‘Prinses Delphine van Saksen-Coburg werd zaterdag samen met haar echtgenoot Jim O’Hare gespot in de backstage op de Schorre in Boom. Ze had al veel over het festival gehoord en toonde zich erg onder de indruk’, lees ik in het Nieuwsblad. Delphine is niet de eerste royal die het dj-festival in Boom met een bezoek vereert. In 2017 werden ook Filip en Mathilde er gesignaleerd, naast zowat de voltallige Michel-regering.

Politici en royals hebben nu eenmaal een fijne neus voor goed geregisseerde oefeningen in domheid. Is het voetbal besmet door hooliganisme en bananen op het veld, in de Schorre heerst er alleen uitzinnige blijheid: allen daarheen. In 2013 trakteerde de tabaksgigant Japan Tobacco International een rist politici, waaronder Kristof Calvo en Zuhal Demir, op gratis inkomkaarten. Van groenen tot Vlaams-nationalisten, broederlijk/zusterlijk verenigd in de dance-euforie. Oeps.

Jetset

Ook Kristof Calvo was al op Tomorrowland, dankzij de tabakslobby

Dat de Coburgs zich graag profileren op plekken waar hun onderdanen zich van hun vrolijkste en onbenulligste kant laten zien, is begrijpelijk. Heel het koningshuis is een podium, bevolkt door aristocratische plaatjesdraaiers die ons wijsmaken dat ze de ruggengraat van de democratie en de rechtstaat vormen. Politici moeten echter opletten als ze in deze hoogmis van de verdwazing hun opwachting maken.

Want dat is Tomorrowland, het goudhaantje van de gebroeders Manu en Michiel Beers, die vorig jaar nog 1,8 miljoen euro belastinggeld van de Vlaamse regering cadeau kregen. Alles is er duur, om te beginnen de tickets, maar dat heeft een omgekeerd effect want na nog geen uur is de onlineverkoop voor een weekend ten einde. Het is dan ook geen rendez-vous plek voor muziekfreaks zoals het modale popfestival. Neen, het festival is een jetsetgebeuren voor rijkeluiskinderen die probleemloos van de andere kant van de wereld komen aangevlogen, en uiteraard met gemak ook een paar duizend euro daarvoor kunnen ophoesten. De Vlamingen staan in de rij en willen hun bloot achterwerk laten zien om er bij te kunnen horen.

Alle wegen leiden dus naar Tomorrowland. Het festival is een paar weekends per jaar een model van het kosmopolitische, multiculturele België zoals de linksdraaiende upperclass denkt dat het bestaat. Dat het festival met zijn bezoekers tot uit Korea, soms aangevlogen in privé jets, een voetafdruk heeft om U tegen te zeggen, is even naast de kwestie.

Escapisme

Dàt is de echte reden waarom het politieke establishment en de Lakense clan er zo op geilen: het decibel-bombardement heeft een hypnotisch effect en zet de frontale hersenlobben, verantwoordelijk voor rationeel denken, even on hold. Duizenden opgezweepte jonkies die allemaal uit de bol gaan, al dan niet dankzij de drugs die op het festival ruim gedistribueerd worden, dat is gewoon een droom voor al wie een afkeer heeft van teveel kritische massa.

Verzuring, mestkevers, vervreemding, ongenoegen, het bestaat allemaal niet in dit euforische Walhalla met zijn bordhouten flashy decor en zijn lichtshow die door een bataljon dieselgeneratoren wordt in gang gehouden.

Lawaai-overlast? Verkeersinfarct rond De Schorre? Er zijn nu eenmaal altijd Vlamingen die contrarie moeten zijn en hun nachtrust opeisen in plaats van thuis mee te huppelen op de boembas die tot 20 km ver de ramen doet trillen. Het natuurgebied De Schorre is in die periode niet toegankelijk voor normale bezoekers, en wat het decibel-bombardement voor de lokale fauna betekent, ik zie daar nooit studies over. Ook tabaklobbyist Kristof Calvo wil er zich niet mee moeien.

Elk jaar probeert de wijkraad van De Schorre in Boom dat overlastprobleem aan te kaarten, maar hun acties blijven in de media onderbelicht, ze worden als zeurpieten en pretbedervers beschouwd. Elk jaar ook organiseert Tomorrowland een kijkdag voor de omwonenden, die het terrein als grazende schapen dan eens mogen besnuffelen: dat komt wél uitvoerig in de pers. De camera’s van de Vlaamse zenders zijn er aanwezig, alleen enthousiaste omwonenden komen voor de micro, de PR-afdeling van het festival weet van wanten.

Ok boomer, I rest my case, er moet iemand de achterkant van de façade besnuffelen. Als vliegen op een stront voelen demagogen zich aangetrokken tot verbindingsrijke spektakels met veel lawaai. Zoals ik weinig opheb met Zangfeesten allerhande, ruikt ook dit dance-festival naar escapisme, afstomping en massahysterie, met dat verschil dat men er veel dieper voor in de buidel moet tasten. Grote menigtes die zich verbonden voelen in een goed geregisseerd mega-evenement, daarvan wisten Hitler en Goebbels al de impact naar waarde te schatten. Oeps, de wet van Godwin doemt op, tijd om deze oefening in pretbederf af te blazen.

Daarvan gesproken, toch nog een filmtip: Una giornata particolare (Ettore Scola, 1977)