Cafépraat, het succes van N-VA

Heel af en toe leg ik mijn oor te luister bij vrienden en kennissen. Zij weten dat ik gepassioneerd ben door politiek en dus loert de politieke actualiteit in onze gesprekken altijd om de hoek. Zulke gesprekken zijn altijd waardevol. Ze leren mij meer dan al wat er in de pers verschijnt en/of wat academici zeggen, schrijven of tweeten. De pers zit vast in een pensée unique, de academici in de theorie. Maar de mensen op café, die staan met beide voeten in de praktijk. En theorie en praktijk durven al eens (vaak) te botsen.

Theo Francken

Maar even terug naar afgelopen weekend. Het duurde niet lang of de Soedankwestie kwam ter sprake. Het langverwachte rapport stelt dat de getuigenissen die Koert Debeuf van het Tahrir-instituut had verzameld niet betrouwbaar zijn en acht de beweerde folteringen dus niet bewezen. Een overwinning voor de N-VA in het algemeen en voor Theo Francken in het bijzonder. Te meer omdat hij de voorbije weken toch heel wat over zich heen heeft gekregen. Denken maar aan de PS bij monde van Ahmed Laaouej (‘Hij heeft het bloed van de gefolterde mensen aan zijn handen’) en ook sp.a en Groen waren niet mild. Maar dat is oppositie. Veel erger was het optreden van CD&V. Wouter Beke zette de deur op een kier voor het ontslag van Francken en zowel Eric Van Rompuy als Nahima Lanjri mochten een trap uitdelen. Of neem CD&V-EU-Parlementslid Ivo Belet: ‘Francken had zelf ontslag moeten nemen.’ Als interne oppositie binnen de regering kon dit tellen. Dus, buiten hier en daar wat gemor in het café, waren de meesten het erover eens, Francken tegen de rest: 1-0.

Maar, en nu komt het interessante deel, een aantal opperden dat het wel leek alsof verenigd links spijt had dat er geen gruwelijke folterdaden naar boven waren gekomen. Dat de haat naar de Vlaams-nationalisten toe zo groot is, dat menslievend links haast ‘gewild’ had dat er mensen gefolterd waren. Een soort van ‘noodzakelijke slachtoffers’ (collateral damage) in de strijd tegen N-VA en Francken. Dit is (hopelijk) niet het geval, maar de perceptie is er alleszins.

Jan Jambon

Niet alleen terugkijkend, maar ook vooruitkijkend, kan ik al ongeveer voorspellen waar de gesprekken volgend weekend over zullen gaan. Namelijk over Jan Jambon, advocaten en procedurefouten.

Met ook hier in feite hetzelfde verhaal. Het lijkt wel of verenigd links en een heleboel academici omwille van hun afgrijzen voor alles wat met N-VA te maken heeft, het bijna zouden toejuichen dat een terrorist omwille van procedurefouten zou vrijkomen. En dat alleen maar omdat vicepremier en minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken Jan Jambon een moreel standpunt heeft ingenomen over de maatschappelijke rol van een advocaat.

Juristen en academici zullen voluit de kaart trekken van de stelling dat de wetgeving dit voorziet en dat Sven Mary gewoon zijn job doet. Politieke tegenstanders van Jambon zullen dit beamen.

Maar dan heb je weer die mensen op café. Als ik aan tien van hen volgend weekend de vraag stel of 1) een terrorist mag vrijkomen omwille van een procedurefout en 2) het moreel aanvaardbaar is dat een advocaat – ondanks het feit dat de wet hem deze mogelijkheid geeft – een procedurefout pleit, denk ik dat ik het antwoord al weet.

Cafépraat?

En dat is de bezorgdheid die Jan Jambon heeft willen ventileren. Net zoals Theo Francken met zijn migratiebeleid een antwoord biedt aan vele ongeruste burgers. En dan mag je nog zoveel academici hebben die met wetenschappelijke resultaten jongleren en journalisten die hier omwille van de pensée unique kranten over vol schrijven, één stem lees je weinig of niet. Eén stem hoor je weinig of niet bij Terzake en bij De Afspraak. En dat is die van de ‘gewone’ burger. De burger die ziet en ervaart dat links en academici ervoor pleiten om migranten die hier niet willen zijn en geen asiel willen aanvragen, toch met open armen worden ontvangen. En die er schijnbaar geen problemen mee hebben om een terrorist zomaar terug vrij op straat te zetten omwille van een overtreding van de taalwetgeving. Voor de stem van de ‘gewone’ burger moet je af en toe op café gaan. Of luisteren naar onder andere Jan Jambon, Theo Francken en Bart De Wever, kortom naar de N-VA.

Dat verklaart het succes van de Vlaams-nationalisten. Een grote groep ‘gewone’ burgers voelt zich – eindelijk – terug vertegenwoordigd…