De Gender Dystopie: hoe een bizarre ideologie de westerse wereld verovert

Het grootste advocatenkantoor ter wereld schreef enkele jaren terug een handleiding voor transgender activisten om overheid en publieke opinie te manipuleren. Dat heeft gewerkt.

In Amerika stapten drie leden van een ‘sorority’ – een studentenvereniging voor vrouwen – naar de rechter omdat het bestuur van hun ‘sorority’ een man had toegelaten in hun clubhuis. Hij woog 130 kilo en zei transgender te zijn, maar aan serieuze transitie had hij niks gedaan. Geen hormonen, laat staan chirurgische ingrepen. Hij ‘identificeerde’ zich als vrouw en dat was genoeg. Volgens de aanklaagsters had hij gemasturbeerd terwijl zij onder de douche stonden, maar genoemd bestuur liet weten hen als ‘verachtelijke transfoben’ te beschouwen, die de transgender in kwestie ‘onnoemelijk leed’ toebrachten.

Geen enkele moeite

Van zo’n verhaal kijkt niemand meer op. Ook niet van dat over een kerel die een waxing-salon voor vrouwen voor de rechter daagde omdat de werkneemsters hadden geweigerd zijn testikels en aars te ontharen. Of dan de 47-jarige ‘Molly’ Cameron, een oud-wielrenner die al jaren met de vrouwen meefietst en daar 20-jarigen verslaat. Deze ‘Molly’ doet geen enkele moeite meer om nog op een vrouw te lijken, maar strijkt schaamteloos het prijzengeld op. Gee

Wie dit soort verhalen een jaar of twintig geleden had verteld, was voor gek verklaard. Maar tegenwoordig ben je een fascist als je twijfelt aan het recht van mannen zich als vrouw te laten behandelen of om vrouw te zijn. Op scholen en aan universiteiten wordt onderwezen dat ‘non-binaire genderidentiteit’ prachtig is, en wetenschappelijke onderbouwd. Wat op zich al leidt tot een explosieve stijging van het aantal gevallen.

Welke rechten niet?

Winkels en instellingen installeren genderneutrale toiletten en bedrijven kiezen transgenders als boegbeeld. De vrouwensport wordt gesloopt door kerels die zich al dan niet oprecht vrouw achten. Politici onderschrijven die dystopie enthousiast, net als de president van Amerika zelf. Iedereen vecht voor ‘rechten’ van transgenders, maar op de vraag welke rechten ze eigenlijk nog niet hebben, blijft men vaak het antwoord schuldig. Ok, mannen die zich vrouw achten eisen erkenning op straffe van justitiële sancties. Dat is geen recht maar een dictaat.

Blijft de vraag hoe een absurde en niet ongevaarlijke theorie als die van het gender in zo korte tijd de politieke, bestuurlijke en zakelijke elite in haar greep heeft weten te krijgen. Het publiek is nooit gevraagd wat het denkt of vindt van de nieuwe orde, ook niet als de veranderingen direct invloed hebben op hun leven. Een hulpbehoevende oudere dame die liever niet door een man gewassen wil worden, heet nu ‘transfoob’. In Engeland noemde een lerares een leerlinge van 13 ‘verachtelijk’, omdat ze niet wilde toegeven aan de gekte van een medeleerlinge die zich ‘identificeerde als een kat’.

Het meisje was zo ad rem om de dialoog met haar lerares op te nemen. Die zelfs had gezegd: ‘Wie niet wil accepteren hoe andere kinderen zich identificeren, hoort niet op deze school thuis.’ Toen de leerlinge volhield dat er maar twee geslachten bestaan, zei ze: ‘die mening mag je niet hebben’. De opname ging viraal, er werd een onderzoek ingesteld en zelfs de Britse premier reageerde. Maar je vraagt je af hoe vaak dit gebeurt zonder dat het wordt opgenomen.

Ongekende agressie

Een mogelijke reden voor het relatief geringe maatschappelijke protest tegen deze bizarre ontwikkelingen, is dat ze té verbijsterend zijn. Het beeld van een publiek als konijnen in de koplamp dringt zich op. Wat zeker ook speelt, is de ongekende agressie waarmee iedereen die niet voor de nieuwe regels wil buigen door een kleine groep fanatieke activisten wordt bejegend. Of gecanceld. De media lijken daarbij de kant van de agressor te kiezen.

Ook de overheid: wie een man met een baard die beweert een vrouw te zijn toch een man noemt, kan de politie op bezoek krijgen. En vrouwen die toilet, kleedkamer of douche niet willen delen met biologische mannen worden weggezet als transfoob, fascistoïde of zelfs schuldig aan genocide. En wel genocide van miskende transgenders die bij bosjes van de hoogste verdieping zouden springen. Wat uit de statistieken geenszins blijkt. Voor zover transgenders inderdaad eerder de hand aan zichzelf slaan, is daar een heel simpele verklaring voor: transgenderisme is vrijwel altijd een symptoom van onderliggende psychische problematiek. Uit statistisch onderzoek blijkt dat er voor of na transitie evenveel transgenders zelfmoord plegen.

Van bovenaf

In omvang vormen transgenders een verwaarloosbaar deel van de samenleving, al komen er vooral door groepsdruk en bekeringsdrang wel snel meer bij. Wie buiten grote steden en intellectuele centra woont, krijgt zelden of nooit met ze te maken, noch met de bijbehorende problematiek.

Transgenderactivisme volgt geen ontwikkelingen in de samenleving, maar probeert die tot stand te brengen, vooral door druk uit te oefenen op de overheid. Het is duidelijk dat ingrijpende veranderingen in bijvoorbeeld taal, wet en sport van bovenaf worden opgelegd. Dat geldt ook voor de zelfidentificatiewetten, die de maatschappij wezenlijk zullen veranderen, niet noodzakelijk ten goede.

Advocatenbureau

Terug naar de vraag hoe de lobby van een randverschijnsel zo onvoorstelbaar succesvol kon zijn. Er is een verrassend antwoord, en dat komt van het grootste advocatenkantoor ter wereld: Dentons, met vestigingen op ieder continent. Dat bureau produceerde in 2019 een document van 65 pagina’s, getiteld: ‘Alleen volwassenen? De goede aanpak om tot legale gender erkenning voor jongeren te komen.’

Dentons werkte hiervoor samen met en in opdracht van verschillende ngo’s, met name LGBTQIA-pressiegroepen. In de inleiding wordt het rapport omschreven als: ‘krachtig gereedschap voor activisten en non-profitorganisaties die werken aan de rechten van de transjeugd in Europa en daarbuiten.’

Het bevat specifieke aanwijzingen voor activisten in acht Europese landen om lokale legale structuren te bewerken en waar nodig te omzeilen. Met als doel transgenderpositieve wetgeving. Medische transitie voor transgenders – chirurgie en hormoonbehandeling – zou sneller, makkelijker en op jongere leeftijd beschikbaar moeten zijn.  De belangrijkste doelstelling in het rapport luidt: ‘Kinderen moeten zelf hun legale gender kunnen veranderen, zonder tussenkomst van medische professionals of ouders, en de staat moet optreden tegen ouders die dat proberen tegen te houden.’ Het biedt een handleiding voor zoals dat heet ‘best practice in lobbying’: de meest effectieve methode om druk uit te oefenen om de wet zodanig te veranderen dat ouders geen zeggenschap meer hebben over het legale gender van hun kinderen.

Publieke opinie vermijden

‘De voorwaarde van ouderlijke toestemming voor minderjarigen kan beperkend en problematisch zijn,’ staat er letterlijk. En ‘overheden moeten optreden tegen ouders die de ontwikkeling van de identiteit van minderjarige transgenders belemmeren.’

Het rapport geeft adviezen hoe dit allemaal buiten de publieke opinie om bereikt kan worden. Het meest opvallende luidt: ‘het vermijden van publiciteit’. In landen als Engeland is het tot nu toe daarop misgelopen, staat er. De pers zat bovenop legale hervormingen, en dat dient tot elke prijs te worden vermeden. Anders gezegd: niemand wil dit, dus vooral niks zeggen.

Publiekscampagnes worden ook ontraden, ten gunste van directe druk op individuele politici. Een tip is ‘de hervormingen die niemand wil’ door te drukken in het kielzog van minder omstreden wetten, bijvoorbeeld die op gelijkheid binnen het huwelijk.

Heimelijk

Tenslotte schrijft de advocatenfirma dat het belangrijk is voor actiegroepen om de staat altijd een stap voor te blijven: ‘Het is zaak voor ngo’s – lees de transgenderlobby – om progressieve wetsvoorstellen te publiceren voordat de regering tijd heeft gehad ze zelf te maken. Zo kan veel meer invloed worden uitgeoefend op de agenda van de overheid en de uiteindelijke wetsvoorstellen’.

Transgenderactivisten wordt tenslotte geadviseerd in campagnes vooral nooit te laten blijken welke veranderingen ze uiteindelijk nastreven. Het woord dat hier wordt gebruikt is secretive, heimelijk.

De transgenderlobby leerde van een eminent internationaal advocatenkantoor hoe publiek en overheid te manipuleren via list en bedrog. Dat lijkt prima gewerkt te hebben. De vraag is of overheidsbeleid dat op zulke duistere wijze tot stand kwam uiteindelijk het daglicht verdraagt.