Zet die ploat toch af

Je kan een plaat driehonderd keer op de radio draaien, als ze geen hit-potentieel heeft, wordt ze nooit een hit. We kennen ze ondertussen allemaal, de onheilspredikanten die – met de nogal dwaze Michel Houllebecq als boegbeeld – ons benauwd maken voor de veroveringspolitiek van ‘de’ islam. Een beperkt deel van het publiek (pakweg twaalf à vijftien procent) volgt hen al dertig jaar in hun constante bezweringsformules, maar die groep groeit niet echt. Ook niet in de rest van Europa waar de allochtokritische partijen afklokken op dat cijfer (zelfs de gevreesde Wilders raakt daar niet boven). Oostenrijk kan je een uitzondering noemen, maar dat land leeft in een bijzondere geografische situatie. Horst Seehofer heeft zich in Beieren ook niet bijzonder populair gemaakt door Oostenrijk te willen imiteren.

De muur van de angst

Vijftien procent, dat is de muur waar de angstige Don Quichotes tegenop boksen. Kijken we naar de recente verkiezingsuitslag bij ons: in 2006 (bij de overwinning van Patrick Janssens) werd beweerd dat ‘de’ Vlamingen hun laatste kans hadden gehad omdat de toestroom van migranten het demografisch evenwicht in ’t stad deed kantelen. Wat zien we nu, twaalf jaar later? De grootste partij blijft een Vlaamse partij, en zij kan een krappe meerderheid aanbieden met een Vlaams-nationale burgemeester. Zij blijkt bovendien bijzonder attractief te zijn voor goed geïntegreerde allochtonen die haar als forum gebruiken om te waarschuwen voor een knuffelpolitiek, anders dan de alibi ali’s die de islamofiele partijen aantrekken.

Als je het Blok van Dewinter bovendien bij N-VA telt, dan kom je in Antwerpen tot 47 procent zuiver Vlaams-nationale stemmen. De sp.a, geïnfiltreerd door de Grijze Wolven, verschrompelt overal. Behalve daar waar een islamitische burgemeester aantreedt die met een Vlaamse vrouw is gehuwd en zijn kinderen Vlaamse voornamen heeft gegeven (volgens de rechtse modefilosoof Eric Zemmour de lakmoesproef van geslaagde integratie). Of waar een socialistische burgemeester feitelijk het N-VA integratieprogramma in de praktijk brengt. Ook de naar islamofilie neigende CD&V doet het in de grote steden niet goed: in Gent moet hoofddoeken-adepte Mieke Van Hecke letterlijk als een dhimmi in de vrijzinnige Open Vld kruipen om een stem in het kapittel te krijgen; in Antwerpen houdt Kris Peeters amper de lippen boven water; terwijl Wouter Van Besien in zijn eigen partij zijn nek aan het breken is op zijn hoofddoekenpolitiek.

Het trauma van Resist

Slechts de PVDA spint een beetje garen bij de islamofilie, maar slechts omdat die gekoppeld is aan sociale demagogie, want die partij is de traumatische ervaring van haar coalitie met Abou Jahjah in Resist nog niet vergeten. Het was het begin van het einde van de harde stalinistische lijn en de aanzet tot haar vervelling in radicale sociaaldemocratische (maar niet langer communistische) richting. Geen enkele duidelijke islamopartij komt ondertussen ook maar lichtjes van de grond, zelfs Abou Jahjah kan het niet meer uitgelegd krijgen; en zelfs Bart Schols rolt de rode loper bij Canvas niet meer voor hem uit. In Brussel zien we hetzelfde beeld: de zo gevreesde partij Islam verliest al haar zetels, en slechts in Molenbeek zien we een opflakkering van het communale chauvinisme rond de familie Moureaux. Het valt nog te bekijken of dat tot een opstoot van salafisme zal leiden.

De hele redenering over ‘de’ islam als een wereldwijd complot stuikt daarmee in elkaar. Let wel: ik ontken nergens dat het mohammedanisme, zoals dat uitgebroed werd door ‘de’ profeet van Mekka, in zijn diepste kern een oorlogszuchtige politieke doctrine is; dat de huidige jihadisten in de Koran en de Hadith een constante inspiratie voor agressie en provocatie en tegen ernstige integratie kunnen vinden; en dat vele ‘brave’ moslims vanuit dat besef de salafisten zo niet steunen dan wel dulden. Maar primo: dit zet zich niet om in politieke organisatie, en alles wijst erop dat vele moslims (en allochtonen in het algemeen) in het stemhokje volgens klassieke  Vlaamse of Belgische breuklijnen stemmen.

Geen Protocollen van de Wijzen van Mekka

Maar secundo: deze ingebouwde hang naar verovering zet zich ook niet om in een grootscheeps politiek complot. Er wordt in dat verband vaak gewezen naar de poging van de Organisation of Islamic Conference in 1990 om in de VN de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) ondergeschikt te maken aan een toetsing door de Shariah. Maar men zegt er zelden bij dat nogal wat leden zich door die verklaring in het zak gezet voelden. En dat de OIC in 2008 zijn naam veranderde in Organisation of Islamic Cooperation, en sindsdien de UVRM als maatgevend accepteert zonder verwijzing naar de Cairo Declaration. Wie met de verklaring van 1990 blijft wuiven om zijn gelijk te bewijzen, valt daarmee in eenzelfde complottheorie als de aanhangers van de Protocollen van de Wijzen van Zion: ze verwarren een ingebouwde ideologische tendens met een georganiseerde politiek van Vijfde Colonne.

Wil dat zeggen dat we naïef moeten zijn? Uiteraard niet. Maar we moeten ook niet paranoia worden. Het mohammedanisme is een agressief systeem dat zichzelf volkomen onmachtig toont, ondanks de gigantische olievoorraad die Allah onder hun zandbak heeft gestopt. Zodat het moet terugvallen op de sukkelaars die in Europa aangespoeld komen omdat hun eigen koningen en sjeiks hen niet in hun weelde willen laten delen. Voor die mensen geldt de beroemde uitspraak van Abraham Lincoln: ‘You can fool all people some of the time; you can fool some people all of the time; but you can’t fool all people all of the time’. De recente verkiezingen wijzen eerder op een de-islamisering van ‘onze’ moslims op politiek vlak dan op een radicalisering of salafisering, alle verontrustende enquêtes ten spijt. Het lijkt op onze jaren vijftig, toen de pastoor vanop de kansel nog stemadvies gaf, maar de brave katholiek dit meer en meer naast zich neerlegde en zijn zin deed.

De Koran als tikkende tijdbom

Dat de problemen daarmee niet verdwijnen is evident, de Koran ligt daar inderdaad als een tikkende tijdbom, zoals de Hebreeuwse Bijbel dat doet voor de radicale zionisten. En de brave de-radicaliseerders waar onze overheid toch zo naar opkijkt, hebben vanuit hun geloofsbronnen geen poot om op te staan. Toch lijken zij in hun opzet te slagen: de islamitische massa’s keren zich bij ons af van hun opruiers. En in het Nabije Oosten zijn de agressoren al lang terug gevallen op waar zij zo goed in zijn: elkaar bekampen en uitmoorden. Vandaag ligt zelfs Erdogan overhoop met Saudi-Arabië, niet omdat hij zo gesteld is op zijn rechtstaat, maar waarschijnlijk omdat hij uit die richting geen centen meer krijgt. Ook de onuitputtelijke reserves van de Saudi’s raken immers uitgeput, mede door de onstuitbare demografische groei (van twee naar 35 miljoen mensen op een halve eeuw tijd); met een bevolking die geen arbeidsmoraal kent en slechts kan zeuren (opgehitst door de Moslimbroeders) over het onrecht dat haar wordt aangedaan, doordat zij niet genoeg krijgen; en waar ‘de’ profeet niet mee akkoord zou zijn gegaan.

Moeten we daarom rustig achterover leunen en aannemen dat de strijd gestreden is? Verre van, maar we moeten onze vijand beter definiëren. We mogen het mohammedanisme niet uit het oog verliezen, maar ons realiseren dat dit een verschijningsvorm is van een veel dieperliggende tendens, die van het victimisme: het medelijden hebben met de ‘slachtoffers’ zonder realistisch in te gaan op de vraag hoe eventuele echte slachtoffers echt duurzaam kunnen geholpen worden. Zijn bijvoorbeeld de aanwezige allochtonen in Antwerpen echt gediend van de Groen-obsessie van eindeloos bijbouwen van sociale woningen, zodat je er een allochtonenconcentratiestad van maakt? Is het echt in het voordeel van ‘Afrika’ als wij door laks gedrag de vluchtelingenstroom aanzuigen, en grote bedragen van hun middenklassers in de zakken van de mensensmokkelaars doen belanden, de enigen die voordeel halen uit de migratiecrisis? Enzovoort.

Geen salafisten in Honduras

Daarbij moeten we ook verder kijken dan onze neus lang is: niet alleen Europa zit inderdaad met een aanslepende vluchtelingencrisis, maar ook voor Midden- en Zuid-Amerika is dat het geval. In Venezuela of Honduras of Nicaragua zijn er bij mijn weten geen salafisten actief, en toch zie je daar een heuse volksverhuizing aan de gang die slechts met een muur enigszins in te dijken valt. Stokebrand daar is paus Franciscus, die onder de katholieken van dat continent een politiek van open grenzen propageert (nadat hij een goed deel van zijn katholieken is kwijtgeraakt aan de ‘evangelicals’), zonder ook maar de minste feitelijke oplossing aan te reiken voor al die ontwortelden. Zeuren over solidariteit is nog wat anders dan echte solidariteit.

Hier moeten we uiteraard de demagogie ontmaskeren. Dat doen we niet door alle moslims in dezelfde zak te steken en tot leden te maken van een wereldwijd complot. Dat doen we wel door slag om slinger met hen in debat te gaan en drie vragen te stellen: als hun islam zulk een goed systeem is, waarom komen ze dan naar hier? Als de ulama toch zo geloofwaardig is, hoe komt het dan dat de oliestaten nauwelijks vluchtelingen opvangen? Tenslotte de hamvraag: als hun profeet zo vredelievend was, hoe zijn zijn trouwe vrienden, de eerste vier kaliefen, dan in Damascus terecht gekomen? Die vragen stellen, is ze beantwoorden, maar we stellen ze amper, de enen uit schroom, de anderen uit haat. Beide emoties zijn volgens mij fout en voor een deel te wijten aan de ongenuanceerde klaagzangen van de Don Quichotes, die daarna versterkt worden door het postchristelijke schuldcomplex. Dààr moeten we mee afrekenen.