De verlichte discriminatie van Groen Gent
Groen Gent wil de keuze tussen sollicitanten laten afhangen van de groep waartoe ze behoren: positieve actie of geestelijke myopie?
Groen Gent wil de keuze tussen sollicitanten laten afhangen van de groep waartoe ze behoren: positieve actie of geestelijke myopie?
De verlichte filosofen legden de basis voor de moderniteit, maar nooit konden ze zich de wereld waarin we vandaag leven voorstellen.
De elite ziet te weinig dat succes óók komt door toeval, geluk en aanleg.
Jongerenafdelingen van N-VA deelden condooms uit om jongeren te beschermen tegen de ongevraagde problemen van Vivaldi ofte paarsgroen+.
Kunst moet de mensheid tegen het licht houden van het morele oordeel en de fragiliteit van de menselijke situatie bestuderen.
De moderne mens worstelt met een ondankbaarheidsprobleem en een alles-komt-mij-toe-virus dat bijzonder besmettelijk is.
In de regeringsvorming bevinden we ons voorbij de blessuretijd. Calvo (Groen) mag van de reservebank. Scoren of verkiezingen?
Naar aanleiding van de Nederlandse vertaling van “Op weg naar het imperium” gingen we in gesprek met auteur en historicus David Engels.
De PS lijkt nu aan te sturen op een herziening van de BFW. Geld blijft nog altijd het beste strijkijzer om alle plooien glad te strijken.
Gestript tot de essentie van het mens-zijn wacht de confrontatie met jezelf. Hoe kunnen we zin geven aan het zinloze quarantainebestaan?
De identiteitspolitiek van links vervalt net zo goed in rassendenken. Het is het spiegelbeeld van de onderdrukking waar ze tegen strijdt.
Een open brief aan Tom Lanoye die mijn pleidooi voor een inclusieve Vlaamse identiteit zielig noemt. Burgerschap krijgt vorm in de natie.
Zorg moet worden verdeeld, wil ze geen onrecht worden. De noodzaak en het onrecht van de kwantificering gaan dus samen.
Corona blaast de mistbanken van het stadsbestuur omver. Wat is er toch gebeurd met de volksverheffing van de zelfverklaarde progressieven? Hoe is het zover kunnen komen dat progressieven de repressiekaart moeten trekken?
Wilmès mist de gravitas om te verbinden. Maar hoe verbind je twee verschillende democratieën, naties, culturen, talen… in één land?
Kunstenaars zijn eigenzinnig, compromisloos en doen geen toegevingen. Verdient België dan wél de middelmatigheid?
Laat Covid-19 het glijmiddel zijn voor een heropwaardering van de ondergewaardeerde beroepen. Woorden wekken, voorbeelden strekken.
Onze hele maatschappij is gekeerd richting huren. Vooral Generatie Z stapt hierin mee. Maar welke macht hebben streamingplatformen over ons?
Er komt een moment dat niemand zijn buurman nog vertrouwt. De helpende hand als potentieel moordende hand. Collectieve veerkracht is nodig.
Een democratisch gelegitimeerde noodregering was in de maak. Toen bezweek Magnette en pleegde Bouchez een hold-up op de Vlamingen.
Trump wil dat nieuwe federale gebouwen gebouwd worden volgens het neoclassicisme dat ‘de idealen van de founding fathers het best belichaamt’.
Harari waarschuwt voor het uiteenvallen van alle zingevingsstructuren, maar ziet ze als enige morele optie. Ziedaar de Harari-paradox.
Gaan we onder het mom van zelfbeschikking mensen bevestigen in hun gevoel dat ze overbodig zijn? Levensmoeheid is een gemeenschapsprobleem.
De wijze waarop we in de samenleving omgaan met leven en dood vergt grondige bezinning. In gesprek over abortus en euthanasie met Willem Lemmens.
De revolutie van de stijgende verwachtingen werd niet ingelost. 2019 was het jaar van de woede. Wordt 2020 het jaar van de revolutie?
De opiniestukjes zijn aardig, maar niet uitdagend. Het is een minder gestoffeerde versie van de ‘kunst van het gelijk krijgen’ van Schopenhauer. Het is geenszins vernieuwend, maar een aanrader voor de leek.
Wie de minderheidsregering wil gebruiken om de abortustermijn ter verlengen naar 24 weken, verwart de samenleving met een eigen ethisch project.
Alles bij elkaar genomen is sterven een moreel schandaal, een aberratie. En toch houd ik de dood altijd nabij, ze is mijn liefste vijand
Zal de taalgrens na een cultuurgrens, staatsgrens, zorggrens en pendelgrens ook een justitiegrens worden?
Dertig jaar na publicatie blijft ‘De ogen van de panda’ het lezen waard, zelfs wanneer het deels achterhaald is. Mathieu Cockhuyt herleest.