Sinds hij zich officieel kandidaat heeft gesteld voor de presidentsverkiezingen, opereert Eric Zemmour in de politieke sfeer, waar hij krachtens de wet op het secularisme verplicht is het beginsel van de scheiding van staat en kerk te eerbiedigen.

Buiten de verplichte neutraliteit

Zoals elke Franse burger is hij vrij in zijn persoonlijke sfeer al dan niet een religieuze cultus te belijden. Maar het feit dat hij zijn geloften met een expliciete verwijzing naar het christendom voorlegt, levert een probleem op. Hij treedt dus buiten de neutraliteit waaraan alle publieke figuren zijn onderworpen.

Niemand laat zich misleiden door een dergelijke strategie, die er in feite alleen op gericht is de conservatieve katholieke beweging te verleiden. En omdat de verkiezingsstrijd hard is, zien we Marine Le Pen en Eric Ciotti ook het veld ruimen. Zijn zij er zich wel van bewust dat zij dit religieuze communitarisme belichamen? Het probleem dat zij voortdurend bekritiseren?

Totale tegenspraak

Eric Zemmour is ook in totale tegenspraak wanneer hij excuses maakt voor Pétain, terwijl hij de Gaulle vereert. Er is in feite een totale onverenigbaarheid tussen die twee personen.

Privé was de Gaulle een praktiserend katholiek. Dit belette hem echter niet kritiek uit te oefenen op de dwalingen van het Franse episcopaat over Vichy. Op 27 mei 1942 schreef hij in het geheim vanuit Londen aan Salièges, die bekend stond om zijn vijandigheid jegens het Vichy-regime en de anti-Joodse wetten: ‘Ik geloof oprecht dat de houding – ook al is die schijnbaar – die een deel van het Franse episcopaat in het openbaar aanneemt ten aanzien van het beleid en de zogenaamde Vichy-mannen heeft, ernstige gevolgen kan hebben voor de situatie van de geestelijkheid en wellicht van de godsdienst in Frankrijk na de bevrijding’.

Er wordt vaak gezegd dat Frankrijk ‘de oudste dochter van de Kerk’ is. Terug naar Clovis. Maar het is niet overbodig hier de leer van het Gallikanisme in herinnering te brengen. Die had tot doel de katholieke kerk op autonome wijze te organiseren ten opzichte van de paus.

Onafhankelijkheid

Filips de Schone was openlijk gekant tegen Paus Bonifatius VIII. Zijn advocaten waarschuwden hem tegen de misbruiken van de geestelijke rechtspraak en pleitten voor de onafhankelijkheid van de wereldlijke macht.

Op 18 november 1302 vaardigde de Paus de bul ‘Unam Santam’ uit. Daarin schreef hij: ‘Het is noodzakelijk te geloven dat ieder menselijk wezen onderworpen is aan de Romeinse paus. Wij verklaren en definiëren dit’. De koning reageerde krachtig door Guillaume de Nogaret te sturen die moest proberen de paus te ontvoeren.

De Franse Revolutie veroorzaakte een nieuw religieus schisma en leidde tot de ontkerstening. Een ontwikkeling die Eric Zemmour, ‘doordrenkt van het christendom’, traumatiseerde.

Leve de republiek

Hij houdt niet van de republiek. In feite wordt alles gezegd in deze zin die wordt uitgesproken in de vorm van een hartenkreet: ‘Leve de republiek! En bovenal, lang leve Frankrijk!’

Op 28 februari 1848 riep Lamartine de Tweede Republiek uit in het ‘Hotel de Ville’ in Parijs. Hij was openlijk voorstander van de afschaffing van de doodstraf en van de scheiding van kerk en staat. Alles wat Zemmour verafschuwt.

De Derde Republiek, die de republikeinse en seculiere school heeft ingesteld (met zijn twee figuren: Jules Ferry en Ferdinand Buisson, die 17 jaar lang aan het hoofd van het lager onderwijs stonden), is evenmin Eric Zemmour’s cup of tea.

Hij zou heel goed deze regels geschreven kunnen hebben, gepubliceerd in de conservatieve krant ‘L’Abbevilliers’. Dat op 1 december 1882, naar aanleiding van een demonstratie in een van de pas opgerichte middelbare meisjesscholen: ‘Ze bliezen La Marseillaise. Deze zuigelingen, op de knieën van de Republiek grootgebracht in de cultus van de nieuwe ideeën. Samengevat in de zin: God noch meester, beloven trotse echtgenotes aan de ongelukkige idioten die hen met hun vertrouwen zouden willen vereren. Wat een beloften in de affaires van deze ontluikende Louise Michel voor wie opstand al de heiligste der plichten is!’

Geest van de Verlichting

Frankrijk is ook en vooral de geest van de Verlichting, die de triomf van de rede over het obscurantisme heeft gewijd. De man van de Verlichting is allesbehalve een verbitterde conservatief. Eric Zemmour is in voortdurende tegenspraak met zichzelf. Het beste bewijs is dat hij niet graag herinnerd wordt aan de dingen die hij geschreven heeft.

Hij zegt dat hij de president zal zijn ‘van alle Fransen, ook die van het moslimgeloof’. Maar hoe kan men beweren de waarden van Frankrijk te verdedigen als men veroordeeld is wegens het aanwakkeren van rassenhaat?

Manipulatie van cijfers

Eric Zemmour manipuleert permanent cijfers. Volgens hem zal Frankrijk na de vijfjarige ambtstermijn van Emmanuel Macron twee miljoen extra immigranten tellen (400.000 per jaar). Laten we eens kijken naar de nettomigratie, d.w.z. het verschil tussen het aantal immigranten dat het land is binnengekomen en het aantal immigranten dat het land in de loop van het jaar heeft verlaten.

Volgens INSEE bedroeg dit migratiesaldo voor 2017, het laatst beschikbare jaar, 198.000, waarvan we de ongeveer 59.000 immigranten die elk jaar sterven, moeten aftrekken. Dit geeft ons een toename van 139.000 mensen over het jaar. Een cijfer dat bijna drie keer lager ligt dan de 400.000 immigranten die door Eric Zemmour zijn aangekondigd.

Het ministerie van Binnenlandse Zaken van zijn kant preciseert: ‘Uit een cohortonderzoek onder eerste aanvragers in 2015 blijkt dat 37% van de houders van een studentenvergunning een jaar later is vertrokken.’ Met zijn theorie van de ‘grote vervanging’, dist Eric Zemmour angst op en wil hij Frankrijk in zichzelf keren.

Door te verklaren dat ‘nulimmigratie voor mij een duidelijke doelstelling is’, gedraagt kandidaat Zemmour zich als een volmaakte demagoog. Omdat nulimmigratie nooit heeft bestaan: de geschiedenis van de mensheid is de geschiedenis van migraties.