JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Cornwall – de enige Engelse kolonie

Joris Sterckx26/3/2017Leestijd 2 minuten

Cornwall vierde zijn 680ste onafhankelijkheidsdag.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Op 17 maart 1337 ondertekende de Engelse koning Edward III het Charter dat het Graafschap Cornwall (Cornubia, Kernow) stichtte. De grens tussen Engeland en Cornwall was de Engelse oever van de rivier Tamar. De rivier zelf bleef Cornish. Cornwall, met in zijn vlag het zwart en wit van de overvloedig aanwezige steenkool en tin, was autonoom in die zin dat het geen belasting betaalde aan de Engelse Kroon. Dat is anno 2017 nog steeds zo.

Toch dient Cornwall onrechtstreeks de Engelse monarchie. De soeverein van Cornwall is de Graaf van Cornwall. Volgens het Charter van 1337 moet het graafschap de oudste levende zoon van de zittende koning onderhouden. De oudste levende zoon van de monarch is dus automatisch de Graaf van Cornwall. Nu is dat prins Charles. Hoe die oude regeling tot curieuze toestanden kan leiden, lees je hier[i]. Prince Charles heeft als soeverein recht op de opbrengsten van Cornwall (goed voor ruim 16 miljoen pond per jaar), dat hij als privé-bezit beheert.

Tussen Cornwall en Engeland heerst al eeuwen een bittere strijd om de erkenning van die eerste als minderheid in het Verenigd Koninkrijk. De Keltische etniciteit van Cornwall werd jarenlang miskend door het centrale gezag in Londen, zodanig dat de inwoners van Cornwall hun gebied de eerste en laatste kolonie van Engeland noemden. Pas in 2002 kregen de Cornish erkenning als minderheid, lang nadat de Engelsen zelf overal in het VK als minderheid werden erkend. Daartoe moesten fanatieke Cornishmen via de ook bij ons goed gekende Raad van Europa en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg gaan.

De erkenning als etnische minderheid geeft de Cornish recht op onderwijs in de eigen taal, het Kernewek. Geen eenvoudige klus, als je weet dat het Kernewek officieel een dode taal is, niet sinds kort maar al sinds de 19de eeuw. Doordrijvers proberen de taal nieuw leven in te blazen, maar zoals Paul Dunbar uit Liskeard me eens vertelde, lukt dat maar moeizaam omdat ze het niet eens raken over een standaardvariant. Het Kernewek is een Keltische taal, al pleiten sommigen ervoor de hybride mix van oud-Cornish en nieuw-Engels als Cornish aan te duiden.

Anno 2017 woedt de discussie over de identiteit van de inwoners van Kernow nog volop. Het Graafschap zelf, daarbij geholpen door de Heritage uit Londen, profileert zich als Keltisch. De toponomie ondersteunt die claim. Een aantal historici echter nuanceert dat Keltische, en wijst op het veelvuldige contact dat de inwoners van Zuid-West Brittannië altijd hadden met gelijk welke bezetter, aldus suggererend dat de Cornish niet voor één etnisch gat te vangen zijn. Die wederzijdse beïnvloeding neemt evenwel niet weg dat de Cornish algemeen als oorspronkelijke eilandbewoners beschouwd worden.

Eén ding is zeker, en ik parafraseer opnieuw mijn vriend Paul Dunbar: Cornwall is not England.

Aanbevolen literatuur

Angarrack, John (2002). Our future is history. Identity, law and the Cornish question. Padstow: Independent Academic Press.

Hier een artikel uit The Guardian.

Foto: (c) Reporters


[i] http://jorre.blog/2017/03/11/cornwall-duke-or-no-duke

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

De oorlog tussen Israël en Hamas, islamisme, terreuraanslagen, fake feminisme, westerse zelfhaat, … Het hangt allemaal samen, schrijft Darya Safai in haar boek. Het werk is ons boek van de week.