Majesteitsschennis
Een open brief aan de mensen die gedurig open brieven schrijven. Schrijven is goed, maar eens iets lezen kan ook geen kwaad.
Marc Vanfraechem
Nantes 2020
Het verschil tussen Parijs en Nantes is groot. In de berichtgeving alvast. Er valt ook weinig te ontkennen of te verzwijgen…
Fillon moest hangen
Overhaasting bij het parket, dat zegt vriend en vijand, maar was er ook inmenging van de uitvoerende macht in de rechtsgang?
Geen Engelse leenwoorden in het Frans!
Een boekrecensie kan ook heel levendig zijn, dat bewijst deze kwade kerel van ‘La Gazette de France’. Wij vinden hem vooral grappig.
Waarom altijd die slangen?
‘Je ne suis pas assez chrétien’, zegt Stendhal. Hier verklaart hij waarom de slang in alle religies optreedt.
Iconoclasten aan het werk
Wie standbeelden wil bekladden of verwijderen, moet de geschiedenis in haar complexiteit kennen, zegt historica Mona Ozouf
Het Biechtgeheim
Boeken aanraden kán werken, maar boeken afraden is een veel slimmere techniek als je wil dat ze gelezen worden
Over papiersnippers en toeristen
Pakjesdiensten en verpakkingsmaterialen, toerisme, nadelen van het buitenleven: ze komen bij Stendhal aan bod in een paar luttele alinea’s
‘Islamoracaille’ is een nieuwe geuzennaam
De journalist Éric Zemmour heeft de kwalijke gewoonte de dingen bij hun naam te noemen. Journalistiek is dat vanzelfsprekend onaanvaardbaar.
Stendhal over cholera en griep
Een merkwaardig standpunt van Stendhal, allerminst een reactionair, over persvrijheid. Beter censuur dan paniekzaaierij vindt hij.
De Röstigraben
Tussen Zwitserland en België kun je wel opvallende gelijkenissen vinden, maar toch ook één groot verschil.
Vroeger kon men brieven schrijven
Kinderen die thuis moeten studeren, hoe pak je dat aan? Joseph de Maistre brengt raad. En quarantaine komt ook aan bod in zijn brief (1806).
Het Rad van Fortuin
In de zesde eeuw schreef Boëthius, in de cel waar hij wachtte op de voltrekking van zijn doodvonnis, een boek dat nog altijd gelezen wordt.
Cholera in Parijs, 1832
Heine publiceert een dagboek van de choleratijd, en laat zien wat een epidemie met de beschaving kan doen. De tekst nu in één stuk.
Cholera in Parijs, deel IV
Heine begeleidt de kist van een vriend naar Père Lachaise. Hij weent om het zieke Parijs.
Cholera in Parijs, deel III
Heine prijst de dagbladpers voor haar kalmerende rol in deze crisis, en looft ook de wereldlijke en kerkelijke hoogwaardigheidbekleders.
Cholera in Parijs, deel II
Bij een epidemie duiken ook altijd valse geruchten op, en in het Parijs van 1830 leidden die tot lynchpartijen. Heinrich Heine stond erbij.
Cholera in Parijs, deel I
In 1832 woedde de cholera in Parijs en Heinrich Heine deed daar verslag van voor de Augsburger Allgemeine Zeitung. Dit is deel één van vier.
De laksheid van politici
Voor wie zal Frankrijk kiezen? Voor Michel Houellebecq of voor Marine Le Pen? De advocaat Richard Malka denkt voor deze laatste.
Heeft de zaak Mila links een geweten geschopt?
De linkse advocaat Richard Malka ziet in ‘de zaak Mila’ (het weinige dat u daar bij ons over leest is naast de kwestie) toch één lichtpuntje
Charlie Hebdo, vijf jaar later. Is het afgelopen met de vrije meningsuiting?
In naam van de vrije meningsuiting een debat over de vrije meningsuiting verbieden? Dat is wat FGTB-studenten en feministes graag willen.
Een Franse minister die een flater slaat
De minister zei dat ze blasfemie een misdrijf vindt, en dat er meer censuur moet komen. In Frankrijk lacht men daar niet mee.
Hoe kun je een brief besluiten?
Nu men mails schrijft in plaats van brieven kan men misschien een voorbeeld nemen aan de stijl van Joseph de Maistre.
Jihadisten zijn geen rechtsonderhorigen als anderen
Moeten wij IS-terroristen terugnemen? Nee, zegt deze Franse advocaat, we horen niet tussen te komen in de rechtsgang van een andere natie.
Een fiere Québecois
Charles Michel Engels horen praten vraagt wat van een mens. Goed, maar de man is Franstalig en hij is niet alleen, zegt Mathieu Bock-Côté.
In Frankrijk is het nog veel erger
Het recept van de Vlaamse ‘pedagogisten’ zou bij Éric Zemmour geen genade vinden.
Wat men niét zag in 1989
Wat Parijse en New Yorkse redacties dachten in 1989, was al even correct als wat ze later over de Arabische Lente dachten.
Alain de Benoist: ‘Vele debatten zijn eindeloos en vruchteloos’
Het liberalisme gaat uit van een verkeerd mensbeeld, en Alain de Benoist wil er een ander. De woordelijke weergave van een gesprek.
