Alweer een akte van geloof gevraagd

Het woordgebruik van de Amerikaanse regering over hun credible information and intelligence wat de vertragingsmaneuvers aangaat, en een poging tot schoonmaken door de Russen en Syriërs van de plek van de hypothetische gasaanval (ook voor die beschuldiging hadden ze ‘geloofwaardige informatie’, afkomstig toen van de Witte Helmen, een omstreden groepering, om ook eens een journalistieke term te gebruiken) …dat woordgebruik krijgt stilaan theologische trekjes.

De regering vraagt dat het Amerikaanse publiek, en de rest van de wereld, een soort akte van geloof opzegt betreffende een veronderstelling over een veronderstelling. Een tweede macht dus, terwijl ik betwijfel (on credible grounds, geloof me!) of Trump de kwadraten van één tot twaalf uit het hoofd kan opzeggen.

Niettemin heeft Donald gelijk dat hij zijn boodschap in die vorm brengt (via zijn woordvoerster Heather Nauert) want eerder lukte het telkens al om de Amerikanen met dat soort informatie voor de gek te houden en ze te doen jaknikken.
Denken we maar aan de weapons of mass destruction die  Colin Powell – het eerloze schandknaapje van George Dubya Bush – aannemelijk wist te maken door een flaconnetje te laten zien dat hij tussen zijn duim en wijsvinger hield. En daarvoor hadden we papa Bush al gehad, met zijn couveuses. Dat was eigenlijk nog mooier.

Als een Amerikaanse president, generaal of diplomaat iets vertelt, dan kun je hem maar beter geloven, want geloven of niet: raketten komen er toch.