De zoon vormt nu de vader

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober haalde Marnick Packet 113 stemmen, zijn partij N-VA drie zetels op 23 in Zonnebeke. Daarmee trad de vader schuchter in de voetsporen van de zoon. ‘Mijn ouders waren niet actief in de politiek. Ik ben me vrij vroeg bewust geworden van de Franstalige onwil in de randgemeenten rond Brussel om zich in te schakelen, en op mijn 19e heb ik me aangesloten bij N-VA.’

Snelle leerling

Van dan af ging het snel. Hij richtte de plaatselijke jongerenafdeling op in Tervuren. ‘Mijn ouders komen allebei uit het Ieperse, zij verhuisden vlak voor mijn geboorte in Etterbeek naar Tervuren, omdat ze daar aan de slag konden; mijn familie woont nog in West-Vlaanderen’. Hij werkte als hoofdmonitor bij de speelpleinwerking, gaf les aan de karateclub, maar vooral: in Dilbeek werd hij in 2013 verkozen tot voorzitter van de N-VA-jongeren voor een driejaarlijks mandaat.

En daarna ? ‘Ik ben wel politiek actief gebleven, maar ik studeerde dan aan Howest in Kortrijk, en mijn studies gingen voor. Met toegepaste informatica en 3D-beeldvorming als voorbereiding, heb ik me bekwaamd in video’s, games, internet en virtual reality projecten. Maar ik nam wel deel aan het bestuur van Jong N-VA Westhoek. Opkomen voor de verkiezingen heb ik niet gedaan, ik ben pas in april-mei terug verhuisd naar Tervuren’.

Multimedia tot halfrond

Je studeerde af in de afdeling Digital Arts & Entertainment. Was jij dan mee verantwoordelijk voorde merkwaardige en ondoordachte affichecampagne die tot de regeringsbreuk heeft geleid?

(grijnst) ‘Nee nee, helemaal niet. Het is mijn job, ik ben begonnen bij het softwarebedrijf Dassault Systems 3DExcite in Vilvoorde, wij ontwikkelen vooral programma’s voor automerken.’

Dassault ? Grappig, dat je net Sander Loones opvolgt die – kortstondig met zijn 28 dagen, zij het beter dan Albert Goblet d’ Alviella in 1831 of minister van oorlog Jules Joseph d’Anethan die het in 1846 op die post negen dagen volhield – minister van landsverdediging werd toen Steven Vandeput koos voor het burgemeesterschap van Hasselt. Gelukkig moest hij niet meer kiezen tussen de Rafale en de F-35. Hij heeft er wel het militair defilé van 15 november en een paar bootreisjes aan overgehouden.

(vertrekt geen spier) ‘Sander had zware dossiers in het Europees Parlement, dat was wel even slikken. En blokken. Maar de machinerie draait vlot bij de partij, ik ben goed omringd, en ben erin geslaagd om zijn functies intact over te nemen. Ik zit dus in de commissie economische en muntzaken, en in de afvaardiging voor betrekkingen met de ASEAN. Als plaatsvervanger ga ik ook naar de commissies internationale handel (INTA) en burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken (LIBE). Ook de betrekkingen met India volg ik op.’

Zware kost, maar is dat zinvol om hier zes maanden weinig meer te kunnen doen dan afronden ? Voorzitter Tajani heeft laten acteren dat je vanaf 22 november volwaardig lid bent. Nieuwe rapporten worden niet meer aangepakt, het parlement zit al in verkiezingsmodus, en de Brexit verdringt – zeker binnen jouw conservatieve fractie ECR – de mogelijke impact op de debatten.

(kijkt ernstig) ‘Kijk, ik was verrast door de grondigheid waarmee hier discussies worden gevoerd. Dat was wennen, ik had nooit gedacht dat ik als derde opvolger op de Europese lijst in 2014 het tot in het halfrond zou schoppen. Maar ik heb niet geaarzeld om dit aanbod aan te nemen. Ik kom ook niet in een totaal onbekende wereld terecht. Bij de ECR zitten bekenden, die mij trouwens onmiddellijk als hun gelijke hebben opgevangen. Ik ben maar 28, de gemiddelde leeftijd in het EP is 55. Ik had heel wat mensen ontmoet in Cambridge, waar ook fractieleider Syed Kamall was.

Zelf heb ik me altijd ingezet om de internationale dimensie aan te houden. Dat is ook nodig voor N-VA, want buitenlandse verslaggevers baseren zich vaak uitsluitend op Franstalige bronnen, en die geven vaak een vertekend of eenzijdig beeld van de partij. Wij hebben sterke bondgenoten in heel Europa nodig. En een frisse kijk, die ik als jongere op een heel bevattelijke manier naar het parlement én de kiezer kan overbrengen.’

Europees én subsidiair

Nochtans willen jullie net niet weten van een sterk Europa, jullie hameren op ‘nationale’ (Belgische) soevereiniteit en identiteit. Er bestaat toch zo’n regel als subsidiariteit?

‘De grote partijen in het Europees Parlement centraliseren steeds meer de beslissingen en de macht. Daardoor krijgt de burger steeds minder democratische toegang tot het beleid. Steeds meer regels en belastingen moeten die oligarchie schragen. Kijk naar de Brexit. Naar de behandeling van de Midden-Europese landen. Kijk naar het financiële beleid. De Europese Centrale Bank blijft de rente laag houden, wij blijven maar meebetalen voor de schulden die passieve lidstaten maken. Het is de middenklasse die ervoor opdraait. Pas de subsidiariteit écht toe, verdedig de kleinere lidstaten, en hou Europa voor waar het nodig is.’

Je partijprogramma heb je duidelijk onder de knie. Wat is er toch mis met meer integratie, Erasmus, de euro, een gemeenschappelijk leger, afstemming van verkeersregels, economische regulering?

‘De Europese Unie moeit zich met alles en nog wat. Van de Belgische frieten tot hoe we de migranten moeten opnemen. Het groeit de mensen boven het hoofd. Toen ik campagne voerde in 2014, vroegen de mensen me voor welke lijst. Als ik de Europese lijst zei, dan klonk het maar al te vaak: ‘Europa interesseert mij niet’. Onterecht, bijna al onze wetten zijn door Europa uitgetekend. De EU beperkt zich daarom beter tot de beleidsdomeinen die een schaalvoordeel en een zichtbare meerwaarde bieden. Ik denk aan migratie, milieu, klimaat, buitengrensbescherming, ook de heffingen op de winsten van multinationals en vooral van de grote internetspelers, Google, Facebook, Apple, Microsoft, the dirty five. En je zegt Erasmus. Ik neem het niet dat in 2013 de Europese Commissie Zwitserse studenten uitsloot omdat een volksraadpleging inwijking aan banden legde. Dat moet elk land voor zichzelf uitmaken.’

Dat heb je al in een gesprek met Rechts Actueel aangekaart. In dat stuk wordt ook gefulmineerd – niet door jou – tegen Daniel Cohn-Bendit die lasterlijk ‘een groene pedofiel’ wordt genoemd (zijn provocaties zijn opgenomen in Der Grosse Bazar uit 1975; de klachten in Das Da stammen van Bettina Röhl, dochter van RAF-lid Ulrike Meinhof), en tegen zijn alliantie met de toenmalige N-VA die dan nog in dezelfde fractie zat met Groen. Je wou evenmin iets weten van verzet tegen GAS-boetes.

‘Natuurlijk niet. Burgers hebben rechten maar ook plichten. Ik zei toen: ‘Het links-progressief establishment heeft minachting voor alle redenen waarom mensen gehecht zijn aan hun thuisomgeving – door individualisering neemt het gevoel van zorg voor die omgeving af’. Het verantwoordelijkheidsgevoel en de solidariteit verdwijnt. Dat gaat van sluikstorten tot nachtlawaai, gemeenten moéten daar tegen ingaan. Boetes zijn dan vanzelfsprekend.’

Vuurdoop

Of hij dat gezagstrekje heeft van zijn vader, een legerofficier op rust, is niet ondenkbaar. De vader is wel naar zijn heimat teruggekeerd in 2010. Treedt in de politieke voetsporen van zijn zoon. Of Ralph zelf opkomt bij de Europese verkiezingen in mei is nog een vraagteken. ‘Er is nog niets over de lijstvorming gezegd.’ Zijn eerste bezoek aan Straatsburg blijft hem wel bij. Moordpartij door een jihadist op de kerstmarkt, intussen vijf doden en nog negen gewonden.

‘Net aan ontsnapt. Wij waren iets gaan eten buiten de binnenstad, ons hotel lag daar ook. Dan gebeurt zoiets vreselijks. Nare ervaring.’ (Grimlacht even) ‘De partij was gesplitst. Anneleen Van Bossuyt zat vast in het parlement. En Mark Demesmaeker was nog in vergadering, moest ook tot tweeën binnenblijven. Maar blijkbaar is wel alle drank soldaat gemaakt in die sperperiode.’

Dus toch een droge ervaring.