctorums houden het voor bekeken. Vermoeid en ontgoocheld. Tegen de particratie en de zelfbedieningshandel van partijen die zich verrijken, kan een individu niets beginnen. Wat rest zijn holle slogans over doeners en TV-iconen die hardwerkende parlementsleden naar onderaan de lijst duwen.

Elke partij zijn konijn, want het ene lokt het andere natuurlijk uit. Wie nog over programma’s spreekt, is van een ander tijdperk of stemt radicaal links of rechts. Ook om die reden wil mevrouw Rutten haar partij graag in de markt zetten met ex-Missen België: Noël Slangen, peetvader van de perceptiepolitiek, leerde ons al dat de verpakking het enige is dat er echt toe doet. Het resultaat: elke keer meer blanco stemmen. Wit geeft wit, logisch toch?