Zeg niet te gauw, ’t is weer een vrouw

We staan op en bekijken de scheurkalender: 8 maart, wat was dat ook weer? Oeps, ja, Vrouwendag, met een hoofdletter. De vakbonden organiseren daarbij zelfs een heuse vrouwenstaking, die, gelukkig voor ons mannen, niet zal ontaarden in een seksstaking zoals de Griekse kluchtschrijver Aristophanes het in zijn Lysistrata neerzette, maar een ludieke actie in de vorm van een lawaai-evenement, zo lees ik in De Morgen.

Permanente revolutie

Afspraak aan het Brusselse Centraal Station met al uw potten en pannen, dames. Meteen zijn alle clichés bevestigd: vrouwen zijn onmondige wezens die zich alleen kunnen uiten door met hun vaste attributen, in casu keukengerei, de goegemeente op te schrikken. Het bekende schilderij van Pieter Bruegel de Oude, de Dulle Griet, komt ons meteen voor ogen. Het is overigens weinig waarschijnlijk dat de poetsvrouw met haar emmer, de verpleegster in het ziekenhuis, de lerares in de middelbare school, of de tandarts in haar kabinet aan dat Brusselse rammelconcert zullen deelnemen: dit is vooral een evenement voor beroepsfeministes en vrouwelijke syndicale vrijgestelden. De pussy hats dus.

Dat vraagt om wat context. De hogescholen en universiteiten puilen uit van vrouwelijke studenten. Op onderwijsvlak is er alvast geen enkele discriminatie, en de meisjes studeren ook af. Bepaalde beroepen zoals leerkracht (lager en secundair onderwijs), huisarts, tandarts, psycholoog, journalist, advocaat, tot en met de ziekenhuisspecialist… zijn zodanig vervrouwelijkt dat het soms problematisch wordt. Een feminisering van het onderwijs, bijvoorbeeld, wordt door pedagogen niet als een goede zaak beschouwd, men kan een school niet louter met moederfiguren bevolken.

Maar effectief, onder de universiteitsproffen treft men meer mannen aan, al zijn er voorbeelden van eminente vrouwelijke onderzoeksters. Heeft dat te maken met discriminatie? Misschien is het ook een kwestie van keuzes maken en gaan voor een gezin wanneer de spreekwoordelijke biologische klok tikt. Mannen kunnen tot nader order niet zwanger worden, maar is een academische carrière een must om te slagen in het leven? Ik heb ook een mooie, rustige job van docent aan de unief laten staan om iets anders te doen, namelijk schrijven, en als thuiswerkende man doe ik ook de was en de plas. Hoeft dat een probleem te zijn? Moet ik op mannendag met potten en pannen gaan rammelen?

De grootste sympathie voor de strijd om vrouwenrechten in bijvoorbeeld de Arabische wereld, of in negorijen waar de genitale verminking nog gebruikelijk is. In onze maatschappij is de seksuele intimidatie op de werkvloer beslist een aandachtspunt. En ongelijk loon voor gelijk werk is gewoon onrechtvaardig, dat de vakbonden daar maar werk van maken, daar dienen ze voor. Maar het ‘vrouwenprobleem’ verabsoluteren tot een bijna antropologische kwestie, die in een soort permanente revolutie moet uitgevochten worden, verlamt een samenleving en creëert hilarische toestanden. Zoals…

Deegroljournalistiek

VRT NWS

Naar aanleiding van het stukje over de huisallochtonen op de VRT – een woord dat een blaam opleverde van de anti-racistische liga- was ik eens gaan snuffelen in de beheersovereenkomst van ons aller VRT. Dat is een overeenkomst inzake principes en doelstellingen tussen de Vlaamse overheid en de publieke omroep. Daaruit blijkt dat drie groepen in aanmerking komen voor positieve discriminatie inzake aanwerving van personeel: vrouwen, personen met een handicap, en ‘nieuwe Vlamingen’ (met een allochtone achtergrond dus).

Vrouwen maken bij de VRT dus meer kans bij gelijke kwalificaties. Pech voor mannelijke kandidaten. Voor administratieve functies zal dat geen problemen opleveren. De zaak verandert op journalistiek niveau, en ik zal maar meteen door het glazen plafond tjakkeren, Fatma Taspinar achterwege laten (vrouwelijk én allochtoon, u begrijpt) en een icoon van de VRT-nieuwsdienst onder de loep nemen: Kathleen Cools. Terzake wordt door vrouwen gedomineerd, en dat zullen we geweten hebben.

Effectief, waar haar collega Phara nog enigszins bepaalde journalistieke normen handhaaft, staat la Cools voor alle gevaren die de feminisering van de journalistiek met zich meebrengt: irrationeel, achterbaks, bevooroordeeld en rancuneus. De manier hoe Dries Van Langenhove werd aangepakt doet weerom denken aan de Dulle Griet en het lawaai-evenement van zo dadelijk: opgefokt door haar achterban, klaar om het mannetjesdier te castreren, hormonaal compleet door het lint. Op de VRT-nieuwsredactie heerst een lichte vorm van hysterie, die met de positieve discriminatie niet zal verbeteren, of wat vindt u van een Danira Boukhriss Terkessidis, die als journaliste tijdens een Pegida-betoging compleet haar zelfbeheersing verloor. Zeg niet te gauw…

Vergendering

Conclusie: de VRT-nieuwsredactie heeft dringend wat venten met ballen én verstand nodig, iemand die Dries niet met de deegrol bewerkt omdat hij van een andere gezindte is dan de meeste VRT-journalisten. Natuurlijk is dit seksistische klap op Vrouwendag, en ik verheug me al op de reacties van Ann Moella, die de vrijgevochten vrouw in de middeleeuwen bezingt, even vergetende dat het toen ook gebruikelijk was om marginale vrouwen als heksen op de brandstapel te gooien wegens heulen met de duivel.

Maar we leven niet meer in de middeleeuwen, vrouwen krijgen in België en Vlaanderen wél kansen, en dat ze die dan ook maar benutten en ervoor gaan. Het grootste gevaar voor het feminisme is de maatschappelijke betutteling, en het opgaan in het algemene anti-discriminatiediscours, het verhaal van de quota, de mystery calls en de columns van klaagfeministes.

Tenslotte, moet alles vergenderd worden? De plicht van de samenleving om voor de zwaksten zorg te dragen, treft mannen én vrouwen, kinderen op de eerste plaats natuurlijk. Ik zie geen verschil in recht-op-zorg tussen de alleenstaande moeder die de touwtjes met moeite aan mekaar knoopt, en de oudere man die zijn job is kwijt gespeeld en sukkelt met zijn gezondheid. Maar eens de kansarmoede voorbij, en we te maken hebben met mensen met een diploma, een job, een degelijk inkomen, is het opletten geblazen voor het anti-discriminatiespook en de eeuwige slachtoffercultuur.

Ziezo, ik ben helemaal klaar voor de deegrol en misschien zelfs een seksstaking, wetende dat ook 8 maart maar één dag duurt. De scheurkalender wenkt altijd voor een columnist.