Bart De Wever maakt zich op voor 2024

De voorbereiding van de zevende staatshervorming in 2024 staat op de agenda van de Vivaldicoalitie, en daarbij zijn de twee belangrijkste partijen van Vlaanderen uitgesloten, Vlaams Belang en N-VA die in de laatste peiling van Le Soir respectievelijk 26,1% en 21,8% van de kiesintenties toebedeeld kregen.
Als die resultaten bevestigd worden bij de verkiezingen van 2024 – en zal Vivaldi het tot zo lang uitzingen? – dan hebben die twee partijen samen een absolute zetelmeerderheid in het Vlaams Parlement, en zijn ze dus in staat om hun separatistische plan uit te voeren en unilateraal de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen.

Behalve dan dat Bart De Wever helemaal geen alliantie met het Vlaams Belang wil, een partij die volgens zijn uitspraak van 3 juli bij de VRT helemaal niet van plan is binnen het legalisme te blijven en een scheiding op zijn Catalaans wil, scheiding die de federale regering waarschijnlijk zou annuleren.
Wat Bart De Wever van zijn kant wil is een ‘ordelijke opdeling’, zoals hij die op een haar na was overeengekomen met de PS in 2020, totdat een partij, de zevende van het land, de kans schoon zag om de post van eerste minister op te eisen en een Vivaldiregering op poten te zetten, tegen Vlaanderen.

En dan kom je weer bij de PS terecht, want wie binnen het legalisme wil blijven, en van Vlaamse kant het land ooit weer bestuurbaar wil maken via een akkoord, die moet een akkoord afsluiten met links in Wallonië. Zij zijn de enigen die in Wallonië er profijt bij kunnen hebben in het parlement.
We weten dat het confederalisme zoals Bart De Wever dat voorstaat er een is met twee staten: Vlaanderen en Wallonië, die samen Brussel beheren voor wat de ‘persoonsgebonden materies’ aangaat. Elke Brusselaar zou, onafhankelijk van zijn taal of achtergrond, een keuze moeten maken tussen het Vlaams en het Waalse pakket voor wat betreft personenbelasting, sociale zekerheid en steunmaatregelen, jeugdbescherming, immigratie en integratie.

Maar tussen lepel en mond valt er vaak pap op de grond.

Terwijl het Waalse Gewest in een abyssale budgettaire situatie zit, om het adjectief van de Waalse minister-president zelf te gebruiken, en de financiële transfers vanuit Vlaanderen (minimaal zowat 7,5 miljard per jaar!) geleidelijk zullen uitdoven, kan men zich makkelijk voorstellen in wat voor put een Waalse bevolking zou vallen mocht zijzelf verplicht zijn in te staan voor de gezondheidzorg. Is PS-voorzitter Paul Magnette dan bereid om datgene te verpatsen dat volgens hem het cement van België vormt?
Hoever is Paul Magnette wel gegaan in de onderhandeling met Bart De Wever? We stonden op een zucht van een akkoord, brengt hij in herinnering.

Vandaag spreekt hij zich duidelijk uit voor een België met vier Gewesten, daarbij uit het oog verliezend dat Vlaanderen altijd een diepe afkeer heeft gehad voor het concept «Bruxelles, Région à part entière», Brussel als volwaardig Gewest. En hij vergeet ook dat Vlaanderen nooit zal afstappen van het begrip ‘Gemeenschap’, waardoor het in staat is zijn Brusselse minderheid van wieg tot graf te steunen, via de ‘persoonsgebonden materies’.
Zoals we zien, blijven de standpunten sterk tegen elkaar afsteken.

We merken op dat Bart De Wever de PS de hand wel reikt, maar tegelijk ook knipoogt naar de CD&V, het reservewiel van Vivaldi.

Wanhopige stemmen bij de CD&V

Vandaag meet men nog een kleine 10% van stemintenties toe aan de partij van Joachim Coens die een zware prijs lijkt te betalen voor haar regeringsdeelname. Het interview van Eric Van Rompuy in Le Soir lijkt sterk op een noodkreet.

Joachim Coens looft nu het Zwitserse systeem, ook daar wezen we al op, en wil het zwaartepunt van de beleidsbeslissingen verschuiven in de richting van de gemeenten. België van onderop weer opbouwen noemt hij dat.
Confederalisme met twee, België met zijn vieren, het Zwitserland van het Noorden …de leefbaarheid van België verzekeren doet sterk denken aan de kwadratuur van de cirkel.

Om nu terug te komen op de N-VA-voorzitter: zijn vergelijking met wat er in Spanje gebeurt lijkt ons ongeschikt.
Catalonië beslaat maar een vijftiende deel van het Spaanse grondgebied. Madrid en de regering daar kunnen dus makkelijk de touwtjes in handen houden.
Als Vlaanderen zich afscheidt stort heel de Belgische constructie ineen. Brussel en de federale regering zouden dan niets meer vertegenwoordigen, en dus nog minder zich kunnen verzetten. De EU van haar kant zou van de Belgische echtscheiding alleen akte kunnen nemen.

Bart De Wever spreekt van ‘legalisme’. Als morgen zijn partij en het Vlaams Belang samen de absolute meerderheid halen in het Vlaams Parlement, dan zouden zij ongelijk hebben geen gebruik te maken van deze democratische bekrachtiging om hun gemeenschappelijke doelstelling vorm te geven: van de Vlaamse Natie een soevereine Staat maken!