De asociale welvaartstaat

1.420,77 euro/maand. Zoveel krijgt een gezinshoofd leefloner van een OCMW in België in 2022. Plus nog 25 euro coronapremie (vroeger €50/maand, nu nog €25, voorlopig verlengd tot 31/3), sociale toeslagen, €80 energiepremie, huurpremie, brandstofpremie, sociaal tarief op energie, gratis openbaar vervoer, dubbel kindergeld, quasi gratis crèche en sociaal tarief buitenschoolse kinderopvang en schoolvervoer, schoolbeurs, enz.

Deze groenlinkse regering beloofde de leeflonen op vier jaar tijd met maar liefst 10,75% te verhogen, naast alle indexsprongen en de uitbreiding van een resem sociale voordelen.

Maatschappelijk opvangnet

Uiteraard heb ik niets tegen een waardig maatschappelijk opvangnet. En armoede is iets verschrikkelijk. Een welvarend West-Europees land in een rijk continent mag dit niet toestaan. Een eerlijk leefloon als laatste strohalm tegen dakloosheid en mensonwaardigheid is een waardevol maatschappelijk instrument. Een teken van solidariteit.

OCMW van de wereld

Er zijn echter twee majeure problemen met deze links-gedomineerde regering van dit verdeelde land:

Ten eerste wil men de combinatie van open asielgrenzen én een sociale welvaartsstaat. En dat gaat niet. We kunnen het OCMW van de hele wereld niet spelen. Wist je dat momenteel al 38% van de leefloners niet-Belgen zijn? Ik heb het dan nog niet over de Belgen met de dubbele nationaliteit. En het aantal leefloners blijft elk jaar fors toenemen. Voor 2022 verwacht men een stijging van maar liefst 4% tot bijna 250.000 leefloners, een kwart miljoen! Nooit waren er meer vacatures, nooit smeekten de werkgevers luider om werkvolk en nooit eerder waren er meer leefloners. Onuitlegbaar.

Werken loont niet

Ten tweede wordt het door de sterke verhogingen van de leeflonen en uitbreiding van allerhande sociale tarieven (in ev. combinatie met wat zwartwerk…) altijd minder interessant om ‘s ochtends vroeg op te staan en te gaan werken. Zeker voor de laagste lonen wordt de kloof tussen werken en niet-werken steeds kleiner. De werkende middenklasse wordt compleet in de steek gelaten.

Deze situatie is onhoudbaar. Wanneer het lonender is om niet te gaan werken dan wel, leven we niet in een sociale welvaartsstaat maar in een asociale.

Tijd om keuzes te maken:

Sluit de grenzen voor illegale migratie, schrap het leefloon voor EU-burgers (moéten in eigen onderhoud kunnen voorzien), kies wie je binnenlaat in je land en maak werken terug écht lonend. Verlaag de lasten op arbeid fors.

De beste remedie tegen armoede, vereenzaming en sociale isolatie is immers werk.