Als we ISLAM verbieden, waarom dan niet Vlaams Belang?

N-VA-fractievoorzitter Peter De Roover zet door met zijn geplande wetsvoorstel om de partij ISLAM te verbieden.

Recentelijk kondigden Franstalige partijen hun sympathie hiervoor aan, gedreven door de schandalige bedreiging die een ISLAM-mandataris aan het adres van een MR-collega zou hebben geponeerd dat hij haar zou ‘slachten’ en ‘stenigen’. Ofschoon zulke achterlijke uitlatingen vanzelfsprekend op persoonlijke basis vervolgd moeten worden, vormen verboden op partijen een onverdraagbare inbreuk op de fundamenten van onze samenleving. Bovendien leiden ze onmiddellijk tot verdere moeilijkheden, zoals ook hier blijkt: wat te doen met Vlaams Belang, bijvoorbeeld?

De voornoemde Franstalige partijen zouden immers graag ook die extreemrechtse partij in het voorgestelde verbod omvatten, maar daar weigert de N-VA achter te staan. Beaamt het Belang dan wel standpunten die ‘een politiek project kunnen zijn in een democratie’, om het met De Roovers bewoordingen uit te drukken?

Tolerantie voor het verwerpelijke

Het spreekt voor zich dat het politieke programma van ISLAM verwerpelijk is en onverenigbaar met onze maatschappelijke configuratie en basiswaarden. Hun aangekondigde einddoel, de creatie van een ‘islamitische staat’ in België gebaseerd op de Sharia, is uiteraard onaanvaardbaar. Niet zozeer omdat de islam of de Sharia ‘slecht’ zijn – als gelovige moslim probeer ik me daar zoveel mogelijk aan te houden – maar omdat het overduidelijk afbreuk doet aan de persoonlijke vrijheid en de neutraliteit van de staat het aan niet-moslims te willen opleggen. Ons land is een seculiere, westerse liberale rechtsstaat, en ik hoop van harte dat het dat blijft.

Een verwerpelijk gedachtegoed belichamen kan echter geen voorwaarde zijn voor het beperken van de vrijheid van meningsuiting – een maatregel die De Roover voordien had voorgesteld – of politieke participatie. Immers, dit geeft de overheid, en daarmee de coalitie die toevallig aan de macht is, gevaarlijk veel macht – het is daarom ook vreemd dat een partij die zich als ‘conservatief’ profileert en beweert zich te inspireren op Burke hierachter zou staan. Politieke ideeën verbieden komt op hetzelfde neer, of het nu in een repressieve dictatuur of een liberale democratie wordt gedaan. En wie beslist wanneer een politieke ideologie verwerpelijk genoeg is om haar te verbieden? Die afweging is steeds fundamenteel subjectief, of ze nu spontaan gemaakt wordt door politici, of door rechters na exhaustieve consultatie van legale documenten. Het verbieden van ideeën vormt overigens meestal een waar godsgeschenk voor hun aanhangers: ze kunnen zich dan als slachtoffers opstellen en genieten meer legitimiteit in de ogen van hun publiek – men ziet dit bijvoorbeeld ook bij Holocaustontkenning.

Bovendien is er de vraag of er ruimte moet zijn, zelfs al is deze louter theoretisch, voor een verandering  van het samenlevingsmodel van onze maatschappij. Dat is immers het hele idee achter de wijzigbaarheid van de Grondwet: via een verpletterende, bijna onbereikbare 2/3-meerderheid worden het type samenleving en de fundamentele grenzen van de staatsmacht vastgelegd, waardoor ze een hoge mate van permanentie kennen. Aldus worden de fundamentele principes van de maatschappij gevrijwaard van eventuele  beschadiging door de wispelturigheid van de democratie en de toevallige opwellingen van de volkswil. De soevereiniteit van het volk vereist echter dat er steeds de mogelijkheid bestaat dat ook dat bredere, fundamentele kader gewijzigd wordt.

En Vlaams Belang?

De Roovers voorstel is ook problematisch vanwege de conclusie die er op zeer logische wijze uit volgt: waarom niet Vlaams Belang? De extreemrechtse partij beaamt immers heel wat standpunten die niet alleen onverenigbaar zijn met onze waarden, maar met de Grondwet en allerhande verdragen die we getekend hebben. Een van de meest aanstootgevende daarvan, is het semi-officieuze standpunt dat Vlaamse moslims die geen document wensen te ondertekenen waarin ze de islam afzweren, gedeporteerd moeten worden. Sinds de veroordeling van het Blok voor racisme zijn ze voorzichtiger in het verwoorden van dergelijke voorstellen – men herinnere zich dat het 70-puntenplan besluit met een sectie getiteld ‘De Terugkeer Organiseren’ waarin heel duidelijk wordt uitgelegd hoe de ‘vreemdelingen’, ook van de tweede en derde generatie, systematisch uit het land gezet zouden worden. Prominente VB’ers zoals Filip Dewinter en Sam van Rooy hebben echter reeds meermaals in het openbaar te kennen gegeven dat ze nog steeds vasthouden aan het deportatieplan. En in de beginselverklaring van Vlaams Belang lezen we ook dat er voor vreemdelingen die zich ‘niet aanpassen aan onze cultuur’ een ‘terugkeerpolitiek moet worden ontwikkeld’. Het gaat hier om een groep Belgische staatsburgers die op basis van geloof en afkomst anders wordt behandeld en haar fundamentele grondrechten verliezen. Is dit wel een politiek project dat gerealiseerd moet kunnen worden in een democratie?

De dubbele maat waar de N-VA hier blijk van geeft, is iets waar ze vaker voor bekritiseerd werd. Op de een of andere manier blijven Vlaamse moslims toch altijd een aparte groep voor hen; vreemdelingen in hun eigen land. Dit is recentelijk gebleken in hun veel mildere behandeling van de ‘vrouwonvriendelijke’ taal die tijdens een recente misviering op de VRT werd gebruikt – plots sprak men niet van ‘onze normen en waarden’ of  de ‘Vlaamse identiteit’ – en dat blijkt hier opnieuw. ‘Onze’ extremisten, zoals het Vlaams Belang, moeten anders behandeld worden dan die van ‘hen’.

Ofwel verbiedt men alle ideeën die onverenigbaar zijn met onze samenleving, ofwel niet. Persoonlijk zou ik het een ereteken van onze maatschappij achten als we dat niét deden.